سطر هفتم

پارسال یکی از همین روزهای اردیبهشت بود. از زیر درخت توت رد شدم. گفتم: سلام. چقدر خوشگل شدی! سال بعد دوباره زیبا می‎شی. چه من باشم. چه نباشم.

دیروز دوباره دیدمش. توت‎هایش گل انداخته بودند. من بودم، اما نخواستم دوباره همان جمله‎ی تکراری را بگویم. به خودم گفتم: ریحان برو. راه برو. در اردیبهشتی که تو هستی. در اردیبهشتی که الهام نیست. که رضا نیست. که عباس نیست. که عمو نیست. که هما نیست. به جای همه‎ی آن‎ها راه برو. بعد از کوچه پس کوچه‎های مرزداران تا آریاشهر و ستارخان و دوباره تا خانه، همین‎طور راه رفتم. سال بعد درخت توت دوباره زیبا می‎شود  اگر من به اندازه‎ی کافی راه بروم. مرده‎های زیادی در من هستند که باید سهم‎شان را از اردیبهشت بگیرند. موبایلم را خاموش کنم، وبلاگم را به حال خودش بگذارم. این یک ماه را فقط، این یک ماه را طوری زندگی کنم که وقتی تمام شد نتوانم بگویم هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت.

یادداشتی از «ریحان ریحانی»

+  اردیبهشت‎های‎تان را هدر ندهید.

پ. ن.: این یادداشت را پارسال، پایان اردیبهشت توی سطر هفتم بلاگ‎اسکای گذاشته بودم. همان موقعی که درهای بلاگفا بسته شده بود و...

پارسال چقدر سرشار بودم از اردیبهشت... و چقدر جایی برای نوشتن نبود. امسال که هست، اگر باز سرشار شدم از این زیباترین ماه‎ِ سال، شاید... شد که بنویسم از همه‎ی حس‎های خوبِ این ماه.

خدا را شکر که این اردیبهشت، همراه است با باران و طراوت و هوایی معرکه و با عیدی آغاز شده که این‎قدر برای من عزیز هست.

پ. ن. 2: معرکه همیشه توی دایره‎ی لغاتم بوده. جزو کلماتی که جایگزینی برای‎شان نداشته‎ام برای توصیفِ همه‎ی «معرکه‎»ها. این معرکه، از دایره‎ی لغات خودم بود که به زبانِ مهران شایگان هم آمد. اما، از همان وقتی‎‏که مهرانِ شایگان با معرکه خطاب کردنِ سارا او را بیشتر به سرزمین افسانه‎های پریان و رویاهای عاشقانه هل داد، معرکه‎هایم من را یادِ او می‎اندازند و حالِ خوبِ آن شبِ انقلاب و به یادِ سارا...

راستی... اردیبهشت بود آن شب هم.

پ. ن. 3: تکرار می‎کنم: این یک ماه را فقط، این یک ماه را طوری زندگی کنیم که وقتی تمام شد نتوانیم بگوییم هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت.

پ.ن. 4: دیدید چطور این «تکرار می‎کنم»ها، اضافه شد به فرهنگ اصطلاحاتِ پر از بار معنایی‎مان و به فرهنگِ اصطلاحاتِ نویدبخش و پیروزی‎بخش‎مان؟ دیدید چطور یک‎هویی آمد و شد بخشی از خاطره‎ی خوشِ جمعی‎مان؟ دیدید که چه‎کار کرد؟ دیدید که همین دو کلمه‎ی ساده، چه قدرتی پیدا کردند؟ تبدیل به چه موجی شدند و... چه...

پ. ن. 5: مانع اگر نشوم، همین‎طور این پی‎نوشت‎ها زیاد خواهند شد. گفته بودم که بیشتر از خودِ مطلب، پی‎نوشت‎ها را دوست دارم؟ انگار همیشه این‎ها اصل هستند و متنِ مثلا اصلی، فقط بهانه‎ای بوده برای نوشته شدنِ این‎ها.

پ. ن. 6: شب به‎خیر و عید و روز پدر مبارک... و اردیبهشت هم.

*  منصور اوجی