سطر هفتم

پاسخ:
امیدوارم زودتر خوب شی. چه سوغاتی بهت داد تهران!

حالت رو زودتر خوب کن صبوحا. دلتنگ و غمگین نباش.
اینجا یک نفر هست که تصور کردن تو، توی «خونه» ت هم، حالش رو خوب می کنه. و تو می دونی که این «خونه» یعنی چی.

پاسخ:
آره. خیلی خوبه جستجو. :)

*

تو چرا توی وبلاگت نمی نویسی؟

پاسخ:
تحریم کردی؟! اوا!

*

منم خودم رو تحریم کردم :))

پاسخ:
نگفته بودی، ولی درکت می کنم!

بعد می دونی چی جذابتر و باارزش ترش می کنه برای من (توضیح بدم که تازگیا توی جواب کامنت نمی تونم نیم فاصله بذارم، برای همین رعایتش نمی کنم)، این که همه ی این حرفها (در مورد همه چیز، و نمی دونی این پراکندگی چقدر زیاده!) رو در نهایت سادگی می زنه. یعنی سعی نمی کنه برای مرعوب کردن خواننده (کاری که خیلی ها می کنند و فکر می کنن نشونه ی تواناییشونه، در حالی که دقیقا نشونه ی ضعفشونه)، حرفها رو بپیچونه، قلنبه سلمبه حرف بزنه و...
در حالی که از نوشته ش، اوج نبوغ و هوش سرشارش می باره، نمی دونی این همه مفهوم رو چقدر ساده می گه (با در نظر گرفتن این که نثرش مربوط به یک قرن پیشه، و درسته که ترجمه هست، ولی تفاوتهای زیادی بین زبان ما و فرانسه هست، و تازه ترجمه هم مربوط به دوره ای هست که با نثر حالای ما تفاوت داشته). می دونی منظورم چیه؟

پاسخ:
دقیقا! بعضی حرفهاش از فرط بدیهی بودن، ولی ناگفته موندن...
مثلا این:
حتا در پی شگرفت‎ترین رویدادها زندگی ادامه دارد.