چهارشنبه‎سوری

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

راه‎های پیموده... یا هر کسی از ظنِ خود شد یار من*

بعضی آدم‎ها را باید خودت بشناسی. وقت بگذاری،‌ راه را بروی تا به نقطه‎ای برسی که ببینی این آدم... «خودش» هست. همان که باید باشد. برای آن لحظه‎ی شگفت‎انگیز کشف، برای این جور آدم‎ها،‌ برای این‎ها،‌ باید بی‎خیالِ حرف‎ها و قضاوت‎های دیگران شد... ارزشش را دارد. هر چه سخت‎تر،‌ هر چه راهِ نفوذ بسته‎تر،‌ هر چه حرف‎های بازدارنده‎ی دیگران بیشتر،‌کشف و «آن»ِ‌آخر،‌ لذت‏‎بخش‎تر. بعد،‌ برای نگه‎داشتنِ‌این آدم‎ها باید زحمت کشید. وقت گذاشت. چون، ‌ارزشش را دارند.

می‎خواهم بگویم،‌ بعضی آدم‎ها،‌ مالِ همه نیستند. شکست‎های دیگران،‌ شکست‏‎های رابطه‎های دیگر،‌ شاید دلیلش این بوده که آدم‎های اشتباهی برای هم بوده‎اند. شاید...

می‎خواهم بگویم،‌ برای بعضی آدم‎ها... برای کشف‎شان،‌ باید راه‎های رفته‎ی دیگران را پیمود. شاید گنج جای دیگری باشد. دور از چشمِ‌اغیار...

این‎ها را کسی می‎نویسد که‌ گنجی بی‎نظیر را در یکی از این راه‎های پیموده‎ی دیگران،‌ یافته‎است.

پ. ن.: البته،‌ در بیشتر موارد از راه‎های پیموده‎ و به بی‎راهه منتهی‎شده‎ی دیگران باید حذر کرد. از قضاوت‎های مغرضانه‎ی دیگران هم،‌ باید ترسید. زندگی کلا ریسک هست. یا... این،‌ یا آن...

ترجیح می‎دهم به جای تکیه بر قضاوت دیگران،‌ در مورد آدم‎هایی که حرف‎های دیگران به آن‎ها نمی‎آید،‌ خودم به شناخت برسم. البته شکست‎هایی هم بوده،‌ ولی بیشتر موارد ثابت کرده است که،‌ هر کسی از ظنِ خود...

سعی کرده‎ام،‌ بر اساس شناختِ دیگران،‌ کسی را قضاوت نکنم. البته،‌ همیشه موفق نبوده‎ام... ولی خوشحالم که سعی‎ام را کرده‎ام.

راهم این بوده که،‌ کلا،‌ تا حد ممکن، قضاوت نکنم.

 

* البته گاهی اصلا لازم نیست که مثلا بنویسم: مولانا!

توضیح

به نظر می‎آید که باید به بعضی از خواننده‎های این‎جا، نه آن‎هایی که دقیقا به خاطر پستِ «ماجرای همان شبِ برفی زمستان هشتاد و شش» به این‎جا سرزده‎اند، یادآوری کنم که پست اشاره‎شده شخصی و خصوصی نیست. اگر خواننده‎ی شاید... بودید، کشفِ رمز کنید و بخوانیدش.

یک چنین دوستانِ نازنینی دارم من؛ بدون هیچ کنجکاوی‎ای از پست‎های پسورددار عبور می‎کنند.

پس من هم خاطرنشان می‎کنم که من این‎جا، به احترامِ همه‎ی دوستانم که ممکن است از این‎جا عبور کنند، پست پسورددارِ خصوصی نخواهم داشت. یا عمومی خواهد بود، مثلِ همین پست که برای خواننده‎های شاید... هست و پسوردش را در پست بعدی گفته‎ام، یا دقیقاِ برای استفاده‎ی خودم خواهد بود، مثل پستی که با عنوانِ وبلاگ به مثابه‎ی فلش در بلاگِ قبلی داشتم و دقیقا کارکردِ فلش را برای من داشت وقتی که پورت‎های یواس‎بی محل کارم بسته بودند. البته برای آن هم راه‎حلی مناسبت پیدا کرده‎ام و دیگر چنان پستی هم در کار نخواهد بود.

مراقب باش: یک زنگِ خطر

به ابتذال کشیده شدنِ سلیقه‎ی آدم، کار سختی، راه دوری نیست. یک‎دفعه به خودت می‎آیی و می‎بینی آن‎چیزی که برای ساختنش یک عمر زحمت کشیده‎ای، به هدر رفته است. یک نشانه و زنگِ خطرِ ابتذال، خوب و عالی و معرکه دانستنِ چیزهایی‎ست که ارزشِ «بد نبود» هم ندارند. شاهکار دانستن‎شان که دیگر... یعنی رسما به مراسمِ تدفین فرستادنِ سلیقه.

قدرِ سلایق‎مان، قدرِ تعریف کردن‎های‎مان را بدانیم. بعضی لغت‎ها، بعضی کلمات، بعضی اصطلاحات، خیلی بار دارند. خیلی ارزش دارند. همین‎طوری، این صفات را به کار نبریم. که به کار بردن‎شان، آن چیز را بالا نخواهد برد، بلکه تو هستی که پایین کشیده خواهی شد... در حدِ کسی که آن اثر را عالی می‎داند. همان‎قدر مبتذل. همان‎قدر معمولی. همان‎قدر...

در تعریف‎کردن‎هایمان، اندازه نگاه داریم. اگر اثری معمولی را دوست داریم، این را می‎توانیم با «خیلی دوستش دارم» یا «به شدت دوستش دارم» یا حتا «بی‎نهایت دوستش دارم» یا هر جمله یا جملاتِ دیگری که نشان‎دهنده‎ی احساسات باشد، نشان بدهیم. اصلا می‎توان برایش ساعت‎ها ابراز احساسات کرد.

ولی نه با قرض دادنِ صفاتی مثل شاهکار و عالی و معرکه و فوق‎العاده. بیایید به خودمان و سلیقه‎مان، جفا نکنیم. کلماتی که به کار می‎بریم، اعتبارمان هستند. اعتبارمان را ارزان خرج نکنیم.

عالی یعنی خیلی.

It Was Amazing

بالاخره بعد از مدت‎ها خست به خرج دادن و صرفه‎جویی کردن، امشب فرندز را تمام کردم و از همین حالا، آن حسِ خلائی را که قبلا، نه به اندازه‎ی این‎بار، به وقت تمام شدن این سریال تجربه کرده بودم، حس می‎کنم.

و البته می‎دانم که تا مدت‎ها از سندروم فرندز رهایی نخواهم داشت.

سندروم فرندز؟ این‎که توی بیشتر موقعیت‎ها و اتفاق‎ها، یک قصه‎ای از فرندز را به یاد بیاوری (بس که این سریال وسطِ تمامِ سرخوشی‎هایش، به همه‎جا و همه‎چیز و همه‎ی زوایا و احساسات سرک کشیده بود) و بدتر این‎که دلت بخواهد آن موقعیتِ مشابهِ فرندزی را تعریف کنی. و چون بیشتر کسانی که در آن ماجرا، اتفاق، موقعیت،... درگیرند، فرندز را ندیده‎اند، بیشتر به سمتِ کسانی که تجربه‎ی زندگی کردن با فرندز و ریچل و راس و مونیکا و چندلر و فیبی و جوئی را از سرگذرانده‎اند، و می‎فهمند که تو چه می‎گویی و در مورد چه حرف می‎زنی و به چه می‎خندی، کشیده شوی... چنین سندروم خطرناکی‎ست!

* بعد از یک استراحت کوتاه، تصمیم دارم بروم سراغ گیم آو ترونز. (احساسِ پدر الیزابت را دارم آخر فیلم غرور و تعصب که وقتی به فاصله‎ی کوتاهی به خواستگاری چارلز بینگلی و دارسی از جین و الیزابت جواب مثبت داد، برای خواستگار دختر بعدی هم، در آن گرماگرمِ جوابِ مثبت دادن، اعلامِ آمادگی کرد!)

لئو

بعد از همه‎ی این سال‎ها و همه‎ی آن نقش‎ها،‌ اسکار هم به لئو رسید.

اسمِ رمز!

پسورد پست قبل، ماجرای همان شبِ برفی زمستان هشتاد و شش، به چالش کشیدنِ حافظه‎ی شماست: اسم یکی از هم‎اتاقی‎ها.

ماجرای همان شبِ برفی زمستان هشتاد و شش

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

...

ما بی‌‎شماریم.

مرا عهدی‎ست...

حتا اگر ممنوع‎التصویر و ممنوع‎البیان و ممنوع‎الـ...

اصلا هر چه... باشی ممنوعه‎ی عزیز...

مطمئن باش که، فردا، به تمامی اعضای هر دو فهرست، تکرار می‎کنم، به تمامی اعضای هر دو فهرست، رای خواهم داد.

از شاید...‎های پیشِ‎رو

شاید هنوز هم چیزهایی از قبل باقی‎مانده باشند. انقلاب گاهی زیادی دلگیر است. آن هم وقتی‎که کاملا از بیخ و بن باشد. گاهی بودنِ چیزهایی از گذشته، دلگرم‎کننده است. همین هست که نوستالژی، با وجودِ تمامِ رنج‎های همراهش،‎ حسی محبوب و خواستنی‎ست.

موسمِ بودن

من رای می‎دهم،‌ پس هستم.

من رای می‎دهم،‌ «چون» هستم.

حالا وقت بی‎تفاوتی نیست. ما رای می‎دهیم برای ساختن. برای جلوگیری از ویرانی بیشتر. برای جلوگیری از بر مسند امور نشاندنِ تنگ‎نظرانِ‌ تندروی صاحبِ‌ افکارِ تیره... برای جلوگیری از مغلوب شدنِ‌عقلانیت و اعتدال... برای جلوگیری از سیطره‎ی جمودِ‌ فکری... برای...

ما رای می‎دهیم،‌ چون «ما بی‎شماریم» و این را فقط آن‎جا می‏‎توانیم نشان دهیم،‌ نه با غرغر کردن و اعتراضِ بی‎اثر در کنج‎های خلوتِ خودمان... نه با فوج فوج پیغامِ اعتراضیِ‌بی‎ثمر فرستادن در شبکه‎های اجتماعی. که فرستادنِ هزارهزارتای آن‎ها هم،‌ به اندازه‎ی حضور کوتاه‎مدتِ هر کدام از ما بی‎شمارها،‌ پای صندوق‎های رای، تاثیر نخواهد داشت.

که:

من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی‎خیزند.

من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی برخیزد؟^*

بعدانوشت: به قولِ حسین پاکدل نمی‌شود بی‌تفاوت باشیم و بی‌حضور و بعد متوقع و معترض.

 

* حمید مصدق

Happy Esfand

اسفندِ عزیز

شادترین، شلوغ‎ترین، پرهیاهوترین،‌ رنگارنگ‎ترین و پر امیدترین ماهِ‌ سال...

سلام