سطر هفتم

پاسخ:
سلام صبوحا :)
اول از همه، چرا پیامت رو ارسال نکردی؟! این آیا اولین پیامی بود که ارسال نکردی یا قبلا هم سابقه داشته؟! (بعد از هر کدوم از این سوالات، اسمایل عصبانیت رو هم تصور کن!)
بعد هم، اگه این همه از جستجو نقل کردنم، باعث شده باشه که بری سراغش، بسی خوشحالم و راضی.
اما، قبل از هر چیز (لازمه که یادآوری کنم کتاب دیگه‎ای رو که من خوندمش و به خاطر علاقه و تعریفهای زیاد من رفتی سراغش و احساس کردم زیاد خوشت نیومد و فکر می‎کنم نصفه رهاش کردی) باید بگم، جستجو، شروعش، خیلی سخته. یعنی یک مقداری باید باهاش حوصله و صبر و تحمل داشته باشی. اکیدا و شدیدا این توصیه‎ی من رو جدی بگیر. همه‎ی پانویس‎هاش رو بخون. همه‎ی دیباچه‎ها، اگر از کتاب اول عبور کردی. خلاصه که خلاصه. اگه باهاش راه بیای یک کمی، با تو چه راه‎هایی را خواهد آمد.

خیلی خوبه، این مشغله‎های خوب. یکی از نشانه‎های خوشبختی‎ست. می‎دانم که می‎دانی و باور داری. پس لازم نیست اضافه کنم «باور کن.».

از همین الان، حالِ آن گوشه‎ی دنجِ تو را، خریدارم...

و... نیازی نیست که بگویم چقدر برای من عزیزی.

پاسخ:
تغییر موضوع رو هم پاک نکن! (فرمایش دیگه‎ای ندارم؟) :))
سلام
مرسی. مرسی برای همه‎ی دعاها. مرسی برای همه‎ی دیگ‎هایی که به یاد من هم زدی و می‎زنی و امیدوارم که «خواهی زد». می‎دونی چند ساله هیچ دیگ نذری‎ای رو هم نزدم؟

البته که می‎فهمم چی می‎گی صبوحا. و فکر کن که من تو رو متهم کنم به ابتذال! فراموش کردی من همون کسی هستم که شاید... رو می‎نوشتم؟ خیلی وقت پیش، به کسی گفته بودم، این‎که من اروتیک یا شبه‎اروتیک نمی‎نویسم، دلیلش این نیست که نمی‎توانم (توی آن ادعا حاضر به اثبات هم بودم) بلکه نمی‎خواهم. حالا اما، بذار بگم، این‎که شاید... (و نه لزوما قصه‎های دیگه‎ای که خواهم نوشت و البته معلوم نیست کی، از جمله قصه‎ی شیوا که به تلخی هم نزدیک هست) قصه‎ی آدم‎های خوب هست و سادگی و... (که این به خاطر سنِ کمِ راویان قصه هست)، اتفاقی نیست بلکه کاملا عامدانه هست. برای مقابله با تمامِ تلخی‎های زندگی واقعی. برای نگاهِ کمی آرمانی و از پس عینک خوش بینی به زندگی. برای همین هست که راویِ اصلی شاید...، سارایی هست که خوش‎قلب هست و بدی‎ها را باور ندارد، به سختی باور می‎کند.
می‎بینی، با وجودِ علاقه‎ی من به رمان‎های به نظر سخت (نه سخت‎های تصنعی که برای من بسیار بسیار دافعه دارند) که به نظرِ من در پسِ این سختی ظاهری، حقیقتی بسیار نرم و منعطف دارند، من به قصه‎های ملو هم بسیار علاقه دارم. که ما، آدم‎هایی هستیم که با ادبیات زندگی کردیم و بخشِ بزرگی از لذت‎های زندگی‎مان بوده. ما با ادبیات خوش بوده‎ایم، همان‎طور که با آن فکر کرده‎ایم، ما با ادبیات بار آمده‎ایم. پس طبیعی‎ست که...

صبوحا دقت کردی من چقدر حرف می‎زنم! باید به زور جلوی خودم رو بگیرم که ادامه ندم!