سطر هفتم

ما تنهاییم، بدون دستاویزی که عذرخواهِ ما باشد. این معنی همان است که من با جمله‎ی «بشر محکوم به آزادی است» بیان می‎کنم. بشر محکوم است، زیرا خود را نیافریده و در عین حال، آزاد است، زیرا همین که پا به جهان گذاشت مسئول همه‎ی کارهایی است که انجام می‎دهد.

...

من هرگز، هیچ‎گونه دلیل و نشانه‎ای برای قانع کردنِ خود نخواهم یافت. اگر ندائی بر من نازل شود، همیشه خود من هستم که باید تشخیص دهم این صدای فرشته است یا نه.

اگر من تشخیص دهم که فلان کار خوب است، فقط من هستم که میان اعلام خوبی و بدی آن کار، اولی را انتخاب می‎کنم و می‎گویم که این کار خوب است، نه بد.

هیچ‎کس به من رسالت ابراهیم بودن نداده است، اما با وجود این، مجبورم در هر لحظه کارهایی انجام دهم که نمونه و سرمشق است. کار جهان بر این مدار است که گویی تمام آدمیان چشم بر رفتار هر یک از افراد دوخته‎اند و روش خود را بر طبق رفتار همین یک نفر، تنظیم می‎کنند.

هر فردی باید پیش خود بگوید: آیا به راستی من آن کسی هستم که حق دارم چنان رفتار کنم که همه‎ی آدمیان کار خود را بر طبق رفتار من تنظیم کنند؟ هر کس که این معنی را فراموش کند، مسلما بر سیمای دلهره‎ی خود نقاب زده است.

 + اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر - سارتر