سطر هفتم

میانِ سرانگشتانِ من

که زنانگی را از یاد نبرده‎اند

و فنجانی که

دستانِ مرا به حرارت

بر داغِ تنش می‎نشاند

عشقِ روشنی‎ست

عشقِ مبهمی‎ست

گویی که خالی متروکی

پر می‎شود آرام...

خالی دستی

که می‎بایست باشد، اما نیست

و بوسه‎ای که

می‎بایست باشد، اما نیست

و نوشیدنِ نگاهی

که صبور، که آرام، که طولانی...

و این رازِ بزرگی‎ست که من چای را

همیشه به بهانه‎ی فنجانِ گرمش، سر می‏‎کشم

صبور، آرام و طولانی...

+ شبنم متولی