سطر هفتم

امروز هوا خوب بود و تصمیم گرفتم تا آرایشگاه قدم بزنم. هندزفری را گذاشتم توی گوشم تا پادکست جدید رادیو روغن حبه‎ی انگور را که تازه بامداد همین امروز منتشر شده بود، گوش کنم؛ کمی تلخ‎تر از همیشه.

«هوا» خوب بود و تقریبا بهاری... چند دقیقه‎ای از قسمتِ محبوبِ فیلم قصه‎ها، گفتگوی پیمان معادی و باران کوثری توی تاکسی ون، اواسط پادکست بود. یکی از خوبی‎های این رادیو، سلیقه‎ی خوبشان در انتخابِ فیلم‎ها و کتاب‎هاست و البته مهم‎تر از همه موسیقی. وقتی گفتگو با «حله ساراخانم؟»ِ پیمان معادی تمام شد، صدای اذان هم از بلندگوی مسجدی که از کنارش عبور می‎کردم، بلند شد. به آسمان نگاه کردم، کاری که وقت شنیدنِ صدای اذان، توی هر جای غیرمسقفی، ناخودآگاه، اولین کاری‎ست که انجام می‎دهم؛ آسمانِ کدر و غبارآلود. هوا... وقتی که توی این‎ نقطه‎ی شهر، ظهرِ پنج‎شنبه، این‎قدر آلوده باشد، تکلیف بقیه‎ی نقاط شهر، تکلیف مرکز و جنوب شهر، دیگر مشخص است. نفس کشیدن هم توی این شهر، دیگر بدون عوارض نیست. مگر خدا کاری کند، کمکی کند، بارانی بباراند که بعد از از مرز فاجعه رد شدنِ هوا، مثل هفته‎ی پیش، هوایی صاف و معرکه داشته باشیم.

وگرنه، از آدم‎ها، نه کاری برمی‎آید، نه تصمیمی برای درست کردنِ امور وجود دارد... وقتی که حسابِ دو دوتا، چهارتا باشد و موضوع، جان و سلامتی آدم‎ها... برای کدام‎یک از آن‎ها اهمیتی دارد که ما توی چه جهنمی نفس می‎کشیم...

دیگر نه راه دوست‎داشتنی بود، نه هوا معرکه؛ هوایی آلوده که محکوم به تنفسش بودیم... هستیم... خواهیم بود...

*

چه بلاتکلیفم، وسط این بحران

تو کجایی بانو؟ تو کجایی الآن؟

من دچار آسمم، این هوا آلوده‎ست...

تو اگه برگردی، ماسک اکسیژن است

این هوا آلوده‎ست، حتا تو شعر کوهن

تو کجایی الان؟ منبعِ اکسیژن

بلاتکلیف | اندیشه فولادوند/ رضا یزدانی

پ. ن.: چرا بیشترِ آرایشگر‎ها، هیچ درکی از زیبایی و زیبایی‎شناسی ندارند؟

خب گفتنِ «هیچ» برای «بیشتر» کمی غیرمنصفانه هست. فکر می‎کنم این درست‎تر باشد: چرا بیشتر آرایشگرها درک درستی از زیبایی و زیبایی‎شناسی ندارند؟ یا چرا «خیلی» از آرایشگرها، هیچ درکی از زیبایی و زیبایی‏‎شناسی ندارند؟