مرا عهدی‎ست...

حتا اگر ممنوع‎التصویر و ممنوع‎البیان و ممنوع‎الـ...

اصلا هر چه... باشی ممنوعه‎ی عزیز...

مطمئن باش که، فردا، به تمامی اعضای هر دو فهرست، تکرار می‎کنم، به تمامی اعضای هر دو فهرست، رای خواهم داد.

از شاید...‎های پیشِ‎رو

شاید هنوز هم چیزهایی از قبل باقی‎مانده باشند. انقلاب گاهی زیادی دلگیر است. آن هم وقتی‎که کاملا از بیخ و بن باشد. گاهی بودنِ چیزهایی از گذشته، دلگرم‎کننده است. همین هست که نوستالژی، با وجودِ تمامِ رنج‎های همراهش،‎ حسی محبوب و خواستنی‎ست.

موسمِ بودن

من رای می‎دهم،‌ پس هستم.

من رای می‎دهم،‌ «چون» هستم.

حالا وقت بی‎تفاوتی نیست. ما رای می‎دهیم برای ساختن. برای جلوگیری از ویرانی بیشتر. برای جلوگیری از بر مسند امور نشاندنِ تنگ‎نظرانِ‌ تندروی صاحبِ‌ افکارِ تیره... برای جلوگیری از مغلوب شدنِ‌عقلانیت و اعتدال... برای جلوگیری از سیطره‎ی جمودِ‌ فکری... برای...

ما رای می‎دهیم،‌ چون «ما بی‎شماریم» و این را فقط آن‎جا می‏‎توانیم نشان دهیم،‌ نه با غرغر کردن و اعتراضِ بی‎اثر در کنج‎های خلوتِ خودمان... نه با فوج فوج پیغامِ اعتراضیِ‌بی‎ثمر فرستادن در شبکه‎های اجتماعی. که فرستادنِ هزارهزارتای آن‎ها هم،‌ به اندازه‎ی حضور کوتاه‎مدتِ هر کدام از ما بی‎شمارها،‌ پای صندوق‎های رای، تاثیر نخواهد داشت.

که:

من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی‎خیزند.

من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی برخیزد؟^*

بعدانوشت: به قولِ حسین پاکدل نمی‌شود بی‌تفاوت باشیم و بی‌حضور و بعد متوقع و معترض.

 

* حمید مصدق

Happy Esfand

اسفندِ عزیز

شادترین، شلوغ‎ترین، پرهیاهوترین،‌ رنگارنگ‎ترین و پر امیدترین ماهِ‌ سال...

سلام

لیمویی یعنی چه رنگی؟

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

به سعی سعدی

من از کمندِ تو، تا زنده‎‌ام نخواهم جست...

سینمای ما

برای سال آینده‎ی سینمایی‎، این‎ها جزو فیلم‎هایی هستند که حتما تماشایشان خواهم کرد، ترجیحا همراه با...:

اژدها وارد می‎شود،‌ ابد و یک روز،‌ من،‌ سینما نیمکت و ایستاده در غبار و سیانور.

و البته،‌ فروشنده‎ی اصغر فرهادی که توی جشنواره نیست و شاید نگارِ رامبد جوان.

برای آن شب‎هایی که هدف اصلی، تفریح هست و دور هم جمع شدن،‌ این‎که فیلم چی باشد، زیاد مهم نیست... با در نظر گرفتن این‎ اصل اساسی که وقت گذاشتن برای تماشای بعضی فیلم‎ها،‌ توهین به خود است... البته منظورم «فقط» فیلم‎های آقای ده‎نمکی نیست.

* امیدوارم فیلم‎های دیگری هم باشند،‌ خارج از این لیستِ‌ کوچک،‌ که غافلگیرم کنند.

پ. ن.: این که پدیده‎ی بازیگری سریال شهرزاد،‌ پریناز ایزدیار،‌ توی فیلم ابد و یک روز درخشیده، نشانه‎ی خوبی‎ست. درخشیدن ستاره‎های شهرزاد، چیز غیرقابل‎انتظاری نیست. ولی این‎که پریناز ایزدیار که قبلا، هیچ‎گاه به چشم نیامده بود، آن‎قدر خوب از پسِ گاهی اوقات شیرین و دوست‎داشتنی کردنِ کسی که به خاطر رقیب و دشمنِ درجه یکِ شخصیت اصلی قصه بودن، طبق قواعدِ درام باید منفور باشد، برآمده، او را لایق عنوان پدیده‎ی سریالی که اکثر بازیگرانش خیلی خوب هستند، می‎کند.

پ. ن. 2: من هیچ‎کدام از فیلم‎های جشنواره را ندیده‎ام.

جویی‎طور...

گانتر: تو چیزی نمی‎خوای؟

جویی: می‎دونی من چی می‎خوام؟ خیلی چیزها می‎خوام. می‎خوام تو روز ولنتاین با زنی باشم که دوستش دارم. و می‎خوام اونم دوستم داشته باشه. و می‎خوام یک دقیقه از دستِ این درد جون به لب‎رسون راحت بشم ولی می‎دونم نمی‎شه.

گانتر: پیراشکی قرمز داریم.

جویی: باشه.

پ. ن.: حتا وقتی که عاشق می‎شود هم، جویی‎طور عاشق می‎شود...

...

یار در خانه و...

سواد تصنعی

این‎جا را بخوانید،‌ و این لینک را که برای خواندن توصیه کرده‎است.

و چند لحظه، فقط چند لحظه،‌ به آن فکر کنیم.

یادش گرامی

ابوالحسن نجفی، قبل از هر چیزی، خانواده‎ی تیبو را به یاد من می‎آورد. ترجمه‎ی بی‎نظیر خانواده‎ی تیبوی بی‎نظیرِ دوگار را.

بعد... چیزهای دیگری هم هست؛ شاید قبل از ترجمه‎های دیگرش، مصاحبه‎هایش باشند و «غلط ننویسیم»اش.

 

بیست و هفت دی ماه نود و چهار

چقدر خوبه امشب!

بر وزن "چقدر خوبیم ما!"ی مشهور آقای فردوسی پور!

پ. ن.: دوست ندارم بخوابم! جشن های خیابانی منتقل شده اند به فضای مجازی...

کاش می شد که یک چیزی را اینجا به اشتراک بگذارم!

فردا ببینم اگر شد اجازه اش را بگیرم...

پ. ن.2: تا حالا با گوشی و از توی تخت پست ارسال نکرده بودم!

پ. ن. 3: ظریف متشکریم.

هیچی... پاک شد این خط! :)

پروفسور اسنیپ!

حقیقتش این‎که، من مجموعه فیلم‎های هری پاتر را خیلی زیاد دوست ندارم. البته همه‎ی این فیلم‎ها را هم ندیده‎ام. ولی بعد از دیدن اولین‎شان، اشتیاقی هم برای تماشای بقیه نداشتم. شاید این برای بیشتر کسانی که اول مجموعه‎ی کتاب‎های هری پاتر را خوانده‎اند، صادق باشد. سینما برای به تصویر کشیدن دنیای جادویی هری پاتر، خیلی بی‎سلاح است در مقابل قدرتِ ذهن.

احتمالا این‎که ارباب حلقه‎ها را هم دوست دارم، به خاطر این‎ هست که کتابِ تالکین را نخوانده‎ام. شاید...

البته با توجه به تجربه‎ی دیگرم از خواندنِ کتاب‎های تالکین بتوانم بگویم که جذابیت قلمِ جی‎کی‎رولینگ خیلی بیشتر از تالکین هست.

برای همین، طبیعتا آلن ریکمن، برای من خیلی زیاد تداعی‎کننده‎ی پرفسور اسنیپ نیست ولی مرگ این هنرپیشه‎ی انگلیسی بهانه‎ای شد که یادی کنم از جذاب‎ترین شخصیت مجموعه کتاب‎های هری پاتر، از نظر من و شاید بسیاری دیگر از خواننده‎ها و طرفداران این مجموعه.

من کلِ کتاب‎های هری پاتر را، یک‎باره، بلافاصله بعد از انتشار آخرین جلد کتاب خواندم. یعنی اصلا آن تبِ انتظار علاقه‎مندان برای جلدِ بعدی را تجربه نکردم. ولی، خیلی قبل از آن، خیلی اتفاقی، بلافاصله بعد از ترجمه و انتشار، جلد جامِ آتش (کتاب چهارم یا پنجم) را از کتابخانه قرض گرفته و خوانده بودم و... چقدر مفتونش شده بودم. و بیش از همه مفتونِ پروفسور اسنیپ. و همان موقع، تصمیم گرفته بودم، حتما مجموعه‎ی هری پاتر را بخوانم. که اگر توی هر جلد یکی مثل پروفسور اسنیپ رو شود، حتما مجموعه‎ی معرکه‎ای خواهد بود. البته که توی هر جلد یک پروفسور اسنیپ جدید رو نشد و همان یکی بود. برای من، تا آخر، پروفسور اسنیپ، جذاب‎ترین شخصیت مجموعه‎ی هری پاتر باقی ماند و مرگش، دردناک‎ترین مرگ توی این مجموعه.

و چه لذتی داشت آن دوره‎ی پشتِ سر هم، هری‎پاترخوانی!

و البته، تصور ذهنی من وقتِ خواندن کتاب، هیچ شباهتی به پروفسور اسنیپ آلن ریکمن نداشت. تصویر ذهنی من از پروفسور اسنیپ، کاملا چیز دیگری بود... شاید شبیه تصویری که وقت خواندنِ بلندی‎های بادگیر، توی سال‎های قبل از نوجوانی از هیت‎کلیف داشتم. هیت‎کلیفی که البته تصویر ذهنی‎ام از او هم، شبیه هیچ‎کدام از هیت‎کلیف‎های سینما نبود؛ مردی با پوستِ کمی تیره و ابروهای پرپشت و چشم‎های نافذ.

پ. ن.: یکی از قرارهایم این است که یک بار، فیلم‎های هری پاتر را پشت سر هم تماشا کنم. شاید نظرم درباره‎شان عوض شد. و حداقل بخشی از لذتِ وقت خواندنِ مجموعه را به من بخشید.

قرار است هر پنج قسمت ماموریت غیرممکن را ببینم. فکر می‎کنم باز هم باشد از این قرارهای پشت سرهم بینی.

?'How You doin

+ دلم یک رفیق به بامعرفتی، مهربونی، سادگی، صداقت، خوبی... و باحالی جویی می‎خواد!

تو کجایی الان، منبع اکسیژن؟

امروز هوا خوب بود و تصمیم گرفتم تا آرایشگاه قدم بزنم. هندزفری را گذاشتم توی گوشم تا پادکست جدید رادیو روغن حبه‎ی انگور را که تازه بامداد همین امروز منتشر شده بود، گوش کنم؛ کمی تلخ‎تر از همیشه.

«هوا» خوب بود و تقریبا بهاری... چند دقیقه‎ای از قسمتِ محبوبِ فیلم قصه‎ها، گفتگوی پیمان معادی و باران کوثری توی تاکسی ون، اواسط پادکست بود. یکی از خوبی‎های این رادیو، سلیقه‎ی خوبشان در انتخابِ فیلم‎ها و کتاب‎هاست و البته مهم‎تر از همه موسیقی. وقتی گفتگو با «حله ساراخانم؟»ِ پیمان معادی تمام شد، صدای اذان هم از بلندگوی مسجدی که از کنارش عبور می‎کردم، بلند شد. به آسمان نگاه کردم، کاری که وقت شنیدنِ صدای اذان، توی هر جای غیرمسقفی، ناخودآگاه، اولین کاری‎ست که انجام می‎دهم؛ آسمانِ کدر و غبارآلود. هوا... وقتی که توی این‎ نقطه‎ی شهر، ظهرِ پنج‎شنبه، این‎قدر آلوده باشد، تکلیف بقیه‎ی نقاط شهر، تکلیف مرکز و جنوب شهر، دیگر مشخص است. نفس کشیدن هم توی این شهر، دیگر بدون عوارض نیست. مگر خدا کاری کند، کمکی کند، بارانی بباراند که بعد از از مرز فاجعه رد شدنِ هوا، مثل هفته‎ی پیش، هوایی صاف و معرکه داشته باشیم.

وگرنه، از آدم‎ها، نه کاری برمی‎آید، نه تصمیمی برای درست کردنِ امور وجود دارد... وقتی که حسابِ دو دوتا، چهارتا باشد و موضوع، جان و سلامتی آدم‎ها... برای کدام‎یک از آن‎ها اهمیتی دارد که ما توی چه جهنمی نفس می‎کشیم...

دیگر نه راه دوست‎داشتنی بود، نه هوا معرکه؛ هوایی آلوده که محکوم به تنفسش بودیم... هستیم... خواهیم بود...

*

چه بلاتکلیفم، وسط این بحران

تو کجایی بانو؟ تو کجایی الآن؟

من دچار آسمم، این هوا آلوده‎ست...

تو اگه برگردی، ماسک اکسیژن است

این هوا آلوده‎ست، حتا تو شعر کوهن

تو کجایی الان؟ منبعِ اکسیژن

 

بلاتکلیف | اندیشه فولادوند/ رضا یزدانی

پ. ن.: چرا بیشترِ آرایشگر‎ها، هیچ درکی از زیبایی و زیبایی‎شناسی ندارند؟

خب گفتنِ «هیچ» برای «بیشتر» کمی غیرمنصفانه هست. فکر می‎کنم این درست‎تر باشد: چرا بیشتر آرایشگرها درک درستی از زیبایی و زیبایی‎شناسی ندارند؟ یا چرا «خیلی» از آرایشگرها، هیچ درکی از زیبایی و زیبایی‏‎شناسی ندارند؟

بخت

شبی که Inside Out را دانلود کردم، برنده‎ی گلدن گلوب شد. حالا شب مراسم اسکار چی دانلود کنم؟ :)

هفت‎فاز

وب‎سایت سینمایی جالبی پیدا کردم که به راحتی می‎شود برای چند ساعتی، چند روزی... شاید هم بیشتر، توی آن غرق شد.

شما هم بفرمایید غرق شوید: 7فاز :)

...

شک ندارم که پای یکی از قوانین ناشناخته‎ی فیزیک در میان است که آخر هفته، این‎قدر سریع و مثل یک پلک برهم گذاشتن می‎گذرد. شک ندارم. قانونی که فقط منتظر است که یکی کشف و به نام خودش ثبتش کند. قانونی موذی و بدجنس...

*

بی‎تا... بالاخره همان‎طور که به تو قول داده بودم، در مورد فرندز نوشتم. البته، اصلا آن‎چیزی نشد که می‎خواستم. ولی مهم این است که شروع کردم و حتما، حتما، حتما، ادامه‎اش خواهم داد. چقدر حرف خواهیم زد در مورد فرندز، وقتی‎که کمی از این شلوغی‎ها فارغ شدی... و من هم بعد از آن وقفه‎ی ده‎‎ساله، دوباره تماشایش کرده‎ام.

حتا واسه‎ی رفتنت... پیش همه محکوم شدم*

مرتب کردن هارد اکسترنال (و اصلا هر هاردی... و اصلا هر چیزی که بشود در آن چیزهایی را نگه داشت) و تصمیم گرفتن برای صرفنظر کردن از بعضی فایل‎هایی (چیزهایی) که زمانی تصمیم به نگه‎داشتنشان گرفته بودی، یکی از سخت‎ترین کارهای دنیا که نه... ولی واقعا کار سختی‎ست!

بعد با بعضی فایل‎ها، بعضی چیزها، مواجه می‌‎شوی که حتا یادت نیست که آن‎ها را نگه داشته بودی. این‎ها احتمالا بیهوده‎ترین‎ها هستند... ولی باز هم دلت نمی‎آید پاکشان کنی...

همه‎چیز را نگه می‎داری. همه‎چیز را... بی‎دلیل یا با دلیل... مفید یا بی‎فایده... همه‎چیز را...

*

به من گفته بود برای داشتن آدم‎ها، برای نگه‎داشتن‎شان هیچ تلاشی نمی‎کنی. هر اختلاف ساده‎ای می‎تواند برای تو آخرین اتفاق باشد توی یک رابطه، اگر طرف مقابل تلاشی نکند...

 

* از ترانه‎ی «اسمم داره یادم می‎ره»ی شادمهر، ترانه‎سرا مونا برزویی

...

وقتی که درد آغاز می‎شود... انگار دیگر هیچ چیزی اهمیتی ندارد...