دوست داشتن، از سفرهای دراز تهی‎دست باز می‎گردد

پیش از آن‎که در اشک غرقه شوم چیزی بگوی

هرچه باشد

.

.

.

خامش منشین

خدا را

پیش از آن که در اشک غرقه شوم

از عشق

چیزی بگوی

 

+ احمد شاملو

 

چقدر غم‎انگیزه...

بعضی آدم‎ها مثل نیمکتی توی پارک‎ هستند؛ همه از کنارشان عبور می‎کنند. شاید توقف و ماندنی کوتاه هم باشد. ولی در نهایت، سرنوشت‎شان فقط تماشاست...

زمستان را فقط به خاطر تو دوست دارم *

رویا نیست، واقعی‎ست... بود. آسمانی که تهران و باران، ابتدای این هفته تحویل‎مان دادند.

 

* عباس صفاری

** پارک ملت ـ هفت‎ونیمِ صبحِ سیزده آذر نود و پنج

سالِ نو یعنی تو، وقتی از در تو می‎یای*

از تو چه پنهان، گاهی می‎نویسم فقط برای این‎که خیالِ خودم راحت شود که هستم... که خوب هستم. وقتی که می‎نویسم یا خوبم، یا به دنبالِ مرهمی برای خوب شدن؛ که همین به دنبالِ مرهم بودن، در مسیر خوب شدن قرار دارد، حتا وقتی که حالِ آدم خیلی بد هست. گذری‎ست از مرحله‎ی بد بودن و کاری نکردن. در مسیر چیزی بودن، خیلی نزدیک هست به مقصد.

*

همه‎ی مردانی که به ما دل می‎بندند، به ما عشق می‎ورزند، چیزهایی را در ما جا می‎گذارند، چیزهایی را از ما برمی‎دارند، بزرگ یا کوچک...

تمام آن‎هایی که برخلافِ خواستشان، ناگزیر به رفتن می‎شوند، در کنار تمامِ چیزهایی که برمی‎دارند، لااقل اعتمادبه‏نفس‎مان را افزایش می‎دهند.

*

شبیه یویو شده‎ام!

*

پ. ن.: درست متوجه نشدم. یواشکی بهم بگو، منظورت کدوم شبه؟

 

* از ترانه‎ی «سالِ نو یعنی تو»، با صدای محسنِ چاووشی؛ گاهی یک جمله از ترانه‎هایی که گوش می‎کنم توی یک لحظه‎ی خاص، آن‎قدر به دلم می‎نشیند که دلم می‎خواهد بیایم و اینجا بنویسمشان، ولی همیشه بی‎خیالش می‎شوم. از امشب تصمیم گرفتم بنویسم، بی‎مناسبت و بی‎دلیل. چه اشکالی دارد؟

یک فولدرِ سلکشن با بیشتر از هزار ترانه، از هر نوعی (خب البته «هر چیزی» را هم که وقتِ انتخاب، انتخاب نکرده‎ام، واقعا سلکشن هست این فولدر، منظورم از «هر نوعی» سبک‎های مختلف هست و خواننده‎های مختلفِ ایرانی و خارجی که البته سهمِ محبوب‎هایشان بیشتر است طبیعتا) دارم که در طولِ سالیان جمع شده‎اند و توی مسیر گوش می‎کنم. هر کدام از ترانه‎ها می‎توانند یک خاطره باشند، یک زندگی باشند... فکر کنید که این همه خاطره‎ی اندوخته در طولِ سالیان... چطور می‎تواند باشد! راستی یکی از ترانه‎های امشب، «رفتی»ِ علی زندوکیلی بود که هنوز هم نفهمیده‎ام چرا وقتی که تازه منتشر شده بود، حداقل سه نفر گفتند که وقتی برای اولین بار شنیده‎اندش یادِ شاید... افتاده‎اند! هر بار که نوبتِ به این یکی می‎افتد، همین سوال برایم پیش می‎آید! مطلقا شباهتی ندارد! این‎همه ترانه‎ی باربط به شاید... وجود دارد، اما این یکی از کنارش هم رد نمی‎شود! ستاره‎ی رفرنس دادنِ امشب چقدر طولانی شد!

 

+ یک عدد انسانِ خواب‎آلودِ خسته! (پس کی تعطیلات می‎آید؟!)

همان سالی که با ربیع‎الاول شروع شده بود...

قطاری که تو را برد  
چه چیزی را با خود برمی‎گرداند؟

تعادل دنیا 
گاهی فقط به مویی بند است  
لوکوموتیورانِ تو 
کاش این را می‎دانست!

 

+ حافظ موسوی

 

یک

روبه‌روی تلویزیون، زیر پتویِ با ملحفه‌ی زمینه‌ی صورتی‌اش، خوابش برده بود. یکی از دل‌چسب‌ترین خواب‌های ممکن. چند وقت بود که جلوی تلویزیون خوابم نبرده بود؟ این‌طور رها و خالی از مسئولیت؟ یکی از لذت‌بخش‌ترین‌هایش، شب بعد از امتحان کنکورم بود... بعد از آن همه اضطراب و سعی و تلاش، امتحانی که نتیجه‌اش شده بود زندگیِ حالایم. به ساعت نگاه کردم. هنوز خیلی وقت داشتیم. ظرف‌های دوقلو را از توی بوفه برداشتم و در حالِ زمزمه‌ی ترانه‌ی در حالِ پخش، بی‌خیالِ بیدار کردنِ سینا، به آشپزخانه برگشتم.

آن‌قدر عزیز این سال را که هم‌زمان با ربیع‌الاول شروع می‌شد به فال نیک گرفته بود که ناخودآگاه یک عالم احساس و انرژی مثبت، بعد از گذراندنِ دو سال‌تحویلِ متوالی پر از غم و جای خالی، به دلِ همه‌مان سرازیر شده بود. مطمئن بودم که سال خوبی در پیش خواهیم داشت و به این احساسِ اطمینان، اطمینان داشتم. دلم هم پر از شوق بود. شوق به خاطر آدمِ جدیدی که شده بودم، با احساسات و درگیری‌های کاملا متفاوت و به خاطرِ زندگیِ جدیدی که زندگیِ من شده بودم. زندگی‌ای که بعد از هجده‌سال صاحب‌خانه بودن، در این روزها، من را در خانه‌ام تبدیل به مهمانِ عزیزی کرده بود. زندگی‌ای که بعد از پایان تعطیلات به آن برمی‌گشتم.

 

دو

سارای غریبه‌ی تونیک سبزِ کاهویی پوشیده‌ی توی آینه لرزید. سارای آشنای این‌طرف آینه، سارای تونیکِ سبزِ کاهویی پوشیده‌ی این طرف، یخ کرد. هر دو سارا، هم آن‌که آن طرف آینه بود، هم این یکی سارا، حالا دیگر فهمیده بودند که چه اتفاقی افتاده. بعد از همه‌ی آن انکارها و نفهمیدن‌ها، انگار لازم بود که سالی دگرگون شود و یکی بیاید و برود تا پرده کنار برود... پرده‌ای که حتا نمی‌دانستم از کجا، از کی، جلوی چشم‌هایم را گرفته بود... که حتا نمی‌دانستم کی، دقیقا کی... فاجعه اتفاق افتاده بود. هر چه که بود، «اتفاق» افتاده بود... فاجعه‌ای که حتا از فکر کردن به آن فرار می‌کردم و آن‌قدر می‌خواستم که شود... که باشد... که تمام ذهنم را اشغال کند، که چشم ببندم و یک گوشه بنشینم و فقط به روی دل‌‌فریبِ فاجعه فکر کنم... فاجعه‌ی دل‌فریبِ خوش‌ظاهرِ... که حتا نفهمیده بودم کی... بر سرم هوار شده بود و حالا، با سالی که با ربیع‌الاول آغاز شده، عیان شده بود... نسیمی که با وجود ظاهرِ آرامَش، طوفان‌های مهلک و گردبادهای ویرانگر در پی داشت. خوب می‌دانستم و من... شکننده‌تر و ضعیف‌تر و نامطمئن‌تر از آن بودم که بتوانم در مقابل این طوفان‌ها و گردبادها بایستم. که بتوانم...

 

سه

هنوز بدنم، بعد از آن رعشه، خودش را باز نیافته بود. راستی با خودم چه فکری کرده بودم؟! یک نفر باید خیالاتِ من را جراحی می‎کرد. این غده از سرطان هم بدتر بود. واقعا چه فکری کرده بودم وقتی که مچم را گرفته بود؟! این شکل دیگری از آن خیال‎بافی‎های بچگانه نبود که کلِ سالِ من را، تباه کرده بود؟ همان سالی را که هم‎زمانی شروعش با ربیع‎الاول را به فالِ نیک گرفته بودم...

 

+ شاید...

 

*

پ. ن.: مادربزرگ می‎گفت هر روزش را صدقه کنار بگذارید تا بیاید و برود. آخر ماه، تبریک می‎گفت به همه‎مان. صفرِ پر از حادثه‎ی امسال به پایان رسید. باشد که با شروعِ «اولین بهار»، تلخی این حوادث که غمی همگانی را بر همه‎ی ایران تحمیل کرد، کمی فقط، التیام بیابد.

 

خاطره‎ی مشترک

برخی خاطره‎ها به دوستان مشترک می‎مانند، آشتی دادن را بلدند.

+ پروست

شهر من گم شده است...

من با تاب، من با تب
خانه‎ای در طرفِ دیگرِ شب ساخته‎ام...

+ سهراب

دست‎رنج

راننده‎های تاکسی‎ای که تابستان کولر و زمستان بخاری ماشین را روشن نمی‎کنند...

پولی که از «رنج»ِ مسافرانشان به «‎دست» می‎آورند، چه حکمی دارد؟

حسرت عشق

برگردد و تا دیرزمانی با ما بماند. شب‎هایی بود که در گذر از شهر به سوی رستوران، دلم آن‎چنان برای مادام دوگرمانت تنگ می‎شد که نفسم به دشواری بالا می‎آمد: پنداری بخشی از سینه‎ام را جراح کاردانی بریده، برداشته، بخش هم‎سنگی از درد معنوی، یا همان اندازه حسرت و عشق به جایش نشانده بود. و آن‎گاه که حسرت دلداری به جای پاره‎هایی از تن می‎نشیند، بخیه‎ها هر چه خوب دوخته شده باشد باز زندگی رنجناک می‎شود، پنداری که حسرت جای بیشتری می‎گیرد، همواره حسش می‎کنی، و چه ابهامی است در این ناگزیر باشی پاره‎ای از تنت را بیندیشی!

*

آدمی تغییر نمی‎کند، بر احساسی که درباره‎ی کسی دارد عنصرهایی خفته را می‎افزاید که او بیدار کرده است اما با او بیگانه‎اند.

+ جستجو... - پروست

آقای شهردار جا مانده بود!

وسایل مورد نیاز برای سفر «در» تهران، بعد از بارش یک برف سبک: آب و خوردنی به مقدار کافی، پاور بانک با شارژ کافی، لباس گرم و کفش مناسب جهت مقابله با پیاده‎روی‎های احتمالی و...

ابزار ویژه و بسیار ضروری: اعصاب پولادین.

ابزار پیشنهادی: سرخوشی جهت خوش بودن حتا وقتی که ساعت‎ها دیرت شده و هیچ چشم‎انداز روشنی برای رسیدن به مقصد نداری.

راه‎حل پیشنهادی: بی‎خیال کار شدن و برگشتن به خانه و پناه بردن به رختخوابِ گرم.

*

بعد از یک روز تعطیل و بارش باران و برفی نسبتا سبک، مردم تهران، به‌خصوص نواحی شمالی آن، امروز صبح هنگامِ رفتن به محل کار، تحصیل و... شوکه شدند. ترافیک و راه‎بندانِ بی‎سابقه‎ای که نظیرش در سنگین‎ترین بارش‎های سالیان پیش هم مشاهده نشده بود. خیل کثیری از عابرانِ پیاده‎ای که در کنار اتوبان‎ها دسته‎جمعی رهسپار مقصد بودند و از کنار ماشین‎هایی که توی راه‎بندانِ جامانده و با حسرت به این آزادی پیاده‎ها چشم دوخته بودند، این‎جا و آن‎جا. البته این‎طور هم نبود که تمامِ این پیاده‎ها خودخواسته پیاده‎روی در سرمای سوزنده‎ی بیرون را به ماندن در ماشین‎های گرم، ولو بدون حرکت، ترجیح داده باشند. بسیاری از آن‎ها از سرِ ناچاری به پیاده‎روی روی آورده بودند چون سواره‎ای نبود که به رفتن به مقصد امیدی داشته باشد تا سوارشان کند. تاکسی‎رانی هم یکی از روسفیدان امروز بود! با راننده‎هایی که یا نبودند یا تعدادی از آن بوده‎ها هم، مسافرانشان را در نیمه‎ی راه پیاده کردند! اکثر مردم دیر، بسیار دیر به محل کار یا تحصیلشان رسیدند و بسیاری از آن‎ها عطای رفتن را به لقایش بخشیدند. هیچ‎وقت، به اندازه‎ای که امروز در اتوبان‎های شمالی و مرکزی تهران حرفش بود، شهردار تهران موضوع گفتگوهای مردم نشده بود. شهردار تهران و شورای شهر و قضیه‎های میلیاردی مشهور.

پروست‎خوانی

شاعران مدعی‎اند که با پاگذاشتن به فلان خانه یا باغی که جوانی را در آن گذرانده‎ایم، کوتاه‎زمانی همانی می‎شویم که در گذشته بودیم. اما این از آن‎گونه زیارت‎های بسیار پرخطری است که در آن‎ها سرخوردگی نیز به اندازه‎ی کامیابی محتمل است. جاهای ثابت، و هم‎دوره با سال‎های گوناگون زندگی را بهتر آن است که در درون خود بجوییم.

*

هم‎چنان که در راه می‎رفتم، گویا نباید حتا یک لحظه هم از فکر مادام دوگرمانت غافل می‎بودم؛ تنها با این انگیزه به محلِ ماموریت روبر رفته بودم که به یاری‎اش خود را به او نزدیک‎تر کنم. اما خاطره‎ها، غم‎ها، متحرک‎اند. برخی روزها به چنان دورها می‎روند که به زحمت به چشم‎مان می‎آیند، رفته‎شان می‎پنداریم. پس به چیزهای دیگری رو می‎کنیم. و کوچه خیابان‎ِ آن شهر کوچک، هنوز برای من آن‎چنان که در جایی که به عادت در آن زندگی می‎کنیم، راه‎های ساده‎ای برای رفتن از جایی به جای دیگر نبود. زندگی آدم‎های آن دنیای ناشناس به نظرم شگرف و دل‎انگیز می‎آمد، و اغلب در تاریکی شب، پنجره‎های روشن خانه‎ای مرا از رفتن بازمی‎ایستاند و دراززمانی محو تماشای صحنه‎های راستین و اسرارآمیزِ زندگی‎هایی می‎کرد که راهی به آن‎ها نداشتم.

+ طرف گرمانت

نامه‎نگاری

دلم برای نامه‎نگاری تنگ شده. از آن نامه‎نگاری‎هایی که در جریانش در مورد همه‎چیز حرف می‎زدیم. در دوره‎های مختلفی از زندگی‎ام از این جور نامه‎نگاری‎های متوالی داشته‎ام با معدود کسانی. از این نامه‎های ایمیلیِ طولانیِ سرخوشِ پر از همه‎چیز؛ چطور فکر می‎کنیم، در مورد جزئی‎ترین یا کلی‎ترین احساسات و مسائل... در مورد همه‎چیز، بدون محدودیت...

حالا چقدر زندگی‎ام خالی‎ست از کسی که بتوان با او، آن‎طور نامه‎نگاری کرد. کسی که نه آن‎قدر نزدیک باشد که نتوان برای او نوشت، نه آن‎قدر دور که نتوان با او از همه‎چیز حرف زد.

...

باران پاییزی... و اولین برف سال نود و پنج در تهران.

جهت ثبت در تاریخ؛ فردای شبی که...

مثلا...

مثلا لمس و ورق زدنِ کتاب‎هایی که تازه خریدی... مثلا، عطرِ سرگیجه‎‏آورِ کتاب‎های نوی دست‎نخورده‎...

فرانسواز

فرانسواز یکی از جذاب‎ترین شخصیت‎های جستجوست. حتا شاید بتوانم بگویم تا این‎جای جستجو (طرفِ گرمانت)، جذاب‎ترین شخصیت کتاب بوده.

خدا رحم کند!

به زودی هجوم به توئیتر شروع خواهد شد! و ملتی «باپشتکار» توئیتر را هم درخواهند نوردید!

...

گاهی هیچ حرفی نمی‎توان گفت. هیچ‎چیزی گویا نیست؛ «چه حیف!» گویاترین و تنها حرف است.

بهانه‎ها

وقتی در مورد این‎که شخصیت اصلی شاید... کدام یک از دخترها هستند می‎پرسند، می‎گویم ساراست، فقط برای این‎که جوابی داده باشم. گاهی هم، از روی شیطنت می‎پرم وسط و می‎گویم البته که ساراست! گاهی، به ندرت، وقتی که حس می‎کنم لیلی مظلوم واقع شده، می‎گویم قصه‎ی لیلی خیلی خیلی زودتر از قصه‎ی سارا شکل گرفته بود توی ذهنم، واقعا هم همین‎طور هست. اما، حرف اصلی را نمی‎گویم. حالا، نمی‎توانم بگویم. که سارا و لیلی و همه‎شان بهانه‎اند. شاید...، قصه‎ی یکی دیگر هست، و همه‎ی این دخترها، جمع شده‎اند تا قصه‎ی کسی شکل بگیرد و تعریف شود که حضور فیزیکی خیلی کم‎تری توی قصه دارد. لازم به ذکر است که، این یک نفر، شیوا نیست. شیوا قصه‎ی خودش را دارد که این «قصه» نیست. شیوا هم این‎جا یکی از همان بهانه‎هاست. یک وسیله‎ی دیگر برای تعریف قصه‎ی آدمِ اصلی شاید...

+ از یادداشت‎های قدیمی منتشرنشده، توی همان فایل Word شاید... (بیش‎تر از سیصد صفحه، در انتهای این فایل، یادداشت و شعر و چیزهای دیگر وجود دارد... یادگار روزهای 98یا... یادگارِ...)

پ. ن.: ... فرصتی دست نمی‎دهد.

پ. ن. 2: دونالد ترامپ...

جهت ثبت در تاریخ

هفده آبانِ هزار و سیصد و نود و پنج

پ. ن.: حواس‌تان هست که پنج سالِ دیگر، که احتمالا متوجه شده‎اید که این پنج سال، با چه سرعتی می‎آیند و می‎گذرند، دیگر نمی‎توانیم بگویم سال هزار و سیصد و فلان؟

من؟!

معلوم نیست این «من» از کجا سر و کله‎اش پیدا شد! غریبه هست و هیچ ربطی به قبلی‎ها ندارد. یک‎جورِ عجیبی غریبه هست. باید با شجاعت، با صراحت از او اعلامِ برائت کنم، در عین حال که توی دلم اعتراف می‎کنم چقدر خوب بود اگر این، «من» بود.