سطر هفتم

در آستانه‎ی شب‎های قدر... صبوحا این‎ها همان جملاتی هستند که گفته بودم...

باز نشر پستی از سالِ قبل:

هر بار، به این خطاب‎ها که می‎رسم... آمدنِ بغض بی‎اختیار است...

یا عمادِ من لا عمادَ لَه، یا سندَ من لا سندَ لَه، یا ذُخرَ من لا ذُخرَ له، یا حرزَ من لا حرزَ له، یا غیاثَ من لا غیاثَ له، یا فخرَ من لا فخرَ لَه، یا عزَّ من لا عزَّ لَه، یا معینَ من لا معینَ لَه، یا انیسَ من لا انیسَ لَه، یا امانَ من لا امانَ لَه...

یا حبیبَ من لا حبیبَ لَه، یا طبیبِ من لا طبیبَ لَه، یا مُجیبَ من لا مُجیبَ لَه، یا شفیقَ من لا شفیقَ لَه، یا رفیقَ من لا رفیقَ لَه، یا مغیثَ من لا مغیثَ لَه، یا دلیلَ من لا دلیلَ لَه، یا انیسَ من لا انیسَ لَه، یا راحمَ من لا راحمَ لَه، یا صاحبَ من لا صاحبَ لَه...

بگذار دیگران، هر چه می‎خواهند بخوانندمان...

اى پشتیبانِ کسى‎ که پشتیبان ندارد، اى پشتوانه‎ی کسی که پشتوانه‎ای ندارد، اى ذخیره‎ی کسی که ذخیره‎ای ندارد، اى پناهِ آن‎که پناهى ندارد، اى فریادرسِ آن‎کس که فریادرسی ندارد، اى افتخار آن ‎کسی که مایه‎ی افتخارى ندارد، اى عزت کسی‎ که عزتى ندارد، اى کمک‎رسانِ کسی ‎که یاوری ندارد، اى هم‎دم آن‎کسی که هم‎دمى ندارد، اى امان‎بخش کسی که امانى ندارد...

اى دوستِ آن‎که دوستى ندارد، اى طبیبِ آن‎کسی که طبیبى ندارد، اى اجابت‎کننده‎ی آن‎که پاسخ‎دهنده‎ای ندارد، اى یار شفیقِ آن‎کسی که شفیقی ندارد، اى رفیق کسی‎ که رفیقی ندارد، اى فریادرس آن‎کس که فریادرسى ندارد، اى راهنماى آن‎که راهنمایى ندارد، اى مونس کسی که مونسى ندارد، اى رحم‎کننده به آن‎کسی که رحم‎کننده‎اى ندارد، اى یار ملازمِ آن‎که یار و ملازمی ندارد...

یار باماست... چه حاجت که زیادت طلبیم...

دولتِ صحبتِ آن مونس جان... ما را بس...^*

* البته که حافظ