سطر هفتم

از تو چه پنهان، گاهی می‎نویسم فقط برای این‎که خیالِ خودم راحت شود که هستم... که خوب هستم. وقتی که می‎نویسم یا خوبم، یا به دنبالِ مرهمی برای خوب شدن؛ که همین به دنبالِ مرهم بودن، در مسیر خوب شدن قرار دارد، حتا وقتی که حالِ آدم خیلی بد هست. گذری‎ست از مرحله‎ی بد بودن و کاری نکردن. در مسیر چیزی بودن، خیلی نزدیک هست به مقصد.

*

همه‎ی مردانی که به ما دل می‎بندند، به ما عشق می‎ورزند، چیزهایی را در ما جا می‎گذارند، چیزهایی را از ما برمی‎دارند، بزرگ یا کوچک...

تمام آن‎هایی که برخلافِ خواستشان، ناگزیر به رفتن می‎شوند، در کنار تمامِ چیزهایی که برمی‎دارند، لااقل اعتمادبه‏نفس‎مان را افزایش می‎دهند.

*

شبیه یویو شده‎ام!

*

پ. ن.: درست متوجه نشدم. یواشکی بهم بگو، منظورت کدوم شبه؟

* از ترانه‎ی «سالِ نو یعنی تو»، با صدای محسنِ چاووشی؛ گاهی یک جمله از ترانه‎هایی که گوش می‎کنم توی یک لحظه‎ی خاص، آن‎قدر به دلم می‎نشیند که دلم می‎خواهد بیایم و اینجا بنویسمشان، ولی همیشه بی‎خیالش می‎شوم. از امشب تصمیم گرفتم بنویسم، بی‎مناسبت و بی‎دلیل. چه اشکالی دارد؟

یک فولدرِ سلکشن با بیشتر از هزار ترانه، از هر نوعی (خب البته «هر چیزی» را هم که وقتِ انتخاب، انتخاب نکرده‎ام، واقعا سلکشن هست این فولدر، منظورم از «هر نوعی» سبک‎های مختلف هست و خواننده‎های مختلفِ ایرانی و خارجی که البته سهمِ محبوب‎هایشان بیشتر است طبیعتا) دارم که در طولِ سالیان جمع شده‎اند و توی مسیر گوش می‎کنم. هر کدام از ترانه‎ها می‎توانند یک خاطره باشند، یک زندگی باشند... فکر کنید که این همه خاطره‎ی اندوخته در طولِ سالیان... چطور می‎تواند باشد! راستی یکی از ترانه‎های امشب، «رفتی»ِ علی زندوکیلی بود که هنوز هم نفهمیده‎ام چرا وقتی که تازه منتشر شده بود، حداقل سه نفر گفتند که وقتی برای اولین بار شنیده‎اندش یادِ شاید... افتاده‎اند! هر بار که نوبتِ به این یکی می‎افتد، همین سوال برایم پیش می‎آید! مطلقا شباهتی ندارد! این‎همه ترانه‎ی باربط به شاید... وجود دارد، اما این یکی از کنارش هم رد نمی‎شود! ستاره‎ی رفرنس دادنِ امشب چقدر طولانی شد!

+ یک عدد انسانِ خواب‎آلودِ خسته! (پس کی تعطیلات می‎آید؟!)