سطر هفتم

نه! اشکال از بدقولی یا خونه تکونی آخرِ سال اداره ی پست نیست! اشکال از نامه رسونِ دومه که توی این موقعیت رفته بوده مرخصی! وقتی گفتی پست کردی، دلم خوش بود که حتما چند روزی طول می کشه و تا رسیدنش، اون یکی هم می رسه! :))

امروز برگشته و بسته رو هم البته گرفته. ولی باز راهی شده! تا فردا عصر که دست من به نامه ی تو برسه! می بینی؟ انگار گزینه ی دوم بهتر بود!

به قولِ شهرزادمون، گاهی چیزها اون طور پیش نمی ره که ما فکر می کنیم؟ (نقلِ به مضمون!)

در شلوغی و عزیزی این روزها که، هیچ حرفی نیست ولی، گاهی مثل امسال، یک ترس و دلهره ای توی وجودم می افته که دلم می خواد هر چی زودتر سال تحویل بشه... مثل امسالی که با این همه رفتن های نامنتظر مواجه بود... که تحویل بشه که نکنه خدای نکرده این سالِ پر از رفتن، گزندی به عزیزانم بزنه... یک چنین چیزی... یک چنین دلهره ای... ترسه دیگه، کاریش هم نمی شه کرد وقتی که عقلِ سلیم می دونه که این چیزها ربطی به سال و روز و ساعت ندارند...

برات بهترین ها رو آرزو می کنم، این آخر سالی. همه ی آرزوها که نباید با شروع اتفاق بیفتند.

* وسطِ همه ی این شلوغی ها، لپ تاپم هم وحشتناک ویروسی شده! فکر کن!

خیلی لطف داری عزیزم.

کلی خاطره دارم ازت دختر. «شما» و این قدر دور نبودم توی اون خاطره ها!

منم خوشحالم که پیدا شدی :)