سطر هفتم

پاسخ:
3>
:*

پاسخ:
لذتِ من! (اسمایل خونسردِ عینک... نه! استیکرِ حرص درآرِ گربه‎ی نفرت‎‎انگیزِ تو! همون که خودت می‎دونی!)


***

بله! نیمکت خودمون!
و بعد از اون پیاده‎رویِ صبحِ پنج‎شنبه‎مون! (یلوکینگ و این‎ها :)) )

باید یک نیمکت چوبی برای خودمون پیدا کنیم! نیمکتای فلزی، سرد و غیرشاعرانه‎اند و تازه توی عکس‎ها هم خوب نمی‎افتند! مخصوصا با اون رنگِ سبزِ لجنی‎شون! البته، بعد دقت کردم و دیدم نیمکت‎های همه‎ی پارک‎های اطرافِ ما، فلزیِ سبزِ لجنی‎اند!

می‎بینی... می‎بینی باعث شدی چشم منِ بی‎توجه به چه چیزهایی باز بشه؟!

پاسخ:
دقیقا. این مجموعه، بهترینی هست که از همینگوی خوندم. و قبلا هم توی لیست لذت‎بخش‎ترین کتاب‎هایی که خوندم و یادم بود وقت نوشتنش (توی وبلاگ قبلی)، گذاشته بودمش. شاید به زمانش ربط داشت (که البته که داشته. در مورد همه‎ی کتاب‎ها، زمان و حس و حال خوندن، برای کشفِ اون «آن»، خیلی مهمه) ولی به هر حال، به دلِ من خیلی چسبید. چند باری وسوسه شدم که برم سراغش دوباره، ولی از ترس کم‎رنگ شدنِ اون حس خب، مقاومت کردم. این کتاب بود که من رو کشوند به خوندن زندگینامه‎ی فیتزجرالد و بعدش شب لطیف استِ او. خوندنِ این کتاب باعث شد که نیمه شب در پاریسِ وودی آلن رو خیلی بیشتر دوست داشته باشم. این کتاب بود که باعث شد پاریس دهه‎ی بیست، به نظرم رویایی بیاد دور از دسترس... این کتاب بود که...
این کتاب بود که...

*
شکسپیر و شرکا رو نخوندم. تعریفش رو شنیدم. البته نه از آدم‎هایی که سلیقه‎شون رو می‎شناسم. این‎که می‎بینم کسی که مثل خودم پاریس جشن بی‎کران رو این‎قدر دوست داشته، شکسپیر و شرکا رو توصیه می‎کنه، وسوسه رو شدیدتر می‎کنه. :)

پاسخ:
سلام مینا!
من خوبم. تو چطوری دختر؟
امتحان ریاضیت چطور شد؟ :))

آره. یک بخش از نظر ما درباره‎ی کتاب‎ها، به انتظاری که قبل از خوندن ازشون داریم و میزان برآورده شدن اون انتظار هم بستگی داره.

اگرچه به نظر من، پاریسِ «پاریس جشنِ بی‎کران» (که این بی‎کران البته ترجمه‎ی نادرستی از عنوان کتاب همینگوی هست، و چه اشتباهِ (حتما که عامدانه) دوست‎داشتنی‎ای از کار درآمده)، یک جشنِ واقعی بود.

پاسخ:
همون گربهه! :))

***
این‎‏دفعه ایشه! اونم چند تایی پشت سر هم!

آره. باید یه نیمکت دیگه انتخاب کنیم و اسمش رو بذاریم نیمکتمون!
***

میترا! می‎بینی چقدر حال خوندن متفاوته؟ و می‎دونی که توی ذهنِ من، پاریسِ پاریس جشن‎ بی‎کران، دقیقا یک پاریسِ پر شور و پر از زندگی بود؟ یک قلبِ تپنده و پر از ماجرا... که توی هر نقطه‎ش انگار یک تاریخ در حال ساخته شدن بود... مگه کم بودنِ وجود هم‎زمانِ غول‎ها توی اون شهر، توی اون دوره؟ غول‎هایی که بعضی‎هاشون هنوز توی مرحله‎ی گم‎نامی بودن... مگه این کم چیزیه؟ و کتابفروشی شکسپیر و شرکای پاریس جشنِ بی‎کران... (که تا جایی که من می‎دونم، این اون شکسپیر و شرکایی نیست که الان وجود داره و تو دیدیش و این کتابفروشی فقط اسمِ اون رو برداشته و زنده نگهش داشته. شکسپیر و شرکای اصلی بعد از اشغالِ پاریس توسط نازی‎ها دیگه باز نشد.)