پدربزرگ میگفت: «همهی کارهای روسی را بخوان. تمام که شد، دوباره شروع کن. این کتابها هیچوقت مأیوست نمیکنند.»
همنام - جومپا لاهیری
حرف پدربزرگِ آشوک چقدر لایک دارد!
نویسندههای روس، واقعا، آدم را ناامید نمیکنند. نشستهاند بر قلهی ادبیات جهان، در تمام دورانها... و داستایوفسکیِ تمامنشدنی... در راسِ همهی آنها!
چقدر زود
دیر میشود!...*
و بدیاش این است که همهچیز آنقدر پرشتاب میگذرد، که تو متوجه گذر از مرز هنوز «فرصتی هست» به «دیگر دیر شده» نمیشوی. به خودت میآیی و میبینی چقدر برای همهچیز دیر شده. فرصتها گذشتهاند و...
و این البته بد نیست... که هولناکست.
و چقدر میتوان این خطوط را در مورد اینجور «دیر شدن»ها ادامه داد... چقدر!
* قیصر امینپور
و چه اسمهایی که از خاطرم عبور کرد و به لبهایم آمد... از اهالی اینجا.
*
آرزو از امید میآید... پس خدا را شکر که هنوز آرزوهایی داریم.
و از پس هر تاریکی، بیگمان، روزی، روز برمیآید.
این شبها، هوای تهران معرکهست... و تهران پر از پارک است و خیابان و پیادهرو... –حیف که تهرانِ امروز خیلی شهر کوچه و پسکوچهها نیست، هر چند که هنوز هم پر است از کوچه و پسکوچه- و چه پیادهرویهای شبانهی نرفتهای که هر شب، زیر آسمانِ این شهر، هدر میروند.
«راه»ها منتظرِ ما هستند... ناامیدشان نکنیم.
و من همانقدر که عاشق اتوبان و خیابانم، عاشق کوچه و پسکوچهها هم هستم... چه بسا بیشتر. و البته، «تو» میدانی که منظورِ من از کوچه پسکوچه و خیابان و اتوبان چیست.
*
آقا در روزهای
دور
آیا شما عاشق من نبودید؟
+ مهسا فعال
***
فقط با قبول کردنِ اینکه چه هستیم، میتوانیم چیزی را که میخواهیم به دست آوریم.
لرد بیلیش
Game of Thrones – Season 1
پ. ن.: فصل اول را تمام کردم و رفتم سراغ فصل اول True Detective.
با اینکه وقتی بودی هم، نبودی، این دور بودن... زیادی سنگین است.
*
پ. ن.: سهیلا، رها، فاطمه، مینا، ندا و... همهی «آشنا»هایی که کامنت خصوصی گذاشتین، خواندهام پیغامهایتان را و... ممنون.
گاهی آدم، از پشتِ کلمات هم دلتنگ میشود. گاهی... به شدت دلتنگ میشود.
پ. ن. دو. حرف دارم... زیاد... وقت را اما، کم دارم.
پ. ن. سه. اگر از جایی دیگر میشناسمتان، با همان نامی که میشناسمتان پیغام بگذارید یا لااقل نشانهای بدهید :)
پ. ن. چهار: دلم برای آبینوشتنها، بالا و به‌خصوص پایین پستها تنگ شده...
احیانا کسی آنها را کپی کرده، همراه با خود پستها؟ منظورم، هر پست همراه با
آبیهای بالا و پایینش هست. وگرنه همهی آن شعرها را دارم. حرفها را اما نه.
پ. ن. پنج: لذتهای پراکنده، اگر وقت نوشتن دست بدهد، به زودی به روز خواهد شد.
حالا که تعطیلات نوروز تمام شد... جدی به کدامیک از قرارها و برنامههایی که قبل از تعطیلات برای این فرصت گذاشته بودید، عمل کردید؟ چند درصد حدودا؟
من؟!
کمتر از ده درصد!
خاصیت این تعطیلات چیست که وقتی تمام میشود، باید چراغ برداری و جستجو کنی که چطور تمام شد؟! و به چه گذشت؟!
آرزو دارم تمامِ این سال، مثل همین روزهای نخستین، سرشار از باران و برکت باشد برای سرزمین تشنهام و برای تمامی جهان.
بعضی آدمها را باید خودت بشناسی. وقت بگذاری، راه را بروی تا به نقطهای برسی که ببینی این آدم... «خودش» هست. همان که باید باشد. برای آن لحظهی شگفتانگیز کشف، برای این جور آدمها، برای اینها، باید بیخیالِ حرفها و قضاوتهای دیگران شد... ارزشش را دارد. هر چه سختتر، هر چه راهِ نفوذ بستهتر، هر چه حرفهای بازدارندهی دیگران بیشتر،کشف و «آن»ِ‌آخر، لذتبخشتر. بعد، برای نگهداشتنِاین آدمها باید زحمت کشید. وقت گذاشت. چون، ارزشش را دارند.
میخواهم بگویم، بعضی آدمها، مالِ همه نیستند. شکستهای دیگران، شکستهای رابطههای دیگر، شاید دلیلش این بوده که آدمهای اشتباهی برای هم بودهاند. شاید...
میخواهم بگویم، برای بعضی آدمها... برای کشفشان، باید راههای رفتهی دیگران را پیمود. شاید گنج جای دیگری باشد. دور از چشمِ‌اغیار...
اینها را کسی مینویسد که گنجی بینظیر را در یکی از این راههای پیمودهی دیگران، یافتهاست.
پ. ن.: البته، در بیشتر موارد از راههای پیموده و به بیراهه منتهیشدهی دیگران باید حذر کرد. از قضاوتهای مغرضانهی دیگران هم، باید ترسید. زندگی کلا ریسک هست. یا... این، یا آن...
ترجیح میدهم به جای تکیه بر قضاوت دیگران، در مورد آدمهایی که حرفهای دیگران به آنها نمیآید، خودم به شناخت برسم. البته شکستهایی هم بوده، ولی بیشتر موارد ثابت کرده است که، هر کسی از ظنِ خود...
سعی کردهام، بر اساس شناختِ دیگران، کسی را قضاوت نکنم. البته، همیشه موفق نبودهام... ولی خوشحالم که سعیام را کردهام.
راهم این بوده که، کلا، تا حد ممکن، قضاوت نکنم.
* البته گاهی اصلا لازم نیست که مثلا بنویسم: مولانا!
به نظر میآید که باید به بعضی از خوانندههای اینجا، نه آنهایی که دقیقا به خاطر پستِ «ماجرای همان شبِ برفی زمستان هشتاد و شش» به اینجا سرزدهاند، یادآوری کنم که پست اشارهشده شخصی و خصوصی نیست. اگر خوانندهی شاید... بودید، کشفِ رمز کنید و بخوانیدش.
یک چنین دوستانِ نازنینی دارم من؛ بدون هیچ کنجکاویای از پستهای پسورددار عبور میکنند.
پس من هم خاطرنشان میکنم که من اینجا، به احترامِ همهی دوستانم که ممکن است از اینجا عبور کنند، پست پسورددارِ خصوصی نخواهم داشت. یا عمومی خواهد بود، مثلِ همین پست که برای خوانندههای شاید... هست و پسوردش را در پست بعدی گفتهام، یا دقیقاِ برای استفادهی خودم خواهد بود، مثل پستی که با عنوانِ وبلاگ به مثابهی فلش در بلاگِ قبلی داشتم و دقیقا کارکردِ فلش را برای من داشت وقتی که پورتهای یواسبی محل کارم بسته بودند. البته برای آن هم راهحلی مناسبت پیدا کردهام و دیگر چنان پستی هم در کار نخواهد بود.
به ابتذال کشیده شدنِ سلیقهی آدم، کار سختی، راه دوری نیست. یکدفعه به خودت میآیی و میبینی آنچیزی که برای ساختنش یک عمر زحمت کشیدهای، به هدر رفته است. یک نشانه و زنگِ خطرِ ابتذال، خوب و عالی و معرکه دانستنِ چیزهاییست که ارزشِ «بد نبود» هم ندارند. شاهکار دانستنشان که دیگر... یعنی رسما به مراسمِ تدفین فرستادنِ سلیقه.
قدرِ سلایقمان، قدرِ تعریف کردنهایمان را بدانیم. بعضی لغتها، بعضی کلمات، بعضی اصطلاحات، خیلی بار دارند. خیلی ارزش دارند. همینطوری، این صفات را به کار نبریم. که به کار بردنشان، آن چیز را بالا نخواهد برد، بلکه تو هستی که پایین کشیده خواهی شد... در حدِ کسی که آن اثر را عالی میداند. همانقدر مبتذل. همانقدر معمولی. همانقدر...
در تعریفکردنهایمان، اندازه نگاه داریم. اگر اثری معمولی را دوست داریم، این را میتوانیم با «خیلی دوستش دارم» یا «به شدت دوستش دارم» یا حتا «بینهایت دوستش دارم» یا هر جمله یا جملاتِ دیگری که نشاندهندهی احساسات باشد، نشان بدهیم. اصلا میتوان برایش ساعتها ابراز احساسات کرد.
ولی نه با قرض دادنِ صفاتی مثل شاهکار و عالی و معرکه و فوقالعاده. بیایید به خودمان و سلیقهمان، جفا نکنیم. کلماتی که به کار میبریم، اعتبارمان هستند. اعتبارمان را ارزان خرج نکنیم.
عالی یعنی خیلی.
بالاخره بعد از مدتها خست به خرج دادن و صرفهجویی کردن، امشب فرندز را تمام کردم و از همین حالا، آن حسِ خلائی را که قبلا، نه به اندازهی اینبار، به وقت تمام شدن این سریال تجربه کرده بودم، حس میکنم.
و البته میدانم که تا مدتها از سندروم فرندز رهایی نخواهم داشت.
سندروم فرندز؟ اینکه توی بیشتر موقعیتها و اتفاقها، یک قصهای از فرندز را به یاد بیاوری (بس که این سریال وسطِ تمامِ سرخوشیهایش، به همهجا و همهچیز و همهی زوایا و احساسات سرک کشیده بود) و بدتر اینکه دلت بخواهد آن موقعیتِ مشابهِ فرندزی را تعریف کنی. و چون بیشتر کسانی که در آن ماجرا، اتفاق، موقعیت،... درگیرند، فرندز را ندیدهاند، بیشتر به سمتِ کسانی که تجربهی زندگی کردن با فرندز و ریچل و راس و مونیکا و چندلر و فیبی و جوئی را از سرگذراندهاند، و میفهمند که تو چه میگویی و در مورد چه حرف میزنی و به چه میخندی، کشیده شوی... چنین سندروم خطرناکیست!
* بعد از یک استراحت کوتاه، تصمیم دارم بروم سراغ گیم آو ترونز. (احساسِ پدر الیزابت را دارم آخر فیلم غرور و تعصب که وقتی به فاصلهی کوتاهی به خواستگاری چارلز بینگلی و دارسی از جین و الیزابت جواب مثبت داد، برای خواستگار دختر بعدی هم، در آن گرماگرمِ جوابِ مثبت دادن، اعلامِ آمادگی کرد!)
پسورد پست قبل، ماجرای همان شبِ برفی زمستان هشتاد و شش، به چالش کشیدنِ حافظهی شماست: اسم یکی از هماتاقیها.
