سطر هفتم

پاسخ:
صبوحا!
سفرتون به سلامت. دعا می کنم خوبِ خوب و خوبتر برگردین.

خوب می دونی که سفارشاتم چی هستند، رفیق.
سلام من رو برسون... ویژه...

بهت اعتماد دارم، تمام و کمال. برام دعا کن.

دوستت دارم، می دونی که چقدر و چطور.

* تا برگشتی، توی اولین فرصت، از حالِ خودت خبر بده.

پاسخ:
شب به خیر صبوحا... رفیق...
صفحه گوگل رو باز کردم و سرچ کردم... اول تصاویرِ نجف اشرف رو، بعد صحن حضرت زهرا (س) و ایوان طلا رو (تا قبلش نمی دونستم چنین صحنی هست و چنین ایوانی. کلا اطلاعات من در مورد نجف خیلی کمه. جوری که مجبور شدم برم سرچ کنم تا بتونم تصور کنم. هر چند که... می دونی که ماها چقدر توی تصور کردن چیزها و جاهای نادیده، خوش حالیم... و می دونی، قهرمانِ منه صاحب حرمِ نجف...)...
بعد می دونی چی خیلی خوب بود؟ چه حسی؟ اینکه تو، توی شهر مقدسی که من تا حالا ندیدمش، بهم فکر کردی. من رو با خودت بردی. اونم مقدس به خاطر وجود چه کسی!
چقدر دلم حالت رو می خواد، این جوری که توصیفش می کنی... صبوحا.
لازم نیست برات دعا کنم که زیارتت قبول... معلومه که هست...
ولی، لازمه که بگم زیارتت قبول و حالت، همین طور، استثنایی باشه.
منو گم نکن اونجا...