سطر هفتم

پاسخ:
خیلی وقته که دیگه هیچ انتظاری، هیچ انتظاری، از سازمانی به اسم صدا و سیما که داره با پولِ ما همه ی اموراتش رو می گذرونه، نداریم.

پاسخ:
دقیقا صبوحا... چقدر ناگهانی...

نگرانیِ من، هر چی که فاصله می گیریم، بیشتر می شه.

*

باورت می شه صبوحا؟ منم چند ساعتی بعد از حادثه، یهو یادِ اون حرفها افتادم. بعد، این خاطره، بعد از تمامِ شوخی های بی نمک و نابه جایی که طبق معمول، حتا بعد از اتفاق هولناکی مثل مرگ، اون هم چنین مرگی، توی شبکه های اجتماعی پراکنده و فقط باعث تاسفم شده بود، سببِ لبخندم شد.


صبوحا! ما انگار جدی جدی در مورد همه چیز حرف زدیم قبلا!

پاسخ:
آره میترا. منم فکر نمی کردم... به هیچ وجه.
با این حال، بعد از سال 88 ورق برگشت...

می دونی من این چند روز چند بار بغض کردم. با خودم صادقم، این بغض بیشتر به خاطر خالی شدن عرصه هست. واقعا خالی شده. واقعا.