سطر هفتم

آخرین روز پاییزِ شلوغِ نود و چهار؛ باورش برایم سخت است که این پاییز فقط نود روز بوده. نه که نود روز کم باشد. که تمام فصل‎های نود روزه‎مان،‌ به سرعت برق و باد عبور می‎کنند... فقط این یکی،‌ پر از اتفاق بود...

در میان هوایی که نفس کشیدن در آن دشوار است، به استقبال زمستانی دیگر می‎رویم. نوای خوش‎آهنگ اسفندماه،‌ شادترین و شلوغ‎ترین و پر امیدترین ماهِ‌ سال را،‌ از همین حالا می‎توان شنید...

و امیدی که در راه است...