سطر هفتم

قطاری که تو را برد  
چه چیزی را با خود برمی‎گرداند؟

تعادل دنیا 
گاهی فقط به مویی بند است  
لوکوموتیورانِ تو 
کاش این را می‎دانست!

+ حافظ موسوی

یک

روبه‌روی تلویزیون، زیر پتویِ با ملحفه‌ی زمینه‌ی صورتی‌اش، خوابش برده بود. یکی از دل‌چسب‌ترین خواب‌های ممکن. چند وقت بود که جلوی تلویزیون خوابم نبرده بود؟ این‌طور رها و خالی از مسئولیت؟ یکی از لذت‌بخش‌ترین‌هایش، شب بعد از امتحان کنکورم بود... بعد از آن همه اضطراب و سعی و تلاش، امتحانی که نتیجه‌اش شده بود زندگیِ حالایم. به ساعت نگاه کردم. هنوز خیلی وقت داشتیم. ظرف‌های دوقلو را از توی بوفه برداشتم و در حالِ زمزمه‌ی ترانه‌ی در حالِ پخش، بی‌خیالِ بیدار کردنِ سینا، به آشپزخانه برگشتم.

آن‌قدر عزیز این سال را که هم‌زمان با ربیع‌الاول شروع می‌شد به فال نیک گرفته بود که ناخودآگاه یک عالم احساس و انرژی مثبت، بعد از گذراندنِ دو سال‌تحویلِ متوالی پر از غم و جای خالی، به دلِ همه‌مان سرازیر شده بود. مطمئن بودم که سال خوبی در پیش خواهیم داشت و به این احساسِ اطمینان، اطمینان داشتم. دلم هم پر از شوق بود. شوق به خاطر آدمِ جدیدی که شده بودم، با احساسات و درگیری‌های کاملا متفاوت و به خاطرِ زندگیِ جدیدی که زندگیِ من شده بودم. زندگی‌ای که بعد از هجده‌سال صاحب‌خانه بودن، در این روزها، من را در خانه‌ام تبدیل به مهمانِ عزیزی کرده بود. زندگی‌ای که بعد از پایان تعطیلات به آن برمی‌گشتم.

دو

سارای غریبه‌ی تونیک سبزِ کاهویی پوشیده‌ی توی آینه لرزید. سارای آشنای این‌طرف آینه، سارای تونیکِ سبزِ کاهویی پوشیده‌ی این طرف، یخ کرد. هر دو سارا، هم آن‌که آن طرف آینه بود، هم این یکی سارا، حالا دیگر فهمیده بودند که چه اتفاقی افتاده. بعد از همه‌ی آن انکارها و نفهمیدن‌ها، انگار لازم بود که سالی دگرگون شود و یکی بیاید و برود تا پرده کنار برود... پرده‌ای که حتا نمی‌دانستم از کجا، از کی، جلوی چشم‌هایم را گرفته بود... که حتا نمی‌دانستم کی، دقیقا کی... فاجعه اتفاق افتاده بود. هر چه که بود، «اتفاق» افتاده بود... فاجعه‌ای که حتا از فکر کردن به آن فرار می‌کردم و آن‌قدر می‌خواستم که شود... که باشد... که تمام ذهنم را اشغال کند، که چشم ببندم و یک گوشه بنشینم و فقط به روی دل‌‌فریبِ فاجعه فکر کنم... فاجعه‌ی دل‌فریبِ خوش‌ظاهرِ... که حتا نفهمیده بودم کی... بر سرم هوار شده بود و حالا، با سالی که با ربیع‌الاول آغاز شده، عیان شده بود... نسیمی که با وجود ظاهرِ آرامَش، طوفان‌های مهلک و گردبادهای ویرانگر در پی داشت. خوب می‌دانستم و من... شکننده‌تر و ضعیف‌تر و نامطمئن‌تر از آن بودم که بتوانم در مقابل این طوفان‌ها و گردبادها بایستم. که بتوانم...

سه

هنوز بدنم، بعد از آن رعشه، خودش را باز نیافته بود. راستی با خودم چه فکری کرده بودم؟! یک نفر باید خیالاتِ من را جراحی می‎کرد. این غده از سرطان هم بدتر بود. واقعا چه فکری کرده بودم وقتی که مچم را گرفته بود؟! این شکل دیگری از آن خیال‎بافی‎های بچگانه نبود که کلِ سالِ من را، تباه کرده بود؟ همان سالی را که هم‎زمانی شروعش با ربیع‎الاول را به فالِ نیک گرفته بودم...

+ شاید...

*

پ. ن.: مادربزرگ می‎گفت هر روزش را صدقه کنار بگذارید تا بیاید و برود. آخر ماه، تبریک می‎گفت به همه‎مان. صفرِ پر از حادثه‎ی امسال به پایان رسید. باشد که با شروعِ «اولین بهار»، تلخی این حوادث که غمی همگانی را بر همه‎ی ایران تحمیل کرد، کمی فقط، التیام بیابد.