سطر هفتم

پاسخ:
باورت می‎شه، یه لحظه، بعد از خوندن کامنتت، بغض کردم و اشکم در اومد؟
نمی‎دونی چه حسی بهم دست داد...
این‌‎جور وقت‎هاست که شاید... برام فوق‎العاده عزیز می‌شه.

خیلی شده که به بیهودگی همه‎ی اون وقت و حسی که سر نوشتنِ این قصه گذاشتم فکر کنم. خیلی خیلی شده. ولی... یه چنین وقت‎هایی... می‎بینم که شاید...

این جور وقت‎هاست که می‎بینم که این قصه، برام یک سری دوست خیلی خوب به ارمغان آورد و... موج‎هایی از دعا و آرزوی خوب... که برای من، هر دوی این‎ها، فوق‎العاده ارزش دارند. فوق‎العاده.

و این حرفت... تا هر وقت که طول بکشه و تا هر جا...


+ کجا بودی خب؟

پاسخ:
لطف داری. و این حسِ نزدیکی‎ای بود که من با خواننده‎هایی مثل تو هم داشتم. اونایی که حسشون در مورد شاید...، شبیه حس خودم بود... این نزدیکی احساسات...

:) :*

+ یعنی می‎تونم امیدوار باشم که طبق حرفت، اونجا هم به یاد من بوده باشی و من از ذهنت گذشته باشم حتا برای یک صدم ثانیه؟

پاسخ:
مرسی :) :*
یک دنیا برام ارزش داره و تو نمی‎دونی چرا.

+ یعنی لازمه که بگم این چه حسی بهم می‎ده؟ لازمه؟

خیابون فردوسی اصفهان؟ هیچ تصوری ازش ندارم... یه چیزیه مثلا مثل ولیعصر تهران که به یه مشخصه‎‎ای شاخصه؟

پاسخ:
هووم...

یکی از تصمیماتم اینه که امسال بیام اصفهان... البته از این قرارها من زیاد دارم! :) بعد می‎رم به یاد تو، توی این خیابون فردوسی قدم می‎زنم!

(البته شاید راه رفته باشم توش، ولی نمی‎دونم)