قطار

قطاری که به سمتِ مشهد می‎رفت... آن شبِ بهاریِ سال‎هایِ ـ انگار ـ خیلی دور...

...

باید سیاستمداری را که از زمانِ‌ رسیدن به قدرت منزه‎ترین و سازش‎ناپذیرترین و بی‎نقص‎ترینِ‌ همه جلوه می‎کند دیده باشی؛ باید هم او را،‌ پس از سقوط،‌ در حالی دیده باشی که خجولانه،‌ با لبخندی گرم و عاشقانه،‌ سلامِ‌ نخوت‎آلود روزنامه‎نگاری معمولی را دریوزگی می‎کند؛ باید سر برآوردنِ‌ کوتار را دیده باشی (که بیمارانِ‌ تازه‎اش او را میلی آهنین می‎پنداشتند)،‌ و بدانی چه سرخوردگی‎های عاشقانه و چه شکست‎های اسنوبی منشاء استغنای ظاهری و اسنوبی‎ستیزیِ‌ شناخته‎شده‎ی پرنسس شربتوف بود،‌ تا دریابی که قاعده‎ی بشریت ـ که طبعا استثناهایی هم دارد این است: قلدر انسان ضعیفی است که خواهانی نداشته است،‌ و انسانِ‌ نیرومند،‌ که چندان اعتنایی به این که بخواهندش یا نه ندارد،‌ تنها انسانِ‌ برخوردار از ملایمتی است که عامی آن را ضعف می‎پندارد.

+ در جستجوی زمانِ ازدست‎رفته

آدم‎ها

آدم‎ها در رابطه با ما پیوسته جابه‎جا می‎شوند. در حرکتِ نامحسوس اما ازلیِ جهان، ایشان را انگار ساکن در نظر می‌آوریم، در نگاهی آنی و آن چنان کوتاه که جابه‎جایی‎شان به چشم‎مان نمی‎آید. اما کافی است در حافظه‎مان به دو تصویرِ دو زمانِ متفاوتِ ایشان نظر کنیم، حتا به فاصله‎ای آن‎قدر نزدیک که خود در درونِ خویشتن تغییرِ دست‎کم محسوسی نکرده باشند، تا از تفاوتِ دو تصویر به میزان جابه‎جایی‎شان نسبت به خودمان پی ببریم.

+ پروست

...

میانِ سرانگشتانِ من

که زنانگی را از یاد نبرده‎اند

و فنجانی که

دستانِ مرا به حرارت

بر داغِ تنش می‎نشاند

عشقِ روشنی‎ست

عشقِ مبهمی‎ست

گویی که خالی متروکی

پر می‎شود آرام...

خالی دستی

که می‎بایست باشد، اما نیست

و بوسه‎ای که

می‎بایست باشد، اما نیست

و نوشیدنِ نگاهی

که صبور، که آرام، که طولانی...

و این رازِ بزرگی‎ست که من چای را

همیشه به بهانه‎ی فنجانِ گرمش، سر می‏‎کشم

صبور، آرام و طولانی...

 

+ شبنم متولی

Our Salesman

...

* آدم‎ها همیشه دوباره پیدایشان می‎شود... 

 

* گاهی می‎شود دوباره کسی را یافت،‌ اما زمان را نمی‎توان از میان برداشت...

 

+ جستجوی زمانِ ازدست‌‏رفته

ببخش...

مرا ببخش اگر پیدایت نکردم

+ رویا شاه‎حسین‎زاده

روزهای روشن

دلم برای تابستان لک زده...

برای آن روزهای آفتابی و روشن...

بهانه‌‎ای پیدا کن...

به بهانه‎ی کتاب‎هایَت

با من تماس بگیر

به بهانه‎ی فیلم‎هایی که از

خانه‎ات برداشته‎ام

به بهانه‌‎ی شعرهایی که

برایم نخوانده‎ای

با من تماس بگیر

به بهانه‎ی بهانه‎هایی که نداری

 

+ منیره حسینی

نورِ بی‎رحمِ‌ روز روشن...

می‎دانستم که شادکامی هیچ‎گاه کاملا تسلیم آدم نمی‎شود و آلبرتین هنوز در سنی است که (برخی کسان همیشه در آن می‎مانند و) آدمی هنوز کشف نکرده که این نقصِ شادکامی به کسی مربوط می‎شود که آن را حس می‎کند و نه کسی که ارائه‎اش می‎کند، و در نتیجه شاید می‎کوشید منشاء ناکامی‎اش را در من بجوید.

*

مشتاقانه آرزومندِ‌ دنیای دیگری هستی که در آن همانند همان کسی باشی که در این جهانی. اما غافلی از این که حتا بدون آن که منتظر آن جهان باشی،‌ در همین یکی،‌ پس از چند سالی دیگر پایبندِ آنی نیستی که بودی و دلت می‎خواست تا ابد چنان بمانی. حتا بدون این فرض که مرگ ما را بیش از آن تغییر می‎دهد که از دگرگونی‎های زندگی برمی‎آید، اگر در آن جهانِ دیگر به «من»ی بربخوریم که در گذشته بودیم،‌ از خود به همان گونه رو برمی‎گردانیم که از کسانی که با ایشان دوستی نزدیک داشتیم اما مدت‎هاست که دیگر ندیده‎ایم...

چه بسیار خیالِ‌ بهشت،‌ یا چندین بهشت پی‎درپی را در سر می‎پروریم،‌ اما همه‎شان،‌ بسیار پیش از آن که مرده باشیم،‌ بهشتِ گم‌‎‏شده‎اند،‌ و شاید در آن‎ها خود را گم‎شده حس کنیم. 

+ جستجو - پروست

عادتِ همه ساله

به سنت هر سال، که هیچ‎وقت عملی نمی‎شود، مثلا پارسال، از بین فیلم‎هایی که قرار بود «حتما» تماشایشان کنم، فقط ابد و یک روز و فروشنده را دیدم، امسال هم فیلم‎هایی را انتخاب کرده‎ام برای «حتما» دیدن! از همان «حتما»های بی‎اعتبارِ هر سال!

ایتالیا ایتالیا، ماجرای نیمروز، ویلایی‎ها، رگِ خواب.

پ. ن.: کسی توی جشنواره فیلمی تماشا کرد؟ فیلمی را برای تماشا انتخاب کردید؟

اون «گوش کن»ِ لعنتی!

P.S. I've said that "Listen", too! Probably, I hear, too! :D
Who knows that "Listen"?

گاه می‌اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می‌گوید؟ *

امروز عکس غم‎انگیزی دیدم. آن‎قدر غم‎انگیز که وادار به توقف، و تفکرم کرد و کارش به «این»‎جا هم رسید. عکسی از دورانِ اوج پلاسکو، شلوغ و پر جنب و جوش. ولی چیزی که غم‎انگیز بود، شلوغی و زندگی درون عکس، بی‎خبر از فاجعه‎ی خفته در دلِ این مکان، نبود. تابلوی، حالا کاملا مشخص و توی چشم‎زنی بود با عنوان کالای ایمنی و آتش‎نشانی. تابلویی که جوری نیست که در حالتِ عادی خیلی به چشم بیاید، حل شده بود در محیط. اما حالا، بعد از گذرِ حادثه... فاجعه... این‎طور توی چشم همه‎ی کسانی که عکس را می‎بینند می‎زند... با وجود جنب و جوشِ پاساژ و حوض‎های زنده و...

و غم‎انگیز این‎که، تمامِ کسانی که برای سال‎ها آن تابلو را دیده بودند، هر روز، یا یک روز اتفاقی در حال گذر از آن‎جا... یا نگاه‎های هر روزه‎ای که از فرطِ عادی شدنِ منظره، حتا نمی‎دیدندش، هیچ‎کس حتا فکرش را هم نمی‎کرد که...

و...

هزاران چیزی که هر روز، خیلی عادی نگاه‎مان را جلب می‎کنند یا... نمی‎کنند، در حالی که ممکن است گره خورده باشند با تراژدی‎ای در آینده... و هیچ‎کس خبر ندارد. هیچ‎کس.

 

پ. ن.: اندوهِ عمیقِ پلاسکو را از یاد نبریم.

 

* حمید مصدق

مشقت‎های عشق *

همین که تنها شدیم و به راهرو پا گذاشتیم آلبرتین به من گفت: «برای چه با من درافتاده‎اید؟» آیا درشتی‎ام با او برای خودم هم دردناک بود؟ آیا فقط نیرنگی ناخودآگاه نبود که به کار می‎بردم تا دوستم در برابرِ من ناگزیر از رفتارِ ترس‎آلود و التماس‎آمیزی شود که به من امکان دهد از او سوال کنم، و شاید سرانجام بفهمم کدام‎یک از دو حدسی که از مدت‎ها پیش درباره‎اش می‎زنم درست است؟ هر چه بود با شنیدن آن سوالش ناگهان دستخوشِ خوشحالی کسی شدم که پس از مدت‎ها به هدفی دلخواه دست یافته باشد.

*

گو این‎که با این گونه تاکید گذاشتن بر سردیِ عواطفم با آلبرتین، به دلیلِ یک وضعیت و یک هدفِ خاص، کاری جز حساس‎تر کردن و تشدیدِ آن تناوبِ دوزمانه‎ای نمی‎کردم که عشق نزدِ همه‎ی کسانی دارد که بیش از حد به خود شک دارند، و باور نمی‎توانند کرد که زنی هرگز دوستشان بدارد، و خود نیز بتوانند او را به راستی دوست بدارند. اینان خود را خوب می‎شناسند و می‎دانند که درباره‎ی زنانی هر چه با هم متفاوت‎تر، امیدها و دلشوره‎های یکسانی حس کرده‎اند، خیال‎های یکسانی در سر پرویده‎اند، جمله‎های یکسانی به زبان آورده‎اند، و در نتیجه فهمیده‎اند که احساس‎ها و کارهایشان ربطِ ضروری و تنگاتنگی با دلدار ندارد، بلکه از کنارِ او می‎گذرد، ترشحی از آن‎ها به او می‎رسد، او را در برمی‎گیرد، هم آن چنان که موج‎ها با صخره‎ها می‎کنند، و حسِ تزلزلِ خودشان بیش از پیش بر این بدگمانی دامن می‎زند که زنی که بسیار آرزو دارند عاشق‎شان باشد، دوستشان ندارد. از آن‎جا که دلدار چیزی جز حادثه‎ی ساده‎ای نیست که بر سر راهِ فورانِ تمناهای ما قرار می‎گیرد، به چه دلیل باید دستِ قضا چنان کند که خودِ ما هدفِ تمناهایی باشیم که او دارد؟ از این رو، در عین نیازمان به این که همه‎ی این عواطف را نثارِ دلدار کنیم، (عواطفِ عشقی که بس ویژه و بسیار متفاوت با عواطفِ ساده‎ی انسانی‎اند که هم‎نوع در ما می‎انگیزد)، پس از برداشتنِ گامی به سوی او، و اعتراف به همه‎ی مهر و همه‎ی امیدهایی که به او داریم، بی‎درنگ می‎ترسیم که مبادا او را خوش نیاییم، و نیز شرمنده می‎شویم از این حس که زبانی که با او به کار بردیم برای شخصِ او شکل نگرفته و برای کسانِ دیگری به کار رفته است و خواهد رفت، شرمنده از این حس که اگر دوستمان داشته باشد نمی‎تواند زبان‎مان را بفهمد، و در این صورت با او با بی‎ظرافتی و بی‎پرواییِ آدمِ گنده‎گویی سخن گفته‎ایم که در گفتگو با نادانان جمله‎های پیچیده‎ای می‎گوید که در نمی‎یابند، و این ترس و این شرمندگی موج مخالفی، جریانِ عکسی برمی‎انگیزد، این نیاز را می‎انگیزد که ولو با عقب‎نشینی، با پس گرفتنِ قاطعانه‎ی محبتی که پیش‎تر به آن اعتراف کرده‎ایم، درباره دست به تعرض بزنیم و احترام و سلطه‎ی خود را دوباره به کرسی بنشانیم؛ این تناوبِ دوهنگامه را در دوره‌های مختلفِ یک عشقِ واحد، در همه‎ی دوره‎های مشابهِ عشق‎های همسان، و نزدِ همه‎ی کسانی می‎توان دید که خودکاوی‎شان بیشتر از خودستایی‎شان است. با این همه، اگر در چیزهایی که داشتم به آلبرتین می‎گفتم این آهنگِ متناوب حادتر و شدیدتر از معمول بود تنها به این خاطر بود که بتوانم با شتاب و نیروی بیشتری به آهنگِ مخالفِ آن بپردازم که از مهرم به او دَم می‎‎زد.

+ در جستجوی زمانِ ازدست‎رفته - مارسل پروست

 

* داستانِ کوتاهی از کلر دیویس

Being okay, not being okay

Joey: Hey, Phoebe, I asked you, and you said it was okay.

Phoebe: Well, maybe now it’s not okay.

Joey: Okay. Well, maybe now I’m not okay with it not being okay.

Phoebe: Okay.

 

+ Friends

شیرین‎خانم

روزگار سختی با شما خواهم داشت...

 

اندوهم همه چیز را زهرآگین می‎کرد

همه چیزِ زندگی من او بود، دیگران تنها در ربطِ با او، بر پایه‎ی آنچه او درباره‎شان به من می‎گفت، وجود داشتند؛ اما نه، رابطه‎ی من و او چنان گذرا بود که نمی‎شد تصادفی نباشد. 

+ جستجوی پروست

...

اندک اندک جمع مستان می‎رسند...

+ مولانا، در حاشیه‎ی وضعیت سفید

این جمعِ عجیبِ شلوغِ دوست داشتنی و جذاب

فقط جهت اطلاع؛ بازپخش سریال وضعیت سفید از شبکه آی‎فیلم، از دیشب شروع شده. هر شب ساعت 9. فکر می‎کنم غیر از پنج‎شنبه‌ها. تکرارش هم حدود ساعت 1 بعدازظهر هست. من همین تکرارِ قسمتِ اولش را توی چرخیدن توی کانال‎ها کشف کردم.

+ این سریال، به نظر من، بهترین سریال ایرانی‎‎ِست که تا به حال ساخته و پخش شده. اگر قبلا تماشایش نکرده‎اید، تماشای این بارش را از دست ندهید. جاهایی شگفت‎زده‎تان خواهد کرد. امیدوارم این بار کامل بازپخش شود.

موقعیتِ آشنا

خوب که فکر کنیم، چیزی حدود نود و نه درصدِ زندگی‎مان از موقعیت‎های «چی فکر می‎کردیم، چی شد!» تشکیل شده.