سطر هفتم

من رای می‎دهم،‌ پس هستم.

من رای می‎دهم،‌ «چون» هستم.

حالا وقت بی‎تفاوتی نیست. ما رای می‎دهیم برای ساختن. برای جلوگیری از ویرانی بیشتر. برای جلوگیری از بر مسند امور نشاندنِ تنگ‎نظرانِ‌ تندروی صاحبِ‌ افکارِ تیره... برای جلوگیری از مغلوب شدنِ‌عقلانیت و اعتدال... برای جلوگیری از سیطره‎ی جمودِ‌ فکری... برای...

ما رای می‎دهیم،‌ چون «ما بی‎شماریم» و این را فقط آن‎جا می‏‎توانیم نشان دهیم،‌ نه با غرغر کردن و اعتراضِ بی‎اثر در کنج‎های خلوتِ خودمان... نه با فوج فوج پیغامِ اعتراضیِ‌بی‎ثمر فرستادن در شبکه‎های اجتماعی. که فرستادنِ هزارهزارتای آن‎ها هم،‌ به اندازه‎ی حضور کوتاه‎مدتِ هر کدام از ما بی‎شمارها،‌ پای صندوق‎های رای، تاثیر نخواهد داشت.

که:

من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی‎خیزند.

من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی برخیزد؟^*

بعدانوشت: به قولِ حسین پاکدل نمی‌شود بی‌تفاوت باشیم و بی‌حضور و بعد متوقع و معترض.

* حمید مصدق