سطر هفتم

به ابتذال کشیده شدنِ سلیقه‎ی آدم، کار سختی، راه دوری نیست. یک‎دفعه به خودت می‎آیی و می‎بینی آن‎چیزی که برای ساختنش یک عمر زحمت کشیده‎ای، به هدر رفته است. یک نشانه و زنگِ خطرِ ابتذال، خوب و عالی و معرکه دانستنِ چیزهایی‎ست که ارزشِ «بد نبود» هم ندارند. شاهکار دانستن‎شان که دیگر... یعنی رسما به مراسمِ تدفین فرستادنِ سلیقه.

قدرِ سلایق‎مان، قدرِ تعریف کردن‎های‎مان را بدانیم. بعضی لغت‎ها، بعضی کلمات، بعضی اصطلاحات، خیلی بار دارند. خیلی ارزش دارند. همین‎طوری، این صفات را به کار نبریم. که به کار بردن‎شان، آن چیز را بالا نخواهد برد، بلکه تو هستی که پایین کشیده خواهی شد... در حدِ کسی که آن اثر را عالی می‎داند. همان‎قدر مبتذل. همان‎قدر معمولی. همان‎قدر...

در تعریف‎کردن‎هایمان، اندازه نگاه داریم. اگر اثری معمولی را دوست داریم، این را می‎توانیم با «خیلی دوستش دارم» یا «به شدت دوستش دارم» یا حتا «بی‎نهایت دوستش دارم» یا هر جمله یا جملاتِ دیگری که نشان‎دهنده‎ی احساسات باشد، نشان بدهیم. اصلا می‎توان برایش ساعت‎ها ابراز احساسات کرد.

ولی نه با قرض دادنِ صفاتی مثل شاهکار و عالی و معرکه و فوق‎العاده. بیایید به خودمان و سلیقه‎مان، جفا نکنیم. کلماتی که به کار می‎بریم، اعتبارمان هستند. اعتبارمان را ارزان خرج نکنیم.

عالی یعنی خیلی.