سطر هفتم

خبرِ جان باختنِ دسته‎جمعی سربازهای تازه فارغ‎شده از دوره‎ی سختِ آموزشی، خیلی دردناک بود... خیلی... مخصوصا وقتی‎که به حجمِ آن‎همه امید و آرزویی که همراهشان تمام شد فکر ‎کنیم و به ناامیدی آن همه چشم و قلبِ منتظر مخصوصا از نوعِ مادرانه‎اش... مثل همه‎ی مرگ‎های ناگهانی، مخصوصا وقتی که عاملی بیرونی و خارج از اختیارِ شخص باعثش باشد... مخصوصا وقتی‎که بی‎مسئولیتی یا بی‎مبالاتی دیگران مسببش باشد... مخصوصا وقتی که آدم‎های مسئول عکس‎العملی را که ما انتظارش را داریم نشان ندهند (ما انتظار هاراکیری^* نداریم ولی...) مخصوصا وقتی که بعضی‎هاشان اصلا عکس‎العملی نشان ندهند...

ولی...

از آن می‎ترسم که این حادثه که عکس‎ها و اخبار و متن‎نوشته‎های تسلیت و ابرازتاسف‎هایش پر شده در شبکه‎های اجتماعی‎مان، چند روز دیگر، دستمایه‎ی شوخی‎هایمان شود همان‎جا...

از ما بعید نیست... این همان کاری‎ست که با همه‎ی فجایع گذشته کردیم... از ما واقعا دور نیست.

می‎ترسم از چیزی که هستیم...