سطر هفتم

برگردد و تا دیرزمانی با ما بماند. شب‎هایی بود که در گذر از شهر به سوی رستوران، دلم آن‎چنان برای مادام دوگرمانت تنگ می‎شد که نفسم به دشواری بالا می‎آمد: پنداری بخشی از سینه‎ام را جراح کاردانی بریده، برداشته، بخش هم‎سنگی از درد معنوی، یا همان اندازه حسرت و عشق به جایش نشانده بود. و آن‎گاه که حسرت دلداری به جای پاره‎هایی از تن می‎نشیند، بخیه‎ها هر چه خوب دوخته شده باشد باز زندگی رنجناک می‎شود، پنداری که حسرت جای بیشتری می‎گیرد، همواره حسش می‎کنی، و چه ابهامی است در این ناگزیر باشی پاره‎ای از تنت را بیندیشی!

*

آدمی تغییر نمی‎کند، بر احساسی که درباره‎ی کسی دارد عنصرهایی خفته را می‎افزاید که او بیدار کرده است اما با او بیگانه‎اند.

+ جستجو... - پروست