سطر هفتم

با این‎که وقتی بودی هم، نبودی، این دور بودن... زیادی سنگین است.

*

پ. ن.: سهیلا، رها، فاطمه، مینا، ندا و... همه‎ی «آشنا»هایی که کامنت خصوصی گذاشتین، خوانده‎ام پیغام‎های‎تان را و... ممنون.

گاهی آدم، از پشتِ کلمات هم دلتنگ می‎شود. گاهی... به شدت دلتنگ می‎شود.

پ. ن. دو. حرف دارم... زیاد... وقت را اما، کم دارم.

پ. ن. سه. اگر از جایی دیگر می‎شناسمتان، با همان نامی که می‎شناسم‎تان پیغام بگذارید یا لااقل نشانه‎ای بدهید :)

پ. ن. چهار: دلم برای آبی‎نوشتن‎ها، بالا و به‌خصوص پایین پست‎ها تنگ شده...

احیانا کسی آن‎ها را کپی کرده، همراه با خود پست‎ها؟ منظورم، هر پست همراه با آبی‎های بالا و پایینش هست. وگرنه همه‎ی آن شعرها را دارم. حرف‎ها را اما نه.

پ. ن. پنج: لذت‎های پراکنده، اگر وقت نوشتن دست بدهد، به زودی به روز خواهد شد.