سطر هفتم

پاسخ:
:)

آره. دقیقا. تیم این دفعه اصلا پایه‎ی کوچه و خیابون‎گردیِ مطلوبِ من و تو، نبودن. برای این کار، مثل همون پایه‎ای که دو ماه قبل قرار بود باهاش برم، خوب بود. که از جنس خودمونه علایقش.


بله! بله! یادمه! البته، لازم به ذکره که در طول مدت سفر، حتا یک لحظه هم به شاید... و بچه‎هاش فکر نکردم! :))

پاسخ:
:دی

پاسخ:
:| :(
من نمی‎دونستم! کاش می‎دونستم! حتا ممکنه من از شهر تو، حتا از نزدیکی خونه‎ی تو عبور کرده باشم :(

چقدر حیف صبوحا...

ولی، توی چه بهشتی زندگی می‎کنین شما.

پاسخ:
آره. شاید.
دفعه‎ی بعد حتما خبرت می‎کنم. اصلا شاید تو زودتر اومدی این طرف‎ها. من نمی‎دونستم تو کجایی (چرا همیشه فکر می‎کردم یک سمتِ دیگه‎ای؟)، ولی تو که می‎دونی من کجام. پس هیچ بهانه‎ای پذیرفته نیست! بله! شاید قسمت شد و من، با سر اومدم :)

:*

پاسخ:
نه نگفته بودی. و من حس می‎کردم یه جاهایی مرکز ایران زندگی می‎کنی. مثلا مثل کاشان، یا همدان یا اراک یا... یک چنین فکرهایی می‎کردم و اصلا نمی‎دونم چرا! :))

می‎دونم. کلا مسافرت‎ها، پر از کارهای فشرده هست و... مخصوصا وقتی که یک مادر باشی. و اونم شهری مثل تهران، که دلیل مسافرت بهش، غالبا سر زدن به بستگان می‎تونه باشه.
ولی تو اون شلوغی‎هات، یه وقت کوچولو هم بذار. من می‎یام و همون نزدیکی‎ها، می‎بینمت حتما.
ونک تا تجریش :) می‎دونم که چقدر می‎چسبه. مخصوصا برعکسش که سرپایینی هم هست، مخصوصا اگه عصر باشه و هوا خوب. گرم نباشه هوا، چون توی زمستون و سرما هم می‎چسبه. عالیه. عالی :)

منتظرم. مهم نیست، کی برنده بشه :)