خاطره‌بازی با شاید...

https://t.me/ShayadLA

* این پست به بالای صفحه پین شده و پست‌های جدید وبلاگ در پایین این پست منتشر می‌شوند.

*** اگر لینکِ کانال را می‌خواهید، لطفا به هیچ‌وجه پیام خصوصی ندهید. چون هیچ راهی برای جواب دادن به شما ندارم. لطفا عادی پیام بدهید.

...

خبر آمد خبری در راه است...

خاطره‎بازی با شاید...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

...

تغییراتِ فکر و ذهن و سلیقه‎ی آدمی در طولِ زمان، با وجودِ این‎که لازمه‎ی پویایی زندگی‎ست ولی... می‎تواند بسیار ترسناک باشد گاهی.

رفتنى‌ها با اصرار ماندنى نمى‌شوند *

سال‌ها قبل، قبل از این‎که بشم لیلی A شاید... (خدا می‎دونه که چقدر دلم برای این ترکیب تنگ شده و برای اون A بی‎ربط، بعد از لیلی)، در هر زمانی، حداقل در حالِ خوندنِ سه تا کتاب بودم: یک کتاب سبک‎تر (از لحاظِ وزنِ واقعیِ کتاب) برای توی کیفم، هر جا و وقتی که پیش اومد برای کتاب خوندن بیرون از خونه، یک کتاب برای توی خونه و یک کتاب، از قطورترها، برای آخر شب‎ها، کنار تخت. کتاب‎هایی با دنیاهایی کاملا متفاوت. خیلی از اطرافیانم نگرانِ این وضعیت بودند. که باعثِ و معلولِ چندپارگی ذهن و... بشه، باشه. دوره‎ی خوشی بود.

بعد، شاید نه بلافاصله بعد از اون دوره، دوره‎ای رسید که کتاب خوندن به قهقرا رفت و مدت زیادی موند توی اون وضعیت. طول کشید تا فهمیدم کتاب خوندنِ مداوم، یکی از گمشده‎های زندگیم هست. یکی از دلایلِ حالِ خوبم که از خودم دریغ کرده بودم. یواش یواش و نم‎نمک برگشتم به دنیایِ کتاب‎ها، از بهترین دوستانِ (چقدر کلیشه‎ای هست این کلمه، و چقدر واقعی و گویا) همه‎ی عمرم؛ آن‌چه که اینی که هستم رو ساخت. من خیلی آدمِ قلم و کاغذ نیستم. صادقانه بگم که اگر فقط قلم و کاغذ داشته باشم، هیچی نمی‎تونم بنویسم. هیچی! من محتاجم به کیبورد برای نوشتن. خیلی هم وابسته به بوی کاغذ و ورق‎ زدنِ کتاب نیستم برای خوندن. الان مدت‎هاست که کتابِ کاغذی نخوندم. فقط دارم پی‎دی‎اف می‎خونم. ترجیحم نیست، ولی اقتضای موقعیتم هست. ولی، همین وابسته نبودن، کمکِ زیادی کرده به برگشتنِ منی که دچار کمبودِ وقتم. امتحان نهایی و چهره‎ی مرد هنرمند در جوانی، ورق نخورده توی کتاب‎خانه‌‏ام هستند. ولی نسخه‎ی پی‎دی‌اف خوندم، می‎خونم. الان چند ماهی هست که دوباره برگشتم به آدمی که هم‎زمان چند تا کتاب می‌خوند. از دو تا هم‎زمان شروع شد تا حالا که هم‎زمان پنج‎تا کتابِ در حالِ خوندن دارم. شاید این کمک کنه به برگشتنِ لیلی‎ای که می‎نوشت. دارم به هر دری می‎زنم که برگردم به لیلی A شاید... و شاید قصه‎های دیگه.

پ. ن.: من هشت جلدِ جستجو رو هم پی‎دی‎اف خوندم. و تقریبا همه‎ی کتاب‎هایی رو که توی چند ماه گذشته خوندم.

 

* بهرام حمیدیان

بلوار پر درختِ ولیعصر تا ونک *

سرشب، هنوز توی کوچه بودم که Nora این ترانه‎ی تهرانِ شادی امینی رو برام فرستاد و گفت یاد من و شاید...

افتاده با شنیدنش. البته، شاید... مثل این ترانه غم و حسرت نداره و کسی قرار نیست کسی رو توی تهران جا بذاره ولی، ترانه رو دوست داشتم. احتمالا، کلی خاطره و حسرت برای خیلی‎ها داره نه از تهران، که از هر شهر دیگه‎ای که دوره‎ی کارشناسی ـ اون دیوانه‎ترین و پررنگ‎ترین سال‎های جوانی ـ رو توی اون، دور از خانواده، گذرونده باشه.

این شهرِ «سکته‎کرده‎ی از هر دو پا فلج» و «وصله پینه شده با خطوطِ کج»، این «شهر خسته»، شهری‎ست که من دوستش دارم. خیلی دوستش دارم.

تهرانِ شاید... غمگین بود؟

دلم می‎خواست تهرانِ شاید... رو سرخوش تصویر کرده باشم، مثلِ هجده‌سالگی...

تهرانِ این ترانه شاید شبیهِ تهرانِ شیواست... شاید شبیهِ بخشی از تهرانِ من باشه.

 

* تهران ـ شادی امینی

ترسم چو بازگردی، از دست رفته باشم... *

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

دوست داشتنت را، به یادم بیاور... *

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

جغرافیای من، اویی‎ست که دوستش می‎دارم *

اگر شاید... می‎نوشتم طبق روالِ سابق، دیشب یا امشب، حتما پست گذاشته بودم برایش؛ طبقِ قرارِ نانوشته‎ی همه‎ی عیدها. هر چند اگر همه‎چیز به همان روالِ سابق پیش رفته و آن اتفاقات نیفتاده بودند، شاید... تا به حال تمام شده بود. ولی اتفاقِ یک سال و اندی پیش باعث شد نوشتنِ شاید... هم، مثل آن خانه، به محاق برود. و قرارِ نانوشته‎ی عیدها هم...

انگار آن وقت‎ها به خاطرِ همین قرار، حواسم بیشتر به عیدها بود...

*

ترانه را خیلی قبل‎ترش شنیده بودم و توی انبوهِ ترانه‎ها و آهنگ‎ها، فراموش شده بود. تا که بعد از مدت‎ها، دو سه سالِ پیش، پیدایش شد، و به محضِ این که شنیدمش با شگفتی فکر کردم چقدر، چقدر، چقدر به آخرین صحنه‎ی شاید... نزدیک است. چقدر، چقدر، چقدر خودش است. از همان وقت برای من شد ترانه‎ی آخرِ شاید...

نه که قرار باشد آخرِ شاید... ترانه‎ای داشته باشد، همان‎طور که هیچ جای شاید... ترانه‎ای نداشت. هر چند که ترانه‎های بسیاری بودند و هستند که هر بار شنیدنشان برای من یادآورِ شاید... است و وقتِ نوشتنِ شاید...

این یکی اما، نه ترانه‎ی خاصی هست، نه ترانه‎ی شیک و باکلاسی، نه خیلی مشهور هست، نه هیچی...

ترانه‎ای است که خیلی خیلی خیلی دوستش دارم، بس که توی این دو سه ساله هر بار که شنیده‎امش فقط به شاید... فکر کرده‎ام و شده است جایزه‎ی من توی سلکشن‎هایم... شده‎ است دلنشین‎ترین ترانه‎ بین تمامِ انتخاب‎هایم...

شده‎است شاید...ی‎ترین ترانه‎ی شاید...

اگر دوست دارید، این پایین لینکش هست، می‎توانید دانلود کنید و بشنویدش. می‎توانید هم، اگر کماکان دلتان می‎خواهد مقاومت کنید، این لینک و این پست را ایگنور کنید. برای احترام به انتخابِ شما، هیچ اسمی از ترانه و خواننده‎ و شاعر آن در پست نیست.

+ لینک

پ. ن.: می‎خوام که جادوت بکنم... (مریمِ حیدرزاده... بی‎ربط یا شاید هم با ربط، به یادِ نوجوانی‎ها)

 

* وحیدرضا سیاوشان

همان سالی که با ربیع‎الاول شروع شده بود...

قطاری که تو را برد  
چه چیزی را با خود برمی‎گرداند؟

تعادل دنیا 
گاهی فقط به مویی بند است  
لوکوموتیورانِ تو 
کاش این را می‎دانست!

 

+ حافظ موسوی

 

یک

روبه‌روی تلویزیون، زیر پتویِ با ملحفه‌ی زمینه‌ی صورتی‌اش، خوابش برده بود. یکی از دل‌چسب‌ترین خواب‌های ممکن. چند وقت بود که جلوی تلویزیون خوابم نبرده بود؟ این‌طور رها و خالی از مسئولیت؟ یکی از لذت‌بخش‌ترین‌هایش، شب بعد از امتحان کنکورم بود... بعد از آن همه اضطراب و سعی و تلاش، امتحانی که نتیجه‌اش شده بود زندگیِ حالایم. به ساعت نگاه کردم. هنوز خیلی وقت داشتیم. ظرف‌های دوقلو را از توی بوفه برداشتم و در حالِ زمزمه‌ی ترانه‌ی در حالِ پخش، بی‌خیالِ بیدار کردنِ سینا، به آشپزخانه برگشتم.

آن‌قدر عزیز این سال را که هم‌زمان با ربیع‌الاول شروع می‌شد به فال نیک گرفته بود که ناخودآگاه یک عالم احساس و انرژی مثبت، بعد از گذراندنِ دو سال‌تحویلِ متوالی پر از غم و جای خالی، به دلِ همه‌مان سرازیر شده بود. مطمئن بودم که سال خوبی در پیش خواهیم داشت و به این احساسِ اطمینان، اطمینان داشتم. دلم هم پر از شوق بود. شوق به خاطر آدمِ جدیدی که شده بودم، با احساسات و درگیری‌های کاملا متفاوت و به خاطرِ زندگیِ جدیدی که زندگیِ من شده بودم. زندگی‌ای که بعد از هجده‌سال صاحب‌خانه بودن، در این روزها، من را در خانه‌ام تبدیل به مهمانِ عزیزی کرده بود. زندگی‌ای که بعد از پایان تعطیلات به آن برمی‌گشتم.

 

دو

سارای غریبه‌ی تونیک سبزِ کاهویی پوشیده‌ی توی آینه لرزید. سارای آشنای این‌طرف آینه، سارای تونیکِ سبزِ کاهویی پوشیده‌ی این طرف، یخ کرد. هر دو سارا، هم آن‌که آن طرف آینه بود، هم این یکی سارا، حالا دیگر فهمیده بودند که چه اتفاقی افتاده. بعد از همه‌ی آن انکارها و نفهمیدن‌ها، انگار لازم بود که سالی دگرگون شود و یکی بیاید و برود تا پرده کنار برود... پرده‌ای که حتا نمی‌دانستم از کجا، از کی، جلوی چشم‌هایم را گرفته بود... که حتا نمی‌دانستم کی، دقیقا کی... فاجعه اتفاق افتاده بود. هر چه که بود، «اتفاق» افتاده بود... فاجعه‌ای که حتا از فکر کردن به آن فرار می‌کردم و آن‌قدر می‌خواستم که شود... که باشد... که تمام ذهنم را اشغال کند، که چشم ببندم و یک گوشه بنشینم و فقط به روی دل‌‌فریبِ فاجعه فکر کنم... فاجعه‌ی دل‌فریبِ خوش‌ظاهرِ... که حتا نفهمیده بودم کی... بر سرم هوار شده بود و حالا، با سالی که با ربیع‌الاول آغاز شده، عیان شده بود... نسیمی که با وجود ظاهرِ آرامَش، طوفان‌های مهلک و گردبادهای ویرانگر در پی داشت. خوب می‌دانستم و من... شکننده‌تر و ضعیف‌تر و نامطمئن‌تر از آن بودم که بتوانم در مقابل این طوفان‌ها و گردبادها بایستم. که بتوانم...

 

سه

هنوز بدنم، بعد از آن رعشه، خودش را باز نیافته بود. راستی با خودم چه فکری کرده بودم؟! یک نفر باید خیالاتِ من را جراحی می‎کرد. این غده از سرطان هم بدتر بود. واقعا چه فکری کرده بودم وقتی که مچم را گرفته بود؟! این شکل دیگری از آن خیال‎بافی‎های بچگانه نبود که کلِ سالِ من را، تباه کرده بود؟ همان سالی را که هم‎زمانی شروعش با ربیع‎الاول را به فالِ نیک گرفته بودم...

 

+ شاید...

 

*

پ. ن.: مادربزرگ می‎گفت هر روزش را صدقه کنار بگذارید تا بیاید و برود. آخر ماه، تبریک می‎گفت به همه‎مان. صفرِ پر از حادثه‎ی امسال به پایان رسید. باشد که با شروعِ «اولین بهار»، تلخی این حوادث که غمی همگانی را بر همه‎ی ایران تحمیل کرد، کمی فقط، التیام بیابد.

 

بهانه‎ها

وقتی در مورد این‎که شخصیت اصلی شاید... کدام یک از دخترها هستند می‎پرسند، می‎گویم ساراست، فقط برای این‎که جوابی داده باشم. گاهی هم، از روی شیطنت می‎پرم وسط و می‎گویم البته که ساراست! گاهی، به ندرت، وقتی که حس می‎کنم لیلی مظلوم واقع شده، می‎گویم قصه‎ی لیلی خیلی خیلی زودتر از قصه‎ی سارا شکل گرفته بود توی ذهنم، واقعا هم همین‎طور هست. اما، حرف اصلی را نمی‎گویم. حالا، نمی‎توانم بگویم. که سارا و لیلی و همه‎شان بهانه‎اند. شاید...، قصه‎ی یکی دیگر هست، و همه‎ی این دخترها، جمع شده‎اند تا قصه‎ی کسی شکل بگیرد و تعریف شود که حضور فیزیکی خیلی کم‎تری توی قصه دارد. لازم به ذکر است که، این یک نفر، شیوا نیست. شیوا قصه‎ی خودش را دارد که این «قصه» نیست. شیوا هم این‎جا یکی از همان بهانه‎هاست. یک وسیله‎ی دیگر برای تعریف قصه‎ی آدمِ اصلی شاید...

+ از یادداشت‎های قدیمی منتشرنشده، توی همان فایل Word شاید... (بیش‎تر از سیصد صفحه، در انتهای این فایل، یادداشت و شعر و چیزهای دیگر وجود دارد... یادگار روزهای 98یا... یادگارِ...)

پ. ن.: ... فرصتی دست نمی‎دهد.

پ. ن. 2: دونالد ترامپ...

جانا سخن از زبان ما می‎گویی!

انگار یکی اومده دلیل و دورِ باطلِ شاید... ننوشتنِ من رو شرح داده! این‎قدر دقیق! این‎قدر خوب! حالا با یک کمی هم تخفیف.

*

شاید اگر عزمم کم‎تر جزم بود که دیگر دست به کار شوم، کوششی می‎کردم تا کار را بی‎درنگ آغاز کنم. اما چون تصمیمم قطعی بود، و می‎توانستم در کم‎تر از بیست و چهار ساعت (در چارچوبِ خالیِ روزِ آینده که همه‎چیز در آن به خوبی جا می‎گرفت چون من هنوز در آن نبودم) نیتم را به‎راحتی به اجرا بگذارم، بهتر می‎دانستم شبی را که حالم خیلی خوش نبود برای شروع کار انتخاب نکنم، که متاسفانه، روزهای بعدش هم از آن مساعدتر نبودند. اما این فکرم منطقی بود. کودکانه است که کسی سال‎ها صبر کرده باشد و تاخیری سه‎روزه را نپذیرد. از آن‎جا که مطمئن بودم که تا پس‌فردا چند صفحه‎ای خواهم نوشت، دیگر درباره‎ی تصمیمم حتا یکی کلمه هم به پدر ومادرم نمی‎گفتم؛ دوست‎تر می‎داشتم چند ساعتی صبر کنم و آن‎گاه چند صفحه‎ای از کارِ آغازشده را برای مادربزرگم ببرم تا خیالش راحت و دلگرم شود. بدبختانه، فردا آن روزِ بیرونی و پهناوری نبود که تب‎زده انتظارش را کشیده بودم. در پایانش، نتیجه فقط این بود که تنبلی من و نبرد ستوه‎آورم با برخی مانع‎های درونی بیست و چهار ساعتِ دیگر کش یافته بود. و پس از چند روزی، چون طرح‎هایم به اجرا درنیامده بود، دیگر آن امید را که بی‎درنگ و یک‎باره اجرا شود نداشتم، و همتی را هم که همه‎چیز را وقف آن کنم از دست داده بودم؛ دوباره شب‎ها تا دیرگاه بیدار می‎ماندم، چون دیگر این تصور قطعی را که فردا شروع کارم را خواهم دید نداشتم تا به خاطر آن ناگزیر زود به بستر بروم. برای آن‎که دوباره خیز بردارم به چند روز آرامش نیاز داشتم، و در تنها باری که مادربزرگم جرأت کرد با لحنی مهربان و امیدباخته از من خرده بگیرد که: «پس این کارِت چه شد، دیگر حرفش را هم نمی‎زنی؟» از او دلگیر شدم، می‎دیدم که نتوانسته است ببیند که تصمیمم قطعی است، و با بی‎تابی‎ای که حرف نابحقش در من می‎انگیزد و میل به آغازِ کار را از من می‎گیرد، دوباره و شاید برای زمانی طولانی اجرای آن را عقب می‎اندازد. خودش هم حس کرد که بدبینی‎اش ناآگاهانه با اراده‎ای رویارو شده‎است. پوزش خواست، دستپاچه به من گفت: «معذرت می‎خواهم، دیگر چیزی نمی‎گویم.» و برای این‎که دلسرد نشوم به من اطمینان داد که همین که حالم خوب شود شوقِ کار هم خودبه‎خود به سراغم می‌آید.

+ در سایه‎ی دوشیزگان شکوفا

پ. ن.: آدمای مثلِ من، تنبل توی نوشتن و سایر چیزها، شبیه شرحِ حالِ شماها نبود؟

پ. ن. 2: نه. بی‎انصافیه آوردنش توی پی‎نوشت. این باید اصل خودِ یک پست باشه و به زودی خواهد بود.

فقط خاطره‎بازی و نه چیزی بیشتر

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

...

نگاهم تا وقتی که در را پشت سرش بست تعقیبش کرد. دلم هم خالی شده بود. حجمی با یک خلاء عمیق. کاش اتفاقی می‎افتاد. زلزله؟ امشب یک بار دیگر هم فکرش از ذهنم گذشته بود. زلزله‎ای ملو، وسطِ دلخوشی‎هایم. زلزله‎ای که کابوسم بود، حالا چقدر مطلوب به نظر می‎رسید. زمین‎لرزه‎ای فقط برای من. بدون آواری برای دیگران.

چشمم آن‎قدر روی در ماند تا دوباره باز شد. ذهنم نمی‎توانست مسافت زمانیِ رفت و برگشتش را برآورد کند. پنج دقیقه؟ ده دقیقه؟ بیست دقیقه؟ نیم ساعت؟ توی این فاصله‎ی بی‎پایان هیچ اتفاقی هم نیفتاد. نه کسی آمد، نه زلزله‎ای، نه طوفانی، نه انفجاری... هیچ چیزی. او رفت. او آمد. و در این فاصله؛ هیچ.

او رفت. او آمد... مهم‎تر از این مگر چیزی هم بود؟

+ شاید...

همین‎جوری... محضِ دلتنگی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

واقعیت رویای من است *

فرانک مجیدی، در وب‌سایت «یک پزشک» نوشته:

اما پدیده‌ی سریال شهرزاد، دوست‌داشتنی‌ترین سوپراستار سینمای ایران است، جناب آقای «سید شهاب‌الدین حسینی».

می‌توانم ساعت‌ها درباره‌ی بازیِ بی‌نظیر آقای حسینی در این سریال حرف بزنم، بی‌ آن‌که باز توانسته باشم حق مطلب را ادا کنم. شهاب حسینی را که از «قباد» بگیریم، هیچ چیز دوست‌داشتنی‌ای در او نمی‌ماند و خیلی وقت‌ها حتی عصبی‌ات می‌کند. اما وقتی شهاب حسینی قباد می‌شود، انگار آرمان و آرزوهای دور و دراز عشق شهرزاد و فرهاد، مسئله‌ای پیش‌وپاافتاده است. قبل از نمایش قسمت ۶ به برادرم گفتم حدس می‌زنم در صحنه‌ی عروسی، به محض اینکه قباد، شهرزاد را ببیند، عاشقش می‌شود. اگر قرار باشد این‌قدر کلیشه‌ای و هندی شود، دیگر بقیه سریال را تماشا نمی‌کنم. همین اتفاق افتاد. ولی در آن صحنه، آن قدر بازی صورت شهاب حسینی بی‌نظیر بود که فکر می کنم حدود ۲۰ بار پشت سرِ هم آن صحنه را عقب بردم و از نو تماشا کردم. می‌دانستم ایشان بازیگر فوق‌العاده‌ای هستند، اما فکرش را هم نمی‌کردم که این‌قدر! و از آن به بعد، عادلانه بود که نام سریال به «قباد» تغییر یابد، چرا که اغلب مخاطبان، همه تن چشم می‌شدند و خیره به دنبال سکانس شروع بازیِ آقای حسینی بودند و هستند. این شهاب حسینی را با شهاب حسینیِ «پس از باران» و «پلیس جوان» مقایسه می‌کنم و تنها شباهت نام بین‌شان می‌یابم. این شهاب حسینی را باید با «سوپر استار» و «حوض نقاشی» مقایسه کرد و برای ستاره بودن‌ش و تعریف ظریف‌ش از نقش قباد و همه‌ی نقش‌های زیبایی که فقط اوست که می‌تواند آن‌جور بازی‌ش کند، کلاه از سر برداشت!

 

*

به میترا گفتم: نمی‎دانی چقدر سخته برگشتن به قصه‎ای که حتا از فکر کردن به آدم‎هایش دست برداشته‎ای. چقدر سخته ادامه دادنِ قصه‎ای که ذهنت هم رهایش کرده...

البته که بعد چیزهایی به من گفت که متاثرم کرد و فکر کردم فردا، فردا به به‎زودی ادامه دادنش فکر می‎کنم! (شیوه‎ی اسکارلت اوهارای درون‎مان که هی فکر کردن به همه‎چیز را به آینده‎ی نزدیک حواله می‎کند و بارش را از اکنون برمی‎دارد). اما واقعیت این است که از شاید... و آدم‎هایش فاصله گرفته‎ام و برگشتن به این قصه، در شرایط فعلی برایم سخت است. نه که ناممکن باشد، ولی سخت است. هر وقت قصه را ادامه دادم، حتما همین‎جا اطلاع‎رسانی خواهم کرد.

تنها کاری که در حال حاضر می‎توانم انجام دهم، این است که اگر دوست داشته باشید، اسمِ ترانه‎ای را که سال گذشته (یا سال قبل‎ترش) گفته بودم انگار کاملا متعلق به صحنه‎ی پایانِ شاید... هست ولی نامش را نبرده بودم، بگویم. و فکر می‎کنم شنیدن این ترانه (که به احتمال زیاد همه‎تان آن را شنیده‎اید) نشان بدهد که آخرِ قراردادیِ این قصه چه خواهد شد (قبلا گفته بودم که به نظر من، هیچ کدام از پایان‎های قراردادی، پایان واقعی نیستند. به خاطر تمام اتفاقاتی که بعد از نقطه‎ی پایان ممکن است بیفتند... تنها مرگ است که شاید...). انتخاب با شماست. اگر که دوست دارید پایان قصه را بخوانید، باید کمی بیشتر صبر کنید. یک روز برای این قصه نقطه‎ی پایان خواهم گذاشت. ولی فکر نمی‎کنم این روز خیلی نزدیک باشد.

 

*

 

شهرزاد: گاهی آدم توی جنگ با خودش باید اون‎قدر پیش بره که یه ویرونه بسازه از وجودش، اون‎وقت از دل اون ویرونه یه نوری... یه امیدی... یه جراتی جرقه می‎زنه...

 

*

آنانی که در عالم بیداری خیال‎پردازی می‎کنند از هزاران چیزی آگاهند که دور از دسترس کسانی‎ست که تنها در دنیای خواب رویا می‎بینند.

 
ادگار آلن‎پو

* بیژن نجدی

 

اسمِ عبور

پسورد پست قبل، همان کلمه‎ی قبلی‎ست؛ اسم یکی از هم‎اتاقی‎ها.

به سفارش بی‎تا؛ همان شب اردیبهشتیِ خیابان انقلاب... همان سال...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

هوای باغ نکردیم و دورِ باغ گذشت*

پارسال یکی از همین روزهای اردیبهشت بود. از زیر درخت توت رد شدم. گفتم: سلام. چقدر خوشگل شدی! سال بعد دوباره زیبا می‎شی. چه من باشم. چه نباشم.

دیروز دوباره دیدمش. توت‎هایش گل انداخته بودند. من بودم، اما نخواستم دوباره همان جمله‎ی تکراری را بگویم. به خودم گفتم: ریحان برو. راه برو. در اردیبهشتی که تو هستی. در اردیبهشتی که الهام نیست. که رضا نیست. که عباس نیست. که عمو نیست. که هما نیست. به جای همه‎ی آن‎ها راه برو. بعد از کوچه پس کوچه‎های مرزداران تا آریاشهر و ستارخان و دوباره تا خانه، همین‎طور راه رفتم. سال بعد درخت توت دوباره زیبا می‎شود  اگر من به اندازه‎ی کافی راه بروم. مرده‎های زیادی در من هستند که باید سهم‎شان را از اردیبهشت بگیرند. موبایلم را خاموش کنم، وبلاگم را به حال خودش بگذارم. این یک ماه را فقط، این یک ماه را طوری زندگی کنم که وقتی تمام شد نتوانم بگویم هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت.

 

یادداشتی از «ریحان ریحانی»

 

+  اردیبهشت‎های‎تان را هدر ندهید.

پ. ن.: این یادداشت را پارسال، پایان اردیبهشت توی سطر هفتم بلاگ‎اسکای گذاشته بودم. همان موقعی که درهای بلاگفا بسته شده بود و...

پارسال چقدر سرشار بودم از اردیبهشت... و چقدر جایی برای نوشتن نبود. امسال که هست، اگر باز سرشار شدم از این زیباترین ماه‎ِ سال، شاید... شد که بنویسم از همه‎ی حس‎های خوبِ این ماه.

خدا را شکر که این اردیبهشت، همراه است با باران و طراوت و هوایی معرکه و با عیدی آغاز شده که این‎قدر برای من عزیز هست.

پ. ن. 2: معرکه همیشه توی دایره‎ی لغاتم بوده. جزو کلماتی که جایگزینی برای‎شان نداشته‎ام برای توصیفِ همه‎ی «معرکه‎»ها. این معرکه، از دایره‎ی لغات خودم بود که به زبانِ مهران شایگان هم آمد. اما، از همان وقتی‎‏که مهرانِ شایگان با معرکه خطاب کردنِ سارا او را بیشتر به سرزمین افسانه‎های پریان و رویاهای عاشقانه هل داد، معرکه‎هایم من را یادِ او می‎اندازند و حالِ خوبِ آن شبِ انقلاب و به یادِ سارا...

راستی... اردیبهشت بود آن شب هم.

پ. ن. 3: تکرار می‎کنم: این یک ماه را فقط، این یک ماه را طوری زندگی کنیم که وقتی تمام شد نتوانیم بگوییم هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت.

پ.ن. 4: دیدید چطور این «تکرار می‎کنم»ها، اضافه شد به فرهنگ اصطلاحاتِ پر از بار معنایی‎مان و به فرهنگِ اصطلاحاتِ نویدبخش و پیروزی‎بخش‎مان؟ دیدید چطور یک‎هویی آمد و شد بخشی از خاطره‎ی خوشِ جمعی‎مان؟ دیدید که چه‎کار کرد؟ دیدید که همین دو کلمه‎ی ساده، چه قدرتی پیدا کردند؟ تبدیل به چه موجی شدند و... چه...

پ. ن. 5: مانع اگر نشوم، همین‎طور این پی‎نوشت‎ها زیاد خواهند شد. گفته بودم که بیشتر از خودِ مطلب، پی‎نوشت‎ها را دوست دارم؟ انگار همیشه این‎ها اصل هستند و متنِ مثلا اصلی، فقط بهانه‎ای بوده برای نوشته شدنِ این‎ها.

پ. ن. 6: شب به‎خیر و عید و روز پدر مبارک... و اردیبهشت هم.

*  منصور اوجی

چهارشنبه‎سوری

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید