دلخوشی‎هام رو مفت دادم رفت... ما اشتباهی آرزو کردیم*

جایی خوانده بودم ملاقات‎هایی که تقدیر جلوی راه آدم می‎گذارد بسیار محدودند. این همان موقعیت‎ها و همان چهره‎های قبل‎اند که دوباره برمی‎گردند، درست مثل قطعه‎های شیشه‎ای و رنگارنگ کالیدوسکوپ که با بازی انعکاس نور سبب می‎شود تصور کنیم شکل‎های ترکیبی می‎توانند تا بی‎نهایت عوض شوند. ولی این شکل‎های ترکیبی محدودند. بله، حتما این مطلب را جایی خوانده بودم.

...

پاریس شهر بزرگی‎ است، ولی فکر می‎کنم بشود یک نفر را چندبار دید، آن هم در جاهایی که سخت‎تر به‎نظر می‎رسد: توی مترو، بلوارها... یک، دو، سه‎بار. انگار تقدیر ـ یا تصادف ـ سماجت می‎کند و می‎خواهد ملاقاتی ترتیب دهد و زندگی‎تان را سمت مسیر تازه‎ای هدایت کند؛ ولی معمولا شما به این ندا جواب نمی‎دهید. از کنار آن چهره می‎گذرید، او برای همیشه ناشناس می‎ماند و شما هم احساس آرامش می‎کنید و هم سرزنش.

+ تصادف شبانه ـ پاتریک مودیانو

*

* ترانه‎ی بزرخ از مهدی ایوبی با صدای رضا یزدانی