چقدر خوبه امشب!
بر وزن "چقدر خوبیم ما!"ی مشهور آقای فردوسی پور!
پ. ن.: دوست ندارم بخوابم! جشن های خیابانی منتقل شده اند به فضای مجازی...
کاش می شد که یک چیزی را اینجا به اشتراک بگذارم!
فردا ببینم اگر شد اجازه اش را بگیرم...
پ. ن.2: تا حالا با گوشی و از توی تخت پست ارسال نکرده بودم!
پ. ن. 3: ظریف متشکریم.
هیچی... پاک شد این خط! :)
حقیقتش اینکه، من مجموعه فیلمهای هری پاتر را خیلی زیاد دوست ندارم. البته همهی این فیلمها را هم ندیدهام. ولی بعد از دیدن اولینشان، اشتیاقی هم برای تماشای بقیه نداشتم. شاید این برای بیشتر کسانی که اول مجموعهی کتابهای هری پاتر را خواندهاند، صادق باشد. سینما برای به تصویر کشیدن دنیای جادویی هری پاتر، خیلی بیسلاح است در مقابل قدرتِ ذهن.
احتمالا اینکه ارباب حلقهها را هم دوست دارم، به خاطر این هست که کتابِ تالکین را نخواندهام. شاید...
البته با توجه به تجربهی دیگرم از خواندنِ کتابهای تالکین بتوانم بگویم که جذابیت قلمِ جیکیرولینگ خیلی بیشتر از تالکین هست.
برای همین، طبیعتا آلن ریکمن، برای من خیلی زیاد تداعیکنندهی پرفسور اسنیپ نیست ولی مرگ این هنرپیشهی انگلیسی بهانهای شد که یادی کنم از جذابترین شخصیت مجموعه کتابهای هری پاتر، از نظر من و شاید بسیاری دیگر از خوانندهها و طرفداران این مجموعه.
من کلِ کتابهای هری پاتر را، یکباره، بلافاصله بعد از انتشار آخرین جلد کتاب خواندم. یعنی اصلا آن تبِ انتظار علاقهمندان برای جلدِ بعدی را تجربه نکردم. ولی، خیلی قبل از آن، خیلی اتفاقی، بلافاصله بعد از ترجمه و انتشار، جلد جامِ آتش (کتاب چهارم یا پنجم) را از کتابخانه قرض گرفته و خوانده بودم و... چقدر مفتونش شده بودم. و بیش از همه مفتونِ پروفسور اسنیپ. و همان موقع، تصمیم گرفته بودم، حتما مجموعهی هری پاتر را بخوانم. که اگر توی هر جلد یکی مثل پروفسور اسنیپ رو شود، حتما مجموعهی معرکهای خواهد بود. البته که توی هر جلد یک پروفسور اسنیپ جدید رو نشد و همان یکی بود. برای من، تا آخر، پروفسور اسنیپ، جذابترین شخصیت مجموعهی هری پاتر باقی ماند و مرگش، دردناکترین مرگ توی این مجموعه.
و چه لذتی داشت آن دورهی پشتِ سر هم، هریپاترخوانی!
و البته، تصور ذهنی من وقتِ خواندن کتاب، هیچ شباهتی به پروفسور اسنیپ آلن ریکمن نداشت. تصویر ذهنی من از پروفسور اسنیپ، کاملا چیز دیگری بود... شاید شبیه تصویری که وقت خواندنِ بلندیهای بادگیر، توی سالهای قبل از نوجوانی از هیتکلیف داشتم. هیتکلیفی که البته تصویر ذهنیام از او هم، شبیه هیچکدام از هیتکلیفهای سینما نبود؛ مردی با پوستِ کمی تیره و ابروهای پرپشت و چشمهای نافذ.
پ. ن.: یکی از قرارهایم این است که یک بار، فیلمهای هری پاتر را پشت سر هم تماشا کنم. شاید نظرم دربارهشان عوض شد. و حداقل بخشی از لذتِ وقت خواندنِ مجموعه را به من بخشید.
قرار است هر پنج قسمت ماموریت غیرممکن را ببینم. فکر میکنم باز هم باشد از این قرارهای پشت سرهم بینی.
+ دلم یک رفیق به بامعرفتی، مهربونی، سادگی، صداقت، خوبی... و باحالی جویی میخواد!
امروز هوا خوب بود و تصمیم گرفتم تا آرایشگاه قدم بزنم. هندزفری را گذاشتم توی گوشم تا پادکست جدید رادیو روغن حبهی انگور را که تازه بامداد همین امروز منتشر شده بود، گوش کنم؛ کمی تلختر از همیشه.
«هوا» خوب بود و تقریبا بهاری... چند دقیقهای از قسمتِ محبوبِ فیلم قصهها، گفتگوی پیمان معادی و باران کوثری توی تاکسی ون، اواسط پادکست بود. یکی از خوبیهای این رادیو، سلیقهی خوبشان در انتخابِ فیلمها و کتابهاست و البته مهمتر از همه موسیقی. وقتی گفتگو با «حله ساراخانم؟»ِ پیمان معادی تمام شد، صدای اذان هم از بلندگوی مسجدی که از کنارش عبور میکردم، بلند شد. به آسمان نگاه کردم، کاری که وقت شنیدنِ صدای اذان، توی هر جای غیرمسقفی، ناخودآگاه، اولین کاریست که انجام میدهم؛ آسمانِ کدر و غبارآلود. هوا... وقتی که توی این نقطهی شهر، ظهرِ پنجشنبه، اینقدر آلوده باشد، تکلیف بقیهی نقاط شهر، تکلیف مرکز و جنوب شهر، دیگر مشخص است. نفس کشیدن هم توی این شهر، دیگر بدون عوارض نیست. مگر خدا کاری کند، کمکی کند، بارانی بباراند که بعد از از مرز فاجعه رد شدنِ هوا، مثل هفتهی پیش، هوایی صاف و معرکه داشته باشیم.
وگرنه، از آدمها، نه کاری برمیآید، نه تصمیمی برای درست کردنِ امور وجود دارد... وقتی که حسابِ دو دوتا، چهارتا باشد و موضوع، جان و سلامتی آدمها... برای کدامیک از آنها اهمیتی دارد که ما توی چه جهنمی نفس میکشیم...
دیگر نه راه دوستداشتنی بود، نه هوا معرکه؛ هوایی آلوده که محکوم به تنفسش بودیم... هستیم... خواهیم بود...
*
چه بلاتکلیفم، وسط این بحران
تو کجایی بانو؟ تو کجایی الآن؟
من دچار آسمم، این هوا آلودهست...
تو اگه برگردی، ماسک اکسیژن است
این هوا آلودهست، حتا تو شعر کوهن
تو کجایی الان؟ منبعِ اکسیژن
بلاتکلیف | اندیشه فولادوند/ رضا یزدانی
پ. ن.: چرا بیشترِ آرایشگرها، هیچ درکی از زیبایی و زیباییشناسی ندارند؟
خب گفتنِ «هیچ» برای «بیشتر» کمی غیرمنصفانه هست. فکر میکنم این درستتر باشد: چرا بیشتر آرایشگرها درک درستی از زیبایی و زیباییشناسی ندارند؟ یا چرا «خیلی» از آرایشگرها، هیچ درکی از
زیبایی و زیباییشناسی ندارند؟
شبی که Inside Out را دانلود کردم، برندهی گلدن گلوب شد. حالا شب مراسم اسکار چی دانلود کنم؟ :)
وبسایت سینمایی جالبی پیدا کردم که به راحتی میشود برای چند ساعتی، چند روزی... شاید هم بیشتر، توی آن غرق شد.
شما هم بفرمایید غرق شوید: 7فاز :)
شک ندارم که پای یکی از قوانین ناشناختهی فیزیک در میان است که آخر هفته، اینقدر سریع و مثل یک پلک برهم گذاشتن میگذرد. شک ندارم. قانونی که فقط منتظر است که یکی کشف و به نام خودش ثبتش کند. قانونی موذی و بدجنس...
*
بیتا... بالاخره همانطور که به تو قول داده بودم، در مورد فرندز نوشتم. البته، اصلا آنچیزی نشد که میخواستم. ولی مهم این است که شروع کردم و حتما، حتما، حتما، ادامهاش خواهم داد. چقدر حرف خواهیم زد در مورد فرندز، وقتیکه کمی از این شلوغیها فارغ شدی... و من هم بعد از آن وقفهی دهساله، دوباره تماشایش کردهام.
مرتب کردن هارد اکسترنال (و اصلا هر هاردی... و اصلا هر چیزی که بشود در آن چیزهایی را نگه داشت) و تصمیم گرفتن برای صرفنظر کردن از بعضی فایلهایی (چیزهایی) که زمانی تصمیم به نگهداشتنشان گرفته بودی، یکی از سختترین کارهای دنیا که نه... ولی واقعا کار سختیست!
بعد با بعضی فایلها، بعضی چیزها، مواجه میشوی که حتا یادت نیست که آنها را نگه داشته بودی. اینها احتمالا بیهودهترینها هستند... ولی باز هم دلت نمیآید پاکشان کنی...
همهچیز را نگه میداری. همهچیز را... بیدلیل یا با دلیل... مفید یا بیفایده... همهچیز را...
*
به من گفته بود برای داشتن آدمها، برای نگهداشتنشان هیچ تلاشی نمیکنی. هر اختلاف سادهای میتواند برای تو آخرین اتفاق باشد توی یک رابطه، اگر طرف مقابل تلاشی نکند...
* از ترانهی «اسمم داره یادم میره»ی شادمهر، ترانهسرا مونا برزویی
«او زندگی راحت و بیدردسر یک زن مجرد در آفریقای جنوبی را داشت و خودش نمیدانست که چقدر خوشبخت است. از کجا میبایست میفهمید. هیچ معیاری نداشت که زندگی خود را با آن ارزیابی کند.»
دخترخالهجان، خیلی وقت پیش گفته بود، به نظر او، هر دختر مجرد و زن متاهلی باید این کتاب دوریس لسینگ را بخواند. تا حالا که حدود یکسوم از کتاب را خواندهام و از دوران مجردی مری عبور و به ابتدای زندگی مشترکش رسیدهام، اینقدر میتوانم بگویم که خوب است که دخترهای مجردِ ما این رمان را بخوانند و... دیگران هم. چون...
*
بالاخره شهرزاد را دیدم. تا قسمت یازده که آخرین قسمتیست که تا حالا پخش شده. سر فرصت در موردش خواهم نوشت. حتما خواهم نوشت... خیلی حرفها دارم که دلم میخواهد در موردش بنویسم.
*
لپتاپم را، برای احتیاط، از دیشب خاموش کردهام تا در اولین فرصت، که احتمالا تا پنجشنبه نخواهد بود، راهی پایتخت یا بازار رضا شوم برای نشان دادنش به یک تعمیرکار. تصور زندگی بدون لپتاپ هم برایم سخت است. بهخصوص حالا که...
ولی شاید تجربهی خوبی باشد. و عدو شود سبب خیر... اگر خدا خواهد.
بعدانوشت: قرار بود بنویسم که ترجمهی این کتاب یک فاجعه است! از اشتباهات متعدد و بدسلیقگی در انتخاب کلمات و افعال، بهخصوص افعال کمکی و به کار بردن اشتباه علائم نگارشی و... و... باید وقت خواندن حواست را از دقت به زیبایی و درستی متنی که پیش رویت است پرت کنی تا بتوانی پیش بروی. کاری که برای من اصلا آسان نیست.
من هنوز شهرزاد رو ندیدم. در واقع، از قبل از شروعش، خیلی قبل از شروعش، قرار بود که حتما بهروز تماشاش کنم، ولی، به خاطر شلوغیهای این اواخر، اصلا نشد. چون مدل ما، این هست که اینجور سریالها رو، همراه هم تماشا کنیم. یعنی همه، همهی خانواده، بنشینیم دور هم و یک ساعتی، فارغ از همه چیز، سریال رو تماشا کنیم. باور کنید این جور سریال تماشا کردن، لذتِ منحصربهفردی داره که سخت میشه پیداش کرد. مخصوصا وقتی که از قبل، به خاطر خیلی چیزها، تقریبا مطمئنی که «چیز»ِ خوبی در کار است. کاری که ارزشش را دارد و مهمتر از آن، برایت ارزش قائل است. اتفاقی که نادر است، پیش آمدنش... با گزینههایی که در اختیارمان هست! (با در نظر گرفتنِ اینکه تماشای سریالها یا فیلمهای خارجی، در جمعِ تمامِ افرادِ خانواده، اصلا «عاقلانه» نیست! دستکم، ما نمیتوانیم چنین ریسکی را بپذیرم! هنوز هم وقتی به یادِ تماشایِ دسپرادو توی جمعِ خانوادهی میافتم، بعد از هزار سال چشمهایم را میبندم!)
خب، همهی اینها را نوشتم تا بگویم، دنیا، در لذتهای پراکندهی جدیدمان، در مورد شهرزاد نوشته... و من را بیشتر از قبل وسوسه کرده که هر چه زودتر تماشای شهرزاد را شروع کنم و خودم را به بقیه برسانم!
*
چند هفته پیش، به دنیا گفتم، بلاگاسکای مثلِ آخر دنیاست!
امیدواریم، این یکی لذتها... را، شما هم مثل ما، دوست داشته باشید و در اینجا، ماندگار باشیم.
*
هر بار شنیدن یا خواندنِ صورتهای مختلفِ این سخنِ منسوب به امام صادق، تکاندهنده هست.
«هر کس مومنى را به گناهى سرزنش کند، نمیرد تا خودش آن گناه را مرتکب شود.»
