کسره هم، حق مسلم ماست

+ خوابگرد

وقتش، حالاست...

انگار وقت آن رسیده که با عواقب تصمیماتی که گرفتم و... نگرفتم، انتخاب‎هایم، کارهایی که کردم و نکردم، راه‎هایی که نرفتم و رفتم... مواجه شوم.

رسالت کلمات... شاید، ای‎کاش و اگر

کلمات وقتی در جایگاه مناسب خود قرار گیرند از پسِ مسئولیتِ مفهومی که بر دوش دارند برمی‌آیند. اما در وضعیتی نامتعادل، پاره‌ای واژه‌ها گاه با شوخ‌طبعی از حمل بار مسئولیت سرباز می‌زنند.
«شاید» یکی از این کلمات است. واژه‎ی ریاکارِ شاید، با خود نوعی عدم قطعیت، فرار از مسئولیت و نبود ایمان در اراده و تصمیم خبر می‌دهد. کاربرانِ این واژه برای فرار از نتیجه‎ی اندیشه و عمل، در صورت شکستِ تصمیم، یا مشارکت در امتیازاتِ به‌دست‎آمده از موفقیتِ هر طرح یا پیشنهاد، راهی از پیش، تدارک دیده‎اند.
«ای‎کاش» حکایت دیگری دارد. این واژه‌ی هزارپهلو همان کارکرد را دارد به اضافه‌ی این‌که قدری رندی، آرزومندی و سهم‌خواهی را هم با خود دارد.
اما «اگر» با این دو واژه‌ی برادرخوانده کاملاً متفاوت است. متفاوت نه بدان معنا که آن‌چه خوبان همه دارند این یک‌جا ندارد بلکه به نوعی علاوه بر آن همه حسن، یک حق انتخابِ جبری از بین دو یا حداکثر سه راه مفروضِ گوینده‎ی کلام برای مخاطب قائل می‌شود. اصولاً واژه‎ی تهدیدآمیزِ «اگر» قدری تحکم و زورگویی با خود دارد، برای مخاطب تعیین تکلیف می‌کند و از قبل طرف مقابل را محکوم‎شده فرض می‌کند. این همان واژه‌ای‎ست که از قدیم با سماجتِ تمام در هر زمینی که می‌شده کاشته‌اند ولی هرگز رنگ و نشان سبزی به خود ندیده‌است.
حالا «اگر» با این ذهنیت تیترها و سرخط سخنان، اظهارنظرها و گزارش‌های رسمی را که این روزها در مطبوعات ـ‎ به‎خصوص انواعِ ایمن‎اش از هرجهت‎ـ و رسانه‎هاى ما به‎صورت انبوه وقتِ عقل و درایت و آرامش را می‌گیرند نگاه کنیم «شاید» متوجه شویم تا چه پایه همه چیز به حالِ «ای‎کاش» رها شده‎است.
.
.
+ حسین پاکدل

.

«رالف عزیز؛
همان‎طور که قول داده بودم سی فصل (صد و هفتاد صفحه) از اولین جلد داستان فانتزی‌ام را به‎پیوست تقدیم می‌کنم. نام این کتاب «بازی تاج و تخت» و قرار است در پایان تبدیل به اولین جلد یک تریلوژی با نام «آوازی از یخ و آتش» بشود. چنان‎که می‌دانی من خطوط اصلی داستان‎هایم را هرگز پیش از نوشتن مشخص نمی‌کنم، چرا که اگر بدانم داستان قرار است به کدام سمت و سو برود لذت نوشتن را از دست خواهم داد. گرچه کم و بیش ایده‌هایی درباره‎ی کم و کیف دنیای داستان دارم و سرنوشت نهایی بعضی از شخصیت‎های اصلی را نیز می‌دانم.»
از نامه‎ی "جورج ریموند ریچارد مارتین" به وکیل ادبی‌اش رالف ام. ویچینانزا که در تاریخ 7 دسامبر سال 1993 نوشته شده بود.

+ .

درد، من را دارد! *

جیمی لنیستر: سرزنشش نمی‎کنم. تو رو هم سرزنش نمی‎کنم. انتخاب این‎که عاشق کی باشیم، با خودمون نیست.

*

لیدی تایرل: یک ازدواج سلطنتی لازمه. مردم گرسنه‎ی چیزهایی بیشتر از غذا هستند. تشنه‎ی مشغولیت فکر هستند. و اگر ما براشون فراهم نکنیم، خودشون دست به کار می‎شن. و معمولا مشغولیت‎های فکر اون‎ها به اون‎جا ختم می‎شه که ما رو تیکه پاره بکنن. یک مراسم سلطنتی به مراتب ایمن‎تره.

*

جیمی لنیستر: از جنگیدن خسته شدم. اعلام آتش‎بس کنیم.

برین تارث: برای آتش‎بس باید اول اعتماد کرد.

جیمی لنیستر: من بهت اعتماد دارم.

*

تیریین لنیستر: بعضی وقت‎ها فکر می‎کنیم که می‎خوایم یه چیزی رو بشنویم، ولی بعدش، وقتی‎که دیگه دیر شده، آرزو می‎کنیم که کاش توی شرایط دیگه‎ای اون‎ها رو شنیده بودیم.

*

لرد بیلیش: هرج و مرج گودال نیست. هرج و مرج یک نردبانه. خیلی‎ها سعی کردند ازش بالا برن و موفق نشدند و دیگه هیچ‎وقت شانس دوباره‎ش رو هم پیدا نکردند. این سقوط اون‎ها رو خرد کرد. بعضی‎ها شانس این‎که از این نردبان بالا برن، نصیبشون شد، ولی این پیشنهاد رو رد کردند. اونها به مملکت چسبیدن، یا به خدایان، یا به عشق. همه‎شون وهم و خیالن. فقط نردبان واقعیه. تنها بالارفتن از نردبانه که اهمیت داره.

*

ـ به خاطر این که اون مسائل رو اون‎طوری که هست درک می‎کنه.

جان اسنو: و حالا تو می‎خوای اونو با من قسمت کنی؟ اون دانش عمیقی رو که از توی کله‎ی یک پرنده به دست آوردی؟

ـ مردم وقتی با هم کار می‎کنن که به نفعشون باشه. زمانی به هم وفادار هستن که به نفعشون باشه. وقتی عاشق هم می‎شن که به نفعشون باشه. و زمانی همدیگه رو می‎کشن که به نفعشون باشه. اون این مسئله رو می‎دونه، اما تو نمی‎دونی. برای همینه که تو هیچ‎وقت نمی‎تونی باهاش بمونی.

*

مارجری تایرل: بعضی از زن‎ها مردهای قدبلند رو دوست دارن. بعضی مردها قدکوتاه رو. بعضی مردهای پرمو رو دوست دارن. بعضی‎ها مردهای کچل رو. مردهای مهربون، مردهای خشن، مردهای زشت، مردهای خوشگل، دخترهای خوشگل. بیشتر زن‎ها نمی‎دونن چی دوست دارن تا زمانی که امتحانش کنن. و متاسفانه خیلی از ماها قبل از این‎که پیر بشیم و موهامون سفید بشه فرصت زیادی برای امتحان کردن نداریم.

ما زن‎ها موجودات پیچیده‎ای هستیم. و خوشحال کردن‎مون احتیاج به تمرین داره.

*

تیریین: تا کی قراره این داستانها ادامه داشته باشه؟

سرسی: تا وقتی‎که به حساب همه‎ی دشمنامون برسیم.

تیریین: هر وقت که حساب یک دشمنون رو می‎رسیم دو تا دیگه برای خودمون به وجود می‎یاریم.

سرسی: پس فکر می‎کنم که این داستان خیلی طولانی می‎شه.

*

جان اسنو: من فکر می‎کنم داری یک اشتباه وحشتناک می‎کنی.

منس رایدر: داشتن این آزادی که بتونم اشتباه کنم، آرزوی همیشگیم بوده.

*

برین تارث: هیچ چیز سخت‎تر از شکست توی محافظت از کسی که برات عزیزه نیست.

*

جان اسنو: شنیده بودم که بهتره دشمنات رو نزدیک خودت نگه‎داری.

استنیس باراتیون: هر کی این رو گفته دشمنای زیادی نداشته.

*

استنیس باراتیون: پدرم بهم می‎گفت وقتی حوصله‎ت سر می‎ره یعنی استعدادهات زیاد نیستن.

*

لرد بیلیش: گذشته گذشته. آینده هست که ارزش صحبت کردن داره.

*

دنریس تارگرین: اگر تو تیریین لنیستر باشی، چرا برای تلافی کارهایی که خاندانت در حق خاندان من کرد، نکشمت؟

تیریین لنیستر: می‎خوای انتقام لنیسترها رو بگیری؟ روزی که به دنیا اومدم، مادرم جوآنا لنیستر رو کشتم. پدرم تایوین لنیستر رو هم با یک کمان به قلبش کشتم. من بهترین لنیسترکش کل زمان‎هام.

دنریس: پس به خاطر این‎که اعضای خانواده‎ی خودت رو کشتی، باید تو رو به خدمتم قبول کنم؟

تیریین: به خدمتت؟! علیاحضرت، ما تازه همین الان با هم آشنا شدیم. برای این که ببینم لیاقت خدمات من رو دارین یا نه، خیلی زوده!

*

استنیس باراتیون: اگه باید یکی رو بینشون انتخاب می‎کردی، کدوم رو انتخاب می‎کردی؟

شیرین: هیچ‌کدوم رو. همین انتخاب کردن‎هاست که همه‌چیز رو این‌قدر وحشتناک کرده.

استنیس: بعضی وقت‌ها آدم مجبوره انتخاب کنه. بعضی وقت‌ها دنیا مجبورش می‎کنه. اگه آدم خودش رو بشناسه و به خودش وفادار بمونه، دیگه در اصل یک گزینه رو انتخاب نمی‎کنه. باید سرنوشتش رو تکمیل کنه و تبدیل به چیزی بشه که باید بشه. هر چقدر هم که از انتخابش متنفر باشه.

*

تیریون: مغلطه‎ی چیزی که هست، با چیزی که باید باشه، آسونه. مخصوصا وقتی که اون چیز دقیقا باب میل خودت در اومده باشه.

*

دنریس: یک روز شهر بزرگ تو هم با خاک یکسان می‎شه.

پسر اشرافی میرین: با دستور شما؟

دنریس: اگه لازم باشه.

ـ و چند نفر برای انجام این کار کشته می‎شن؟

دنریس: اگه به اونجا برسه، حداقل در راه یک هدف خوب کشته شدن.

ـ این آدم‎ها هم فکر می‎کنن که دارن برای یک هدف خوب کشته می‎شن.

دنریس: ولی به خاطر هدف یکی دیگه.

ـ پس هدف‌های شما صحیح و هدف‌های اون‌ها اشتباهن؟ اونا نمی‌تونن برای خودشون تصمیم بگیرن ولی شما باید براشون تصمیم بگیرین؟

تیریون: آفرین. خوب سخنرانی می‌کنی. ولی دلیل نمی‌شه که در اشتباه نباشی. با تجربه‌ی من، اکثر آدم‌هایی که خوب حرف می‌زنن به اندازه‎ی آدم‌های کندذهن در اشتباهن.

*

جیمی لنیستر: ما کسانی رو که عاشقشون هستیم انتخاب نمی‎کنیم. می‎دونی... یک جورایی... خب... خارج از کنترل ماست.

 

*

بالاخره سیزن پنجم را هم تمام کردم. کلی حرف دارم برای نوشتن. مخصوصا در مورد شخصیت‎های سریال.

موقعیت و حرف‎های تیریین توی صحنه‌ی دادگاه، اشک من را درآورد. در واقع اگر همه‎ی اتفاقات مهم سریال قبلا اسپویل نشده بود برای من (با شکست در برابر وسوسه‎ی تیترخوانی‎ها و...) شاید جاهای دیگری هم بود... ولی تا این‎جا، به غیر از شوک مرگ ند استارک توی سیزن اول (آن وقت زیاد کنجکاو اتفاقات و تیترها نبودم و در نتیجه چیزی از مرگ ند استارک نشنیده بودم و آمادگی ذهنی‎ای برای قصه‌ای که قهرمانان و شخصیت‌های محبوب یا مهم و اصلی‎اش را به راحتی آبِ خوردن می‎کشد، نداشتم)، این صحنه بود که متاثرم کرد.

خواهم نوشت، به زودی. مخصوصا در مورد شخصیت‎هایی که دوستشان دارم.

 

* امیرحسین منتظری‎فر

...

به احمقانه‎ترین شکلِ ممکن

دلتنگِ کسی هستم

که هیچ خیابانی را

با او قدم نزده‎ام ...

اما او

در تمام خاطرات من

راه می‎رود...

 

+ علیرضا حاجب

عصر معصومیت

یک زمانی آدم‎ها زنگ می‎زدند و فقط فوت می‎کردند...

کجان اون آدم‎ها؟

چه احساسی داشتند؟ به چی فکر می‎کردند و دنبال چی بودند؟

کجاست اون دوران...

خیلی دور نیست، ولی... انگار... خیلی دور هست.

نغمه‎ای از یخ و آتش

1

تیریِین لنیستر: مرگ خیلی خسته‎کننده هست. مخصوصا الان که این همه چیزهای هیجان‎انگیز توی دنیا هست.

 

2

سِر داوس سیورث: خیلی دوست داشتم یک خدا داشتم، واقعا می‎گم! من نمی‎خوام تو رو دست بندازم ولی آدم‎هایی رو دیدم که برای هر خدایی که وجود داره دعا می‎کنن؛ برای باد، برای بارون، برای خونه، ولی هیچ‎کدوم به درد نمی‎خورن.

پسر: ولی تو همیشه می اومدی خونه.

سِر داوس سیورث: من که دعا نمی کردم

پسر: ولی من می کردم

 

3

لرد تیریِین: اون دنبال نقطه ضعف از من می گرده. نباید در مورد تو بدونه!

شِی: من نقطه ضعف تو هستم؟

لرد تیریِین: این یه تعریف بود، بانوی من.

شِی: چطور نقطه ضعف بودن یه تعریفه؟

لرد تیریِین: زبان بعضی وقت‎ها قاصره.

 

4

قدرتی جایی پابرجا می‎مونه، که مردم باور داشته باشن که پابرجا می‎مونه.

 

5

راب استارک: اون پسر خوش‎شانس بود که تو این‎جا بودی.

تالیسا: بدشانسیش این بود که «تو» این‎جا بودی.

 

6

به هیچ‎کس اعتماد نکن. این‎جوری زندگی امن تره.

 

7

سرسی: هر چی آدم‎های بیشتری رو دوست داشته باشی، آدم ضعیف‎تری می‎شی. براشون کارهایی رو می‎کنی که نباید بکنی. کارهای احمقانه می‎کنی تا خوشحالشون کنی. تا امنیتشون رو حفظ کنی. هیچ‎کس رو جز بچه‎هات دوست نداشته باش. در این یک مورد یک مادر حق انتخابی نداره.

 

*

هر چه فصل اول Game of Thrones به نظرم معمولی (در مقابل آن همه تعریفی که از آن می‎‎شود) بود، فصل دوم را دوست داشتم. شاید به خاطر این‎که این بار می‎دانستم سطح انتظارم باید چه باشد و می‎دانستم باید ذهنم در چه فضایی باشم. شاید هم واقعا فصل دوم فارغ از آن تعریف اولیه فضا و مکان و شخصیت‎ها، واقعا بهتر از فصل اول شده بود. در مورد این سریال خیلی خیلی خیلی حرف دارم. دیروز بعد از بازگشت از یک پیاده‎روی لذت‎بخش از تجریش تا ونک (چقدر دلم تنگ شده بود برای پیاده رفتنِ این مسیر)، نشستم و شش قسمت باقی‎مانده از فصل دوم (بقیه‎اش را شب قبلش، بعد از برگشتن از شرکت دیده بودم) تماشا کردم.

*

پ. ن.: یونیک، من هم نوشتن توی دریم‎لند را دوست‎تر داشتم. حتا نوع نوشتنم هم آن‎جا فرق داشت. راحت‎تر بودم و بی‎تکلف‎تر و صمیمی‎تر. بیشتر خودم بودم. دلبسته بودم به آن‎جا. ولی... اتفاقاتی که سال قبل، نه یک بار، که دو بار برای بلاگفا افتاد، من را مجبور به مهاجرت کرد. کم کم دارم به این‎جا هم عادت می‎کنم. ولی نه مثل بلاگفا...

 

پ. ن.2: تولدت مبارک رفیق. دلم می‎خواست به شیوه‎ی خودم تولدت را تبریک بگویم. ولی حیف که واقعا دور شدم از...

دلخوشی‎هام رو مفت دادم رفت... ما اشتباهی آرزو کردیم*

جایی خوانده بودم ملاقات‎هایی که تقدیر جلوی راه آدم می‎گذارد بسیار محدودند. این همان موقعیت‎ها و همان چهره‎های قبل‎اند که دوباره برمی‎گردند، درست مثل قطعه‎های شیشه‎ای و رنگارنگ کالیدوسکوپ که با بازی انعکاس نور سبب می‎شود تصور کنیم شکل‎های ترکیبی می‎توانند تا بی‎نهایت عوض شوند. ولی این شکل‎های ترکیبی محدودند. بله، حتما این مطلب را جایی خوانده بودم.

...

پاریس شهر بزرگی‎ است، ولی فکر می‎کنم بشود یک نفر را چندبار دید، آن هم در جاهایی که سخت‎تر به‎نظر می‎رسد: توی مترو، بلوارها... یک، دو، سه‎بار. انگار تقدیر ـ یا تصادف ـ سماجت می‎کند و می‎خواهد ملاقاتی ترتیب دهد و زندگی‎تان را سمت مسیر تازه‎ای هدایت کند؛ ولی معمولا شما به این ندا جواب نمی‎دهید. از کنار آن چهره می‎گذرید، او برای همیشه ناشناس می‎ماند و شما هم احساس آرامش می‎کنید و هم سرزنش.

+ تصادف شبانه ـ پاتریک مودیانو

*

* ترانه‎ی بزرخ از مهدی ایوبی با صدای رضا یزدانی

حتا!

 

حتا گوگل هم هر سال چنین روزی را جشن می‎گیرد! :دی

.

و کاریزما، مسئله‎ی دیگری‎ست...

اوندسیمای کهکشانی‎

ویوا رئال :)

و یازده یعنی...

چه اشتیاقِ هولناکی به خودنمایی!

از بچگی می‎شنیدیم که جلوی بچه‎ها هر حرفی نزنید، یاد می‎گیرند و بی‎فکر و بی‎جا، تکرارش می‎کنند.

حکایت مسعود فراستی‎ست.

+ بعضی آدم‎ها از مرز عصبانی‎کردن دیگران عبور می‎کنند و به محدوده‎ی مضحکه‎ی دیگران شدن، وارد می‎شوند. این آقا مدت‎هاست که از این مرز گذر کرده‎اند. کاش آدم لااقل در همان محدوده‎ی عصبانی‎کردن باقی بماند. جای به مراتب شرافتمندانه‎تری‎ست.

... اما برخی برابرترند*

ـ وقتی مزرعه دست جونز بود:

خوک‎ها حتا کشمکش‎های سخت‎تری داشتند تا اثر دروغ‎هایی را که موزز، کلاغ سیاه اهلی گفته بود، خنثی کنند. موزز که دست‎آموز مخصوص آقای جونز بود، یک جاسوس و خبرچین و  در عین‎ حال یک سخن‎ور باهوش هم بود. او ادعا می‎کرد که می‎داند یک کشور اسرارآمیز به نام کوهستان شوگرکندی وجود دارد که همه‎ی حیوانات وقتی مردند به آن‎جا می‎روند. موزز می‎گفت این کشور جایی در آسمان به فاصله‎ی کمی بالاتر از ابرهاست. در کوهستان شوگرکندی، هفت روز هفته یکشنبه است، شبدر در تمام سال موجود است و قطعات شیرینی و بذر کیک‎ها روی پرچین‎ها رشد می‎کنند. حیوانات از موزز متنفر بودند چون او افسانه می‎گفت و کار نمی‎کرد، اما بعضی از آن‎ها به کوهستان شوگرکندی معتقد بودند، و خوک‎ها مجبور بودند به شدت بحث کنند و دلیل بیاورند تا آن‎ها را متقاعد کنند که چنین جایی وجود ندارد.

 

ـ وقتی مزرعه دست خوک‎ها بود:

در اواسط تابستان ناگهان موزز، کلاغ سیاه، بعد از یک غیبت چندساله، باز سر و کله‎اش در مزرعه پیدا شد. او واقعا تغییری نکرده بود، هنوز هیچ‎ کاری انجام نمی‎داد و به همان شکل همیشگی درباره‎ی کوهستان شوگرکندی صحبت می‎کرد. او در جای بلندی روی کنده درختی می‎نشست، بال‎های سیاهش را به‎هم می‎زد و تا هر ساعتی که کسی بود که به او گوش کند، حرف می‎زد. او در حالی‎که با منقار بزرگش به آسمان اشاره می‎کرد، با لحنی رسمی  می‎گفت: آن بالا، رفقا، آن بالا، درست در سمت دیگر آن ابر سیاه که می‎توانید ببینیدش، کوهستان شوگرکندی قرار دارد، آن سرزمین شادی که ما حیوانات بیچاره باید آن‎جا، برای همیشه، فارغ از رنج‏های کار و زحمت‎هایمان، استراحت کنیم. او حتا ادعا کرد که در یکی از پروازهای مرتفع‎ترش، آن‎جا بوده و مزارع دائمی شبدر و پرچین‎هایی که روی آن‎ها شیرینی و کیک‎ می‎روییده را، دیده است. بسیاری از حیوانات حرف‎های او را باور می‎کردند. دلیل‎شان این بود که زندگی فعلی آن‎ها، سرشار از گرسنگی و زحمت بود. آیا این‎که حتما یک دنیای بهتر جای دیگری وجود داشته باشد، درست و منصفانه نبود؟ چیزی که درکش سخت بود طرز برخورد خوک‎ها با موزز بود. آن‎ها با تحقیر و استهزا اعلام می‎کردند که داستان‎های موزز در مورد کوهستان شوگرکندی دروغ است، با این وجود به او اجازه می‎دادند که در مزرعه بماند، بدون کار کردن، با سهمیه‎ی روزانه یک پیمانه آب‎جو.

 

+ فکر می‎کنم، خواندن مزرعه‎ی حیواناتِ جورج اورول، هر پنج سال یک‎بار، برای هر کسی لازم است!

+ اولین کتاب زبان اصلی (و بیشتر از صدصفحه‎ای) که تمامش کردم! همه‎ی تجربه‎های قبلی‎ام نیمه‎کاره رها شده بودند. یادم باشد از یکی از تجربه‎های آغاز نشده‎ام، یک عکس بگذارم.

+ اولین بار، مزرعه‎ی حیوانات را توی هفت‎سالگی خوانده بودم. کتاب از کتابخانه‎ی پربارِ آقای همسایه، به کتاب‎های پسر هفت‎ساله‎اش (اولین دلبستگی زندگی من! :دی) و از آن‎جا به مبادلات کتابی ما راه یافته بود! البته این، بعد از تجربه‎ی جین‎ایر خواندنم توی هفت‎سالگی بود. آن پنج‎سالِ ابتداییِ به‎طور رسمی «باسواد شدن»ِ من، پربارترین سال‎های کتاب‎خوانی‎ام هم بودند. خیلی خیلی پر بار. سال‎هایی که ذهن من را ساختند. همان ذهنی که در تمام سال‎های بعدی، تا حالا، زندگی من را شکل داده‎است. گفته بودم که کلیدر را هم توی دوران دبستان خوانده بودم؟ و چی همه کتاب از ادبیات کلاسیکِ جهان... سال‎های بی‎انتخاب کتاب خواندن... سال‎های هر چه کتابِ در دسترس را خواندن...

 

* همان مشهورترین جمله‎ی کتاب: همه‎ی حیوانات با هم برابرند، ولی برخی برابرترند.

رهایی

هر چقدر هم که فکر کنی یاد گرفته‎ای بی‎انتظار دوست داشته باشی، وقت‎هایی سرمی‎رسند که...

خرداد

ما به خرداد پر از حادثه عادت داریم...

بعدانوشت: «دوم خرداد» باشد، نیمه‎ی شعبان باشد... آخرش هم با دو جایزه‎ی پرافتخار تمام شود... چه دومِ خرداد معرکه‎ای...

پرافتخارترین جایزه‎ی بازیگری سینمای ایران برای یکی از دوست‎داشتنی‎ترین هنرپیشه‎های ایران (جرات زیادی نمی‎خواهد حتا به کار بردنِ عبارتِ دوست‎داشتنی‎ترین بدون قیدِ «یکی از»)... فراموش نکنیم که شهاب قبلا همراه با گروه بازیگران جدایی نادر از سیمین خرس نقره‎ای بهترین بازیگر برلین را هم برده بود.

و جایزه‎ی بهترین فیلمنامه برای پرافتخارترین کارگردان سینمای ایران... که اتفاقا فیلم‎هایش را هم دوست داریم...

خط قرمز

والتر: تا جایی که می‎دونم... اینا غیرقانونی بودن دیگه؟

هنک: آره خب، بعضی وقت‎ها میوه‎ی ممنوعه خوشمزه‎ترینه. مگه نه؟

والتر: خنده‎داره مگه نه؟... این‎که چطوری اون خط رو رسم می‎کنیم.

هنک: جدا؟ کدوم خط؟

والتر: این که چی قانونیه، چی غیرقانونی. سیگارهای کوبایی، مشروب، می‎دونی اگه این مشروب رو سال 1930 می‎خوردیم قانون‎شکنی محسوب می‎شد اما سال بعدش هیچ منعی نداشت؟ حالا هم فقط خدا می‎دونه سال بعد چه چیزی قانونی می‎شه.

هنک: مثلا علف؟

والتر: آره. مثلا علف یا... هر چیز دیگه‎ای.

هنک: کوکائین؟ هروئین؟

والتر: منظورم اینه که این قوانین قراردادیه.

هنک: خب پس باید بیای یه سر زندون رو ببینی. کلی از آدم‎های اون‎جا از این حرفا می‎زنن؛ هی رفیق! آخه چرا منو به خاطر ده پونزده بسته ماری‌جوآنا دستیگری کردی؟! سال دیگه وقتی ویلی نیلسون رئیس‎جمهور بشه همه‎ش قانونی می‎شه. گندش بزنن. این مسائل رو یه‎طرفه نبین. بعضی وقتا چیزایی قانونین که نباید باشن. استعمال شیشه قبلا قانونی بود. قبلا به صورت آزاد توی همه‎ی داروخونه‎های کشور فروخته می‎شد. خدا رو شکر که تو این مورد سرعقل اومدن.

Breaking Bad

*

پ. ن.: مرزهای سفت و سختِ مقاومتم در برابر سریال‎دیدن کاملا درهم شکستند!

پ. ن. 2: اردی‏بهشت تمام شد... (سلام مهسا). محض یادآوری و «حواس‎تان هست؟».

پ. ن. 3: بازتاب‎های اولیه‎ی نمایش فروشنده‎ توی کن، کمابیش خوب بوده. برای تماشایش، فعلا باید منتظر بمانیم. هر چند، با زمانی که به سرعت برق و باد می‎گذرد، واژه‎ی انتظار مفهمومش را از دست داده‎است.

پ. ن. 4: یادم نبود که در مورد ابد و یک روز، چیزی بنویسم. از فیلم‎های اکران جدید هم باید حتما اژدها وارد می‎شود را ببینم یکی از همین روزها.

پ. ن. 5: شهر چراغانی‎ست... شب‎های چراغانیِ عیدطورِ شهر را دوست دارم. مخصوصا این یکی را.

پ. ن. 6: کجا رفتند چیزهایی که قرار بود در موردشان بنویسم!؟