سطر هفتم

باز هم سکوت کردی

صدای سیلی سکوت از هر طعن و عتابی بلندتر و ناگوارتره. 

کاش چیزی می‌گفتی 

آدمیزاد 

طومارِ طولانیِ انتظار است ‌‌‌‌...

نه تو می‌مانی و نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حبابِ نگرانِ لبِ یک رود قسم

و به کوتاهیِ آن لحظه‌ی شادی که گذشت

غصه هم می‌گذرد

آنچنانی که فقط خاطره‌ای خواهد ماند

لحظه‌ها عریانند

به تن لحظه‌ی خود جامه‌ی اندوه مپوشان هرگز 

بله لیلی خانم :) 

هر بار که فکر می‌کنیم دیگه بدتر از این هم که مگه میشه؟

تو شرایطی قرار می‌گیریم که ...!

اون زمانی که درخواست پست "مثلن" رو داشتم حس غالب همه‌ی ما اندوه و ناامیدی بود. الان حس غالب همه‌ی ما شده ترس و اندوه و ناامیدی. و هیچی مثل ترس روح انسان رو تحلیل نمی‌بره. 

 اسفند ماهی که همیشه پر از شور و حال آماده شدن برای فصل بهار بود حالا انگار شهر شده شهر ارواح و همه جا گرد مرگ پاچیدن. 

رفتم و خوندم همه اون مثلن‌ها رو و آرزو کردم این کابوس توی بیداری تموم بشه.