سطر هفتم

این شب‎ها، هوای تهران معرکه‎ست... و تهران پر از پارک است و خیابان و پیاده‎رو... –حیف که تهرانِ امروز خیلی شهر کوچه و پس‎کوچه‎ها نیست، هر چند که هنوز هم پر است از کوچه و پس‎کوچه- و چه پیاده‎روی‎های شبانه‎ی نرفته‎ای که هر شب، زیر آسمانِ این شهر، هدر می‎روند.

«راه»‎ها منتظرِ ما هستند... ناامیدشان نکنیم.

و من همان‎قدر که عاشق اتوبان و خیابانم، عاشق کوچه و پس‎کوچه‎ها هم هستم... چه بسا بیشتر. و البته، «تو» می‎دانی که منظورِ من از کوچه پس‎کوچه و خیابان و اتوبان چیست.

*

آقا در روزهای دور
آیا شما عاشق من نبودید؟

+ مهسا فعال

***

روزی چند بار
در مسیر خانه‎ی مردی می‎ایستم
که از روبه‎رو می‎آید
و دست‎های دیگری را
محکم گرفته است

آدم فراموشی می‎گیرد
دست‎ها اما نه...

عجیب نیست
که مجسمه‎ساز شدم
هر روز پیکر این مرد را می‎تراشم
هر روز به اندام زیبای همسرش
به موهای آزاد دخترش
که هم نام من است
دزدکی نگاه می‎کنم

گاهی به سرم می‎زند بپرسم:
آقا در روزهای دور
آیا شما عاشق من نبودید؟