سطر هفتم

مثلا؟

مثلا سابینای بار هستـ... نه! سبکی تحمل‎‎ناپذیرِ هستی.

مثلا آن صحنه‎‎ی اوجِ تنهایی مایکل کورلئونه در دومین پدرخوانده‎‎. همان‎جا که نشسته روی صندلی و خیره شده به... به ناکجا، در حالی‎که دنیایش زیرورو شده، امپراطوری‎اش در حال اضمحلال است، همسرش ترکش کرده، برادرش روی یک قایق، به دستور او کشته می‎شود... دقیقا همان‎جا که احتمالا یک چرای بزرگ توی ذهنش به در و دیوار می‎زند... که چه شد که...

مثلا، شنیدنِ آهنگِ دل‎ریخته‎ی شهریار قنبری (یادم هست، یادت نیست)، توی ماشین، در حالی‎که تنهایی، توی ماشین و توی اتوبان، شب است و شیشه‎ها پایین‎اند و باد پیچیده...

مثلا، هات‎چاکلت خوردن توی آن کافه‎ی باغ فردوس، تنهایی...

مثلا، از تجریش، ولیعصر را پیاده پایین آمدن، تنهایی... یا دونفری...

مثلا توی یک شبِ سرد زمستانی، توی گرمای امنِ خانه، یک رمانِ کلاسیکِ طولانی خواندن... مثلا میدل‎مارچ... مثلا جانِ شیفته... مثلا... مثلا یکی از آن رمان‎های جلد زرکوبِ دوره‎ی کودکی که انگار هزار سال گذشته از خواندن‎شان... مثلا حتا چارلز دیکنز خواندن... هر چیزی که بوی کهنگی بدهد... که ادا و اطوار نداشته باشد... مدرن و نو و... نباشد... که «رمان» باشد... داستان باشد... ماجرا باشد... تو را به دنبالِ خودش بکشاند...

مثلا پنج‎شنبه و جمعه را تا صبح بیدار بودن و زندگی کردن، بدون دغدغه‎ی کار و درس و...

مثلا توی یک صبح سرد توی رختخواب ماندن و پتو را به دور خود پیچیدن... بی‎دغدغه... و با خیالِ راحت خوابیدن...

مثلا یک دورهمی با آن‎هایی که دوستشان داری...

مثلا بازیِ دسته‎جمعی کردن و هی جرزدن...

مثلا خیابان‎گردی کردنِ بی‎هدف...

مثلا کوچه‎ها و خیابان‎های ناشناخته را کشف کردن...

مثلا دوباره کشف کردنِ خیابان‎های همیشگی...

مثلا دورهمیِ شب یلدا... و مسابقه‎ی کی دیرتر کم می‎آورد و باز جر زدن و تظاهر به کم نیاوردن کردن...

مثلا، دور هم نشستن و در مورد فیلم و کتاب حرف زدن...

مثلا کشِ دادنِ دورهمی‎های دلپذیر شبانه و دنبالِ بهانه‎های کوچک گشتن برای تمام نشدن‎شان...

مثلا دسته‎جمعی برنامه‎ی سفر و تفریح ریختن و در موردش ساعت‎ها حرف زدن و هیچ‎گاه اجرایش نکردن...

مثلا چند شب پشت سر هم نخوابیدن و رمان خواندن...

مثلا فیلم دیدن... با خیالِ راحت...

مثلا فرندز دیدن... بی‎وقفه...

مثلا نوشتن...

مثلا کنسرت رضا یزدانی...

مثلا یک خواب با فراغِ بال...

مثلا بی‎وقفه نوشتن...

مثلا ربنای شجریان، و تکاپوی همه برای چیدنِ سفره‎ی افطارِ مادربزرگ... که سال‎هاست رفته...

مثلا ناهارِ دسته‎جمعی جمعه...

مثلا دوچرخه‎سواریِ شبانه توی تابستانِ کیش...

مثلا پشت سر هم و بی‎وقفه گوش کردنِ یک ترانه...

مثلا نیمه‎شب، ماشین‎ها را جاگذاشتن و دسته‎جمعی پیاده برگشتن به خانه...

مثلا نشستن روی نیمکتِ آن طرفِ اتوبان و خیره شدن به...

مثلا بوی نانِ بربریِ داغ و چای تازه و...

مثلا خواندنِ یک شعرِ دلنشین... از...

مثلا... 

* از حذف‎شده‎های وبلاگ قبلی... خرداد 93... انگار حالا بیشتر... انگار حالا مثلاتر!

پ. ن.: به سفارش نگین.