سطر هفتم

پاسخ:

توی خیلی از موارد، عنوان پست‎هام ربطی به محتوای پست ندارند. ولی توی ذهنم، توی اون لحظه‎ی خاص، یک ربط حسی دارند، البته نه همیشه. عنوان این پست، جزو اون موارده که، کاملا موافقم با این‎که جز برای من، برای بقیه، کاملا بی‎ربطه. توی این وبلاگ کم نیستند از این پست‎ها.

محتوای پست ولی، کاملا مشخص و واضحه به نظر من!
»انگار هیچ‎وقت قرار نیست هیچ‎چیزی آن‎طور که برایش برنامه‎ریزی کرده‎ای اتفاق بیفتد... به انجام برسد... پیش برود...

گاهی بهتر... خیلی بهتر... گاهی خیلی بدتر... ولی «آن‎طور نشدن»، انگار، قانونش است.»

البته وقتی که نوشتمش، در مورد یک موضوع خیلی بی‎اهمیت بود؛ یک مهمانی... و حالا می‎دانم که چقدر بی‎اهمیت بوده. ولی این از درستی‎اش کم نمی‎کنه به نظر من. الان خیلی خیلی عمیق‎تر حسش می‎کنم... مثل همه‎ی برنامه‎ریزی‎های که برای این تعطیلات کرده بودیم... برای چیزهایی دیگر... برای...

همان که می‎گویند آدم از یک لحظه‎ی بعدش هم خبر ندارد...

*

موضوع این‎جا، هر چیزی هست که نیازمند جواب باشه. ولی شک ندارم که سوالی (سوال‎هایی) هم مطرح شده بود!

و من این مشکل رو با همه‎ی خصوصی‎هایی که نیازمند جوابی هستند دارم.

*

خب حالا، من ربط قسمت آخر کامنت رو نفهمیدم! :))

مگر این‎که، بشه این رو هم با همون دلیلِ بی‎ربطی عنوان به پست، با بی‎ربطی کامنت به پست، توجیه کرد!

 

پاسخ:
ذهنم، ممکن بود به جاهای متعددی سرک نکشه، ولی، توی این اوضاعی که هستم، از ذهنم انتظار زیادی ندارم...
پس جواب سوال اول؛ نه واقعا مطمئن نیستم! نشونه‎های زیادی هست که ذهنِ من رو به سمتی ببره، ولی همون قدر هم نشونه‎هایی هست که ذهنم رو دور کنه!

و وقتی که حتا مطمئن نباشم، مخاطبِ کی بودم و در نتیجه، منظور تمامِ آن حرف‎ها و... دقیقا چی هست... هیچی دیگه... چی می‎تونم بگم؟! البته، الان توی شرایط روحی و ذهنی خیلی خوبی نیستم ولی، می‎تونم تصور کنم که مخاطب چه کسانی ممکنه بوده باشم! و البته همون‎طور که گفتم، این تعداد خیلی محدودن!


ولی در هر صورت، یک چیز درست بود؛ من از زیر بار مسئولیت شونه خالی کردن، به عبارتِ بهتر فرار کردن رو دوست دارم! البته این‎که تعریف و محدوده‎های هر مسئولیتی چی هست و تا کجاها، و این‎که اصلا توی خیلی موارد مسئولیتی هست؟ که در مورد حد و حدودش بحثی باشه، احتمالِ زیادی داره که بین آدم‎ها توافق کامل، یا حتا نسبی‎ای نباشه... برای مشخص کردن این حد و مرزها و این‎ها...

به سوالِ بعدی نمی‎تونم بدون کد دادن و کد گرفتن، جواب بدم! :))

*
بله! من معمولا توی به زبون آوردن یا مکتوب کردنِ اون چیزی که بهش فکر می‎کنم، خیلی، خیلی خیلی خیلی، تنبلم. برای همین گاهی خودم هم یادم می‎ره که وقتی این کلمه یا جمله یا عبارت رو می‎نوشتم، دقیقا به چی فکر می‎کردم!

اسمش رو خواننده‎هام نمی‎ذارم، ولی بله، من مخاطب‎هام رو باهوش تصور می‎کنم.


ای بابا! اگه «فکر من به هیچ سمتی نره»، کی رو باید ببینم؟! فکر من کلا خنگ شده!