فرانک مجیدی، در وب‌سایت «یک پزشک» نوشته:

اما پدیده‌ی سریال شهرزاد، دوست‌داشتنی‌ترین سوپراستار سینمای ایران است، جناب آقای «سید شهاب‌الدین حسینی».

می‌توانم ساعت‌ها درباره‌ی بازیِ بی‌نظیر آقای حسینی در این سریال حرف بزنم، بی‌ آن‌که باز توانسته باشم حق مطلب را ادا کنم. شهاب حسینی را که از «قباد» بگیریم، هیچ چیز دوست‌داشتنی‌ای در او نمی‌ماند و خیلی وقت‌ها حتی عصبی‌ات می‌کند. اما وقتی شهاب حسینی قباد می‌شود، انگار آرمان و آرزوهای دور و دراز عشق شهرزاد و فرهاد، مسئله‌ای پیش‌وپاافتاده است. قبل از نمایش قسمت ۶ به برادرم گفتم حدس می‌زنم در صحنه‌ی عروسی، به محض اینکه قباد، شهرزاد را ببیند، عاشقش می‌شود. اگر قرار باشد این‌قدر کلیشه‌ای و هندی شود، دیگر بقیه سریال را تماشا نمی‌کنم. همین اتفاق افتاد. ولی در آن صحنه، آن قدر بازی صورت شهاب حسینی بی‌نظیر بود که فکر می کنم حدود ۲۰ بار پشت سرِ هم آن صحنه را عقب بردم و از نو تماشا کردم. می‌دانستم ایشان بازیگر فوق‌العاده‌ای هستند، اما فکرش را هم نمی‌کردم که این‌قدر! و از آن به بعد، عادلانه بود که نام سریال به «قباد» تغییر یابد، چرا که اغلب مخاطبان، همه تن چشم می‌شدند و خیره به دنبال سکانس شروع بازیِ آقای حسینی بودند و هستند. این شهاب حسینی را با شهاب حسینیِ «پس از باران» و «پلیس جوان» مقایسه می‌کنم و تنها شباهت نام بین‌شان می‌یابم. این شهاب حسینی را باید با «سوپر استار» و «حوض نقاشی» مقایسه کرد و برای ستاره بودن‌ش و تعریف ظریف‌ش از نقش قباد و همه‌ی نقش‌های زیبایی که فقط اوست که می‌تواند آن‌جور بازی‌ش کند، کلاه از سر برداشت!

*

به میترا گفتم: نمی‎دانی چقدر سخته برگشتن به قصه‎ای که حتا از فکر کردن به آدم‎هایش دست برداشته‎ای. چقدر سخته ادامه دادنِ قصه‎ای که ذهنت هم رهایش کرده...

البته که بعد چیزهایی به من گفت که متاثرم کرد و فکر کردم فردا، فردا به به‎زودی ادامه دادنش فکر می‎کنم! (شیوه‎ی اسکارلت اوهارای درون‎مان که هی فکر کردن به همه‎چیز را به آینده‎ی نزدیک حواله می‎کند و بارش را از اکنون برمی‎دارد). اما واقعیت این است که از شاید... و آدم‎هایش فاصله گرفته‎ام و برگشتن به این قصه، در شرایط فعلی برایم سخت است. نه که ناممکن باشد، ولی سخت است. هر وقت قصه را ادامه دادم، حتما همین‎جا اطلاع‎رسانی خواهم کرد.

تنها کاری که در حال حاضر می‎توانم انجام دهم، این است که اگر دوست داشته باشید، اسمِ ترانه‎ای را که سال گذشته (یا سال قبل‎ترش) گفته بودم انگار کاملا متعلق به صحنه‎ی پایانِ شاید... هست ولی نامش را نبرده بودم، بگویم. و فکر می‎کنم شنیدن این ترانه (که به احتمال زیاد همه‎تان آن را شنیده‎اید) نشان بدهد که آخرِ قراردادیِ این قصه چه خواهد شد (قبلا گفته بودم که به نظر من، هیچ کدام از پایان‎های قراردادی، پایان واقعی نیستند. به خاطر تمام اتفاقاتی که بعد از نقطه‎ی پایان ممکن است بیفتند... تنها مرگ است که شاید...). انتخاب با شماست. اگر که دوست دارید پایان قصه را بخوانید، باید کمی بیشتر صبر کنید. یک روز برای این قصه نقطه‎ی پایان خواهم گذاشت. ولی فکر نمی‎کنم این روز خیلی نزدیک باشد.

*

شهرزاد: گاهی آدم توی جنگ با خودش باید اون‎قدر پیش بره که یه ویرونه بسازه از وجودش، اون‎وقت از دل اون ویرونه یه نوری... یه امیدی... یه جراتی جرقه می‎زنه...

*

آنانی که در عالم بیداری خیال‎پردازی می‎کنند از هزاران چیزی آگاهند که دور از دسترس کسانی‎ست که تنها در دنیای خواب رویا می‎بینند.

 
ادگار آلن‎پو

* بیژن نجدی