سطر هفتم

سطر هفتم

طبقه بندی موضوعی
آخرین نظرات

۹ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۶ ثبت شده است

حتا اگر نه به همه‎ی کسانی که در طول تاریخ، نه در سرتاسر دنیا، که در همین سرزمینِ خودمان، برای به دست آوردنِ حقی که فقط خدا می‎داند بر سرِ به دست آوردنش چه خونِ دل‎ها، چه رنج‎ها، چه حرمان‎ها، چه مرارت‎ها کشیدند، چه امیدها، چه یاس‎ها، چه از خودگذشتگی‎ها صرف شد... که به همه‎ی کسانی که توی همین تاریخِ معاصرِ سی چهل‎ساله‎ی خودمان... حتا نزدیک‎تر... هشت‎ساله‎ی اخیرمان، خیلی خیلی خیلی از هر کسی محق‎ترند برای «رای ندادن»، و باز هم همه را دعوت کرده‎اند به «رای دادن»، فکر کنیم، شاید بتوانیم درک کنیم که همین حقِ ساده‎ی مهمی که به خاطرش به زعمِ خیلی‎ها این بازی‎ها راه انداخته شده، چقدر، چقدر، چقدر مهم است... باور کنید، روزِ جمعه برخواستن و لباس پوشیدن و به نزدیک‎ترین حوزه‎ی رای‎گیری رفتن و کمی در صف ایستادن و «رای دادن» در مقابلِ تمامِ آن رنج‎ها و زخم‎ها و مرارت‎ها، در مقابلِ تمامِ آن از خود گذشتگی‎ها، در مقابلِ تضمین یا تباه کردنِ «آینده‎ی پیش رو»، هیچ نیست...

و باور کنید، باور کنید، «شناسنامه‎ی سفید، افتخار نیست»، که موجبِ شرمندگی‎ست در مقابلِ تمامِ آن‎هایی که بالا حرفش بود... شناسنامه‎ی سفید، نشانِ بی‎عملی‎ست...

همراه شو عزیز، تنها نمان به درد...

کاین درد مشترک... هرگز جدا جدا، درمان نمیشود
دشوار زندگی، هرگز برای ما... بی رزمِ مشترک، آسان نمی
شود

*

به راهِ بادیه رفتن، بِه از نشستنِ باطل

که گر مراد نیابم، به قدرِ وسع بکوشم

سعدی

 

پ. ن. 1: یعنی این‎قدر سخت است دیدنِ تفاوت‎ها؟ یعنی این‎قدر فراموشکاریم؟

پ. ن. 2: سوختنِ تر و خشک با هم، قاعده‎ی بی‎رحمی‎ست. خیلی بی‎رحم. هیزم‎های خشکِ آینده نباشیم.

پ. ن. 3: ایران نه فقط برای ما، که امانتی‎ست برای نسلِ بعد... امانتدارِ خوبی باشیم... رای ما، فردای نسلِ بعد را می‎سازد. اگر باور ندارید به گذشته نگاهی بیندازید.

پ. ن. 4: ایرانِ فردای انتخابات مال همه‎مان است. باور کنید... ما رای می‎دهیم، ولی آینده را آن‎ها که رای نمی‎دهند به ما تحمیل می‎کنند. خسته‎ایم. خیلی خسته.


۰ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۷ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۳:۵۰
لیلی

از کی شروع کردم به رهاکردن و رها شدن؟ منی که جمع کردن و چسبیدن و رها نکردنِ هر چیزی، هر خاطرهای، عادت و خصلتِ همیشگیام بوده؟ یک سال پیش؟ دو سال پیش؟ سه سال پیش؟ به هر حال یک جایی به خودم آمدم و دیدم دیگر از جمع کردنِ همهی تکههایی که سالها همراه خودم میکشیدم خسته شدهام و میل شدیدی به رهاشدن از آنها دارم. شروع کردم به دور ریختنِ تکه کاغذهایی که در طول سالیان با خودم از سالی به سال دیگر آورده بودم، یادگارانِ آدمهای رفته... وسوسهی شدیدِ کوچک کردنِ دولتِ وجودم (سلام آقای هاشمیطبا)، مشوقم بود در این راه. هر تکهای برای ماندن باید دلیلِ از نظر احساسی به شدت موجهی میداشت. اگر عادتی شبیه من داشته باشید، حتما میدانید تکههای یادگاری ناخواسته و ناخودآگاه یعنی چه... و این هیچ ربطی به هدیهها که همیشه باارزشند ندارد.

بعد این عادتِ پاک کردن و دور ریختن و رها کردن، رسید به فایلهایم... فایلهای پنهانشده در دورترین زوایای لپتاپ و هاردهای اکسترنال و...

مدتیست در کنارِ تمامِ دورریختنها، در حال پاکسازیِ همهی ویدئوهای متفرقهای هستم که در طولِ سالها، در گوشه و کنار جمع شدهاند. همهی ویدئوها از گوشه و کنار جمع و در یک فولدر ریخته شدهاند. یکی از تفریحاتم شده این که یکی یکی بازشان کنم و اگر آن دلیلِ موجه یافت نشد، دکمهی دیلیت و... رهایی. وه که چه لذتی دارد! این مواجهشدنِ ناگهانی و غیرمنتظره با ویدئوهای بدون اسم مشخص هم برای خودش لذتی دیگر است... یکی را باز میکنی و دری به دنیایی میگشایی که تا قبلش زیر اسمِ نامشخصی پنهان بوده، گاهی بدون هیچ آمادگیای... مثلِ امشب... که دستم همینطور انتخابی رفت روی یکی... بازش کردم و... در عرضِ چند ثانیه سروکلهی بغض پیدا شد... دو سه روز پیش هم، وقتی که میترا ویدئویی را که آهنگِ امیربیگزندِ محسن چاوشی (این ترانهها و صدای محسنِ چاوشی چه خاصیتی دارد که روی همهچیز مینشیند لعنتی! بدجور مینشیند) را روی تصاویرش میکس کرده بودند برایم شر کرد، همین بغضِ ناگهانی سر رسید... عجب سروی... عجب ماهی...

ویدئو مربوط به اعلامِ حضور آن مردِ نازنین بود، برای انتخاباتِ سال هشتاد... سخت است تماشای این ویدئو و بغض نکردن با بغضِ او...

این که مردم من را بخواهند یا نخواهند، در جریان انتخابات معلوم خواهد شد... من سرمایهی اندکی دارم، سرمایهی من آبروی من است... در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز... اِستاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم... عشق دردانه‌ست و من غواص و دریا میکده... سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم

 

پ. ن. 1: آقای خاتمی، تکرار میکنیم... سرمایهات را مثل همیشه پاس خواهیم داشت...

پ. ن. 2: خواستم بگم، فرصتِ زیادی باقی نمانده. فردای بعد از انتخابات برای تصمیم گرفتن، برای حسرت خوردن، برای همه چیز دیر هست. امروز باید کاری کنیم. تصمیم بگیریم، اگر هنوز مرددیم، اگر مصمیم و کسانی اطرافمان هستند که مرددند، فرصتِ زیادی نداریم برای راضی کردنشان به رای دادن. این چند ساعتِ باقیمانده، کارِ مهمتری نیست. وقتی که مهلتِ انتخابات به پایان برسد، برای هر چیزی دیر هست. اگر کسی انتخاب شود که مباد...

پ. ن. 3: قرار گذاشته بودیم که پلاسکو یادمان بماند... امروز روزِ یادآوریست. با رایی که برگِ برندهی ماست...

پ. ن. 4: لعنت به این فراموشی که دیوار میشه بین ما و آرمانهامون...

پ. ن. 5: به امیدِ طلوعِ روشنِ بعد از انتخابات... به امیدِ طلوعِ روشنِ خردادِ امسال...

پ. ن. 6: من هستم، پس رای میدهم... رای من، در هر صورت تغییری ایجاد خواهد کرد... در بدترین حالت، پیامی روشن و واضح... و در هر صورت، بهتر از بیعملی و انفعال است.

پ. ن. 7: گاهی فردا خیلی دیر است... و روزهای رفته غیرقابل بازگشت...

پ. ن. 8: شناسنامهی سفید افتخار نیست، سندِ بیعملی و انفعال است... سندِ «هیچ» بودن... و هیچ حساب شدن...

پ. ن. 9: دوباره به عقب برنمیگردیم...

پ. ن. 10: باور کنید...

پ. ن... آرمان‎مان را رها نخواهیم کرد...

 

* از ترانهی امیرِ بیگزند

۰ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۶ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۳:۱۷
لیلی

آرمان‎ها ضدگلوله هستند.

 

* V For Vendetta


۲ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۵ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۱:۰۷
لیلی

 1

V

خیلی حرف دارم. خیلی...

ولی الان مهمترینش، همان است که در این لحظه اتفاق افتاده.

مهم نیست که چقدر اما و اگر...

مهم همین هست.

پیروزی اعتدال، اصلاحات، منطق و عقلانیت...

و اعتراض عملیمان به بیتدبیری، بیاخلاقی و...

این «...»ها چقدر معنی و تفسیر دارند.

 

دلم میخواهد هزار تا پینوشت برای این مطلب بنویسم. شاید نوشتم.

 

2

پست بالا را بیستوپنجم خرداد نودودو توی وبلاگ قبلی گذاشتم. ایران غلغله بود. از شعف سر از پا نمی‎شناختیم. رای ما، رایی سلبی بود برای نیامدنِ دیگران و امتداد راهِ قبلی. رای به مردی که عقلای محبوبِ ما، تاییدش می‎کردند و اگر محبوب نبود، منفور هم نبود. و بخشِ عظیمی از شعفِ ما، به خاطر به پایان رسیدنِ دورانی بود که اگر می‎خواهیم این کشور به سمتِ رستگاری برود و از سقوط در دره‎های هولناکِ ماجراجویی‎ها و غارتگری‎ها ایمن باشد، «باید» که فراموشش نکنیم! دورانِ سیاهِ «آن مردِ رفته»...

3

تا یک هفته قبل از انتخاباتِ 92، تصمیمِ قاطع برای شرکت نکردن داشتم به خاطرِ تمامِ اتفاقاتی که چهار سال قبل بر سرمان آورده بودند و تمام اتفاقاتِ تلخِ آن سال و خون و حصر و...

دو سال قبلش هم خیلی‎هایمان قهر بودیم و شرکت نکردیم و شد آنچه نباید می‎شد. مجلسی که برخی نمایندگانش، پارلمان را با چاله‎میدان اشتباه گرفته، عربده می‎کشیدند و قهرمانِ دیپلماسی‎مان را تهدید به دفن در بتن می‎کردند! ما اما، عصبانی می‎شدیم و حرص می‎خوردیم و ناسزا می‎گفتیم ولی... «حق نداشتیم». ما، با رای‎هایی که نداده بودیم، به آن عربده‎کشان فرصتِ عرض‎اندام دادیم. همان کاری که دیگرانی سال 84 انجام داده بودند و نتیجه‎اش، به هدر رفتنِ هشت سال از جوانی‎ ما و زندگی همه‎مان بود... و مغاکی که آثارش تا سال‎های سال پاک نخواهد شد.

سال 92 اما، بخشی از ما قهرکرده‎های سال 88 برگشتیم و چه خوب که برگشتیم. نتیجه آن‎قدر لب‎مرزی بود و پیروزی آن‎قدر ناپلئونی که هر کدام می‎توانستیم پیروزی را نتیجه‎ی تلاشِ خودمان بدانیم. اگر روحانی فقط 261هزار رای کم‎تر داشت، از مجموعِ 18میلیون و 613هزار رای، الان شاید ایران، ونزوئلایی دیگر بود. اگر درست نمی‎‎دانید سرنوشت ونزوئلا، «زمینِ بازی»ِ رفیقِ فابریکِ «آن مردِ رفته» به کجا انجامیده، کافی‎ست به گوگل مراجعه کنید! تا بدانیم که باید خدا را شاکر باشیم که «زمینِ بازی»ِ «آن مردِ رفته» را، «ما»، من و تو، پس گرفتیم... وطن‎مان را.

 

4

ملتِ فراموش‎کاری هستیم. خیلی. فراموشی گاهی می‎تواند نقطه‎ی قوت باشد. اما فقط گاهی. در باقیِ موارد، در اکثرِ موارد می‎تواند باعث اشتباهاتی مهلک و ویران‎گر و غیرقابل‎جبران باشد. فراموش‎کاری یعنی فراموش کنیم چه چیزی را تحویلِ «آن مردِ رفته» دادیم و چه ویرانه‎ای را پس گرفتیم. یادش به‎خیر آن بزرگ‎مردی که روزی دلسوخته از حجمِ بی‎انصافی‎ها گفت: «ان‎شاالله بعد از بنده کسانی خواهند آمد که عمل خواهند کرد و شما نتیجه‎ی عمل‎شان را خواهید دید.»

دیدیم. چشیدیم. با خونِ جگر... سیدِ محبوب...

 

5

در زمانه‎ی سختی زندگی می‎کنیم. محصورشده در جنگ و ناامنی. به هر طرف که نگاه می‎کنی، آن سوی مرزمان، جنگ و ناامنی‎ست و توحش و... تقلب! یک شب همه تا صبح بیدار بودیم و کودتایی تقلبی را در کشور همسایه رصد کردیم. بعدش تمامِ تکه‎های پازل‎شان را با مهارت، جلوی چشمهای حیرت‎زده‎ی ما و مردمِ خودشان و تمامِ جهان، چیدند... همه دیدند، فهمیدند و هیچ‎کس هیچ کاری نتوانست کند... چرا، تکه‎های آخرِ پازل را مردمی چیدند که از صندوق‎های رایی که رای به دیکتاتوری و استبداد داد، قهر کردند! قهر کردند و بعد مدت‎ها در خیابانها اعتراض کردند و حواس‎شان نبود (نبود؟) که مقصر خودشان هستند. با نبودن‎شان. با ابرازِ وجود نکردن‎شان. دیکتاتوری با درصد ناچیزی اختلاف رسمیت یافت، «انتخاب» شد. انتخابش کردند، مردمی که پای صندوق‎های رای نرفتند. قهر بودند یا از روی بی‎تفاوتی... در هر صورت، نتیجه‎اش شاید روی سرنوشت قرن‎ها بعدِ کشورشان اثر بگذارد! بله، «قرن»ها! چه کسی می‎تواند دقیقا مشخص کند خشتِ اولی را که سرنوشتِ ایران را از مهدِ یکی از بزرگ‎ترین تمدن‎های بشریت بودن به «این‎جا» کج کرد؟

 

6

یک کمی آن طرف‎تر، ولی خیلی مهم‎تر، ترامپ به عنوانِ رئیس‎جمهورِ آمریکا انتخاب شده است و دیدیم که توی همین مدت کوتاه چه کارها و ماجراجویی‎ها که نکرده است! باراک اوباما، اخیرا گفته «آمریکایی‎ها سیاستمدارانی را پذیرفته‎اند که «لیاقتش را دارند» که اگر رای نمی‌دهید و مشارکت نمی‌کنید و توجهی ندارید پس شاهد سیاست‌هایی خواهید بود که منافع شما را تامین نمی‌کنند.»

رای ندادن... مشارکت نکردن... توجه نداشتن... لیاقت نداشتن!

 

7

وقتِ انتخابی دیگر رسیده است. انتخاب بین انفعال و عمل. بی‎عملی و حرکت. بین «بودن» و «نبودن»... پیش رفتن و تنها نظاره‎کردن. اگر امروز حرکت نکنیم، کاری نکنیم، فردای انتخابات، فرصتی باقی نخواهد بود. کافی‎ست یک لحظه به فردای انتخابات فکر کنیم. به این که شود آن‎چه نباید بشود. قرار نیست با نبودن چند نفرِ ما، میلیون‎ها از ما، اتفاقِ خاصی بیفتد! دوربین‎ها همه‎جا هستند برای نشان دادنِ تجمع... هیچ حکومتی هم با مشارکت پایین از اعتبار ساقط نشده است. اما... این‎که بین «راه و بی‎راهه» کدام را انتخاب کنیم، کارِ امروزِ ماست! کارِ امروز ما! فرصتِ امروز ما. حالا سالِ 92 نیست. ما سال 94 نشان دادیم که می‎توانیم. ما در تهران، لیستِ کامل‎مان را بالا آوردیم! کامل! این یعنی خیلی! خیلی! خیلی! شق‎القمر. خوشبین‎ترین‎مان هم شاید حتا فکرش را نمی‎کرد! لیستِ کامل! وه! روحانی هم آن مردِ ناشناخته و آمده برای جذبِ رای‎های سلبی ما نیست. برای من و خیلی‎ها، همین انتخابِ ظریف به عنوان وزیرِ امورخارجه، که دیدیم چه کرد!، حجت را تمام می‎کند برای انتخاب او بین گزینه‎های (گزینه؟) موجود. حتا اگر روی همه‎ی چیزهای دیگر چشم بپوشیم... رشد اقتصادی... نجات از منجلابِ ته دره و پا گذاشتن به جاده‎...

و انتخاب بین منطق و عقلانیت و تمامِ آنچه که «آن طرفِ ماجرا» هست و کافی‎ست کمی فراموش‎کار نباشیم تا بدانیم چیست... بازه‎ی بینِ دوازده تا چهار سال پیش را به یاد بیاوریم و چیزهایی دیگر را... شرایطِ مشهدِ امروز را درک کنیم و چیزهایی دیگر را... هیستوری آدم‎ها را... روش‎هایشان را...

از نیمه‎ی راه برنگردیم... ده روزِ دیگر فکر کردن به این حرف‎ها دیر است، خیلی دیر... مردمِ کشورِ همسایه، یک روز از خواب بیدار شدند که خیلی دیر شده بود و راهی برای بازگشت به دیروز نبود...

جوانیِ ما هدر رفت... نگذاریم جوانی نوجوانان و کودکان امروز و فردا، هدر برود... ما مسئولیم. مسئول. گاهی انتخاب‎هایی که می‎کنیم، «قدم‎گذاشتن به راهِ بی‎بازگشت» است. باور کنید. «باور کنید» و تصمیم بگیرید که عمل کنید. برای بعد از بیست‎ونهم اردی‎بهشت و تمامِ فرداهای سالیانِ بعد.

 

8

من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی‎خیزند...*

دور نیست تکرارِ شعفِ ابتدای این پست... بعد، پیروزی فردای انتخابات، از آنِ همه‎ی ما خواهد بود.

 

9

تکرار می‎کنیم... ما از نیمه‎ی راه برنمی‎گردیم...


پ. ن.: همین الان خواندم که کاندیدای رقیب، تحریم را فرصتی دانسته‎اند برای توانمند شدن! تحریم را ما حس می‎کنیم با پوست و گوشت و خون‎مان... آن‎ها، فرصتش می‎دانند! کاسبانِ تحریم...

فردا برای فکر کردن و خواندنِ این چیزها دیر است... باور کنید.


۳ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۰ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۳:۴۴
لیلی
برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید
۱۱ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۳:۰۷
لیلی

یا من نمی‎توانم حساب و کتاب کنم، یا قوانین ریاضیات کلا عوض شده‎اند.

لطفا یک نفر برای من مفهومِ این 4درصد و 96درصدِ اختراعیِ جنابِ استاد را دقیقا توضیح دهد! با رسم نمودار و با کمک املاک نجومی و استخدام‎های... و سایر مفاهیمِ مربوطه... در صورتِ لزوم از «اتفاقی» به اسمِ «فاجعه‎ی» پلاسکو هم می‎شود کمک گرفت.


۱ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۲:۱۲
لیلی

«اینجا ما با پدیده‎ای روبه‎رو هستیم که به دوربین زل می‎زند و» سعی می‎کند با نه یک بار، که دو بار تقلید وقیحانه از یک قهرمان، قهرمان شود ولی...


۳ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۹ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۱:۰۷
لیلی

اگر شاید... مینوشتم طبق روالِ سابق، دیشب یا امشب، حتما پست گذاشته بودم برایش؛ طبقِ قرارِ نانوشتهی همهی عیدها. هر چند اگر همهچیز به همان روالِ سابق پیش رفته و آن اتفاقات نیفتاده بودند، شاید... تا به حال تمام شده بود. ولی اتفاقِ یک سال و اندی پیش باعث شد نوشتنِ شاید... هم، مثل آن خانه، به محاق برود. و قرارِ نانوشتهی عیدها هم...

انگار آن وقتها به خاطرِ همین قرار، حواسم بیشتر به عیدها بود...

*

ترانه را خیلی قبلترش شنیده بودم و توی انبوهِ ترانهها و آهنگها، فراموش شده بود. تا که بعد از مدتها، دو سه سالِ پیش، پیدایش شد، و به محضِ این که شنیدمش با شگفتی فکر کردم چقدر، چقدر، چقدر به آخرین صحنهی شاید... نزدیک است. چقدر، چقدر، چقدر خودش است. از همان وقت برای من شد ترانهی آخرِ شاید...

نه که قرار باشد آخرِ شاید... ترانهای داشته باشد، همانطور که هیچ جای شاید... ترانهای نداشت. هر چند که ترانههای بسیاری بودند و هستند که هر بار شنیدنشان برای من یادآورِ شاید... است و وقتِ نوشتنِ شاید...

این یکی اما، نه ترانهی خاصی هست، نه ترانهی شیک و باکلاسی، نه خیلی مشهور هست، نه هیچی...

ترانهای است که خیلی خیلی خیلی دوستش دارم، بس که توی این دو سه ساله هر بار که شنیدهامش فقط به شاید... فکر کردهام و شده است جایزهی من توی سلکشنهایم... شده است دلنشینترین ترانه بین تمامِ انتخابهایم...

شدهاست شاید...یترین ترانهی شاید...

اگر دوست دارید، این پایین لینکش هست، میتوانید دانلود کنید و بشنویدش. میتوانید هم، اگر کماکان دلتان میخواهد مقاومت کنید، این لینک و این پست را ایگنور کنید. برای احترام به انتخابِ شما، هیچ اسمی از ترانه و خواننده و شاعر آن در پست نیست.

+ لینک

پ. ن.: میخوام که جادوت بکنم... (مریمِ حیدرزاده... بیربط یا شاید هم با ربط، به یادِ نوجوانیها)

 

* وحیدرضا سیاوشان

۸ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۶ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۱:۴۹
لیلی

اردی‎بهشتِ محبوب‎مان آمد و به همین زودی سه روزش هم سپری شدند، بی‎آنکه حواسم به گذرشان باشد...

دلم، هوای نوشتنِ شاید... دارد...

دلم هوایِ نوشتن دارد... هر چیزی، هر جایی... چقدر غریبه شده‎ام با کلمات و واژه‎ها... چقدر دور افتاده‎ام از آرامش و تسکینِ نوشتن...


۴ موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۲:۰۸
لیلی